หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2468

เฉินผิง หูหม่าซือและวิญญาณกระบี่จงหลี่เดินตามปรมาจารย์ค้อนเหล็กอยู่ด้านข้างหลัง โดยที่วิญญาณกระบี่จงหลี่นั้นเกาะติดเฉินผิงอย่างใกล้ชิด

ตลอดการเดินทาง หูหม่าซือก็ต้องน้ำลายไหลเมื่อเห็นภาพนั้น

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงเชิงเขาสูงตระหง่าน เฉินผิงสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังที่แตกต่างออกไป ซึ่งมันเล็ดลอดออกมาจากภายในเทือกเขาแห่งนี้ มันแตกต่างจากพลังวิญญาณหรือพลังดาบที่เขาเคยพบมาก่อน

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กสังเกตเห็นท่าทีที่แปลกไปของเฉินผิง เขาจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย “ที่นี่คือหุบเขาอู๋จิ่น ที่แกนกลางของมันอุดมไปด้วยแร่วิญญาณมากมาย และต้องขอบคุณแร่วิญญาณเหล่านี้ที่ทำให้สำนักหลอมเซียน สามารถสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ได้ หากไม่มีแร่วิญญาณเหล่านี้ แม้จะมีวิชาการตีเหล็กที่เหนือกว่า เราก็ไม่สามารถสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้ ดังคำกล่าวที่ว่า คนเราไม่สามารถสร้างก้อนอิฐได้หากปราศจากฟาง แร่วิญญาณในหุบเขาอู๋จิ่นนั้นยากที่จะขุดออกมาได้ จนกระทั่งเจ้าสำนักของสำนักหลอมเซียนถูกสำนักผลาญอัคคีจับไป เราก็ไม่สามารถสกัดมันออกมาได้มากนัก ไม่เช่นนั้นแล้วสำนักหลอมเซียนคงจะสามารถผลิตอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้มากกว่านี้” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กอธิบายขณะที่เขาพาเฉินผิงและคนอื่นๆ ขึ้นไปบนหุบเขาอู๋จิ่น

เพียงไม่นานพวกเขาก็มาถึงทางเข้าเหมืองที่มืดสนิทบนภูเขา ประตูทางเข้านั้นมีขนาดมหึมา ทันทีที่พวกเขายืนอยู่ตรงนั้น รัศมีที่แตกต่างก็ยิ่งมีความเข้มข้นมากขึ้น

ที่รอบๆ ทางเข้ามีหินกระจัดกระจายซึ่งแตกต่างจากที่อื่นอย่างเห็นได้ชัด หินแต่ละก้อนเปล่งแสงอ่อนๆ ออกมา

เฉินผิงหยิบก้อนหินขึ้นมาก้อนหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ กระแสพลังงานก็เข้าสู่ร่างกายของเขาทันที ทำให้แสงของหินนั่นดับลง จนมันกลายเป็นหินธรรมดา

“นี่คือแร่วิญญาณ แร่วิญญาณแต่ละประเภทมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและจำเป็นสำหรับการตีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่แตกต่างกัน” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กอธิบาย “แร่ที่ถูกทิ้งที่นี่ไม่มีพลังหล่อหลอมที่เพียงพอ และไม่เหมาะสำหรับการสร้างอาวุธ”

เฉินผิงสำรวจแร่วิญญาณ หากพวกมันถูกนำเข้ามาในโลกมนุษย์ พวกมันจะต้องมีมูลค่าอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ทว่าในสายตาของสำนักหลอมเซียนแล้ว พวกเขากลับมองพวกมันเป็นเพียงแค่ขยะเท่านั้น

โฮก!

ทันใดนั้น เสียงคำรามดังกึกก้องจากในเหมือง ทำให้เฉินผิงและคนอื่นๆ ตกใจ

“บ้าเอ้ย ทำไมถึงมีสัตว์อสูรอยู่ที่นี่ได้?” หูหม่าซืออุทานด้วยความประหลาดใจ

โฮก!

หลังจากปรมาจารย์ค้อนเหล็กปล่อยพลังลำแสงจำนวนมากมายหลายเส้น ในที่สุดเฉินผิงและคนอื่นๆ ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน มีอสูรหุ้มเกราะหลายตัวนอนอยู่บนพื้น ร่างกายของพวกมันถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ด แต่มันเป็นเกล็ดสีทองที่ดูซีดจางลงและขาดความสดใส

อสูรหุ้มเกราะเหล่านี้ผอมแห้ง รัศมีพลังของพวกมันอ่อนแรงเป็นอย่ามาก เสียงคำรามที่ได้ยินก่อนหน้านี้คือความพยายามและเรี่ยวแรงสุดท้ายที่เหลืออยู่ของพวกมัน

เมื่อพวกเขาเห็นอสูรหุ้มเกราะตรงหน้า เฉินผิงและหูหม่าซือก็ได้แต่นิ่งตะลึงงัน

ในขณะเดียวกัน ปรมาจารย์ค้อนเหล็กรู้สึกตกใจปนความอ่อนโยน เขาค่อยๆ หมอบลงเพื่อลูบศีรษะของสัตว์อสูรหุ้มเหราะตัวหนึ่ง

“ผ่านไปกว่าสิบปี ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกแกจะยังมีชีวิตอยู่ มันคือปาฏิหาริย์ มันคือปาฏิหาริย์อย่างแท้จริง!”

น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของปรมาจารย์ค้อนเหล็ก