“ขอบคุณนะ เจ้าหนู” จู่ๆ อสูรหุ้มเกราะตัวหนึ่งก็พูดกับเฉินผิง
เฉินผิงสะดุ้งด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าอสูรหุ้มเกราะพวกนี้จะมีความสามารถในการพูด
“พวกเจ้าทุกตัวสามารถพูดได้งั้นเหรอ?” เฉินผิงอุทานด้วยความประหลาดใจที่สุด
"แน่นอน! เราฝึกบำเพ็ญฌานมานับพันปี ถ้าไม่ใช่เพราะอดอาหารมาตลอดสิบกว่าปี ตอนนี้เราอาจจะกลายร่างเป็นมนุษย์ไปแล้วก็ได้ ถ้าเทียบกันแล้ว พูดได้ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร สัตว์อสูรในเมืองราชาปีศาจกลายร่างเป็นมนุษย์ได้มาตั้งนานแล้ว พวกเขามีชีวิตเหมือนมนุษย์ทุกประการ!” อสูรหุ้มเกราะโอ้อวด
“เมืองราชาปีศาจ?” เฉินผิงผงะไปชั่วขณะ เพราะไม่เคยได้ยินหรือรู้จักสถานที่แห่งนั้น ฉันเดาว่ามันเป็นอาณาเขตของสัตว์อสูร
“ต่อให้ฉันบอกเรื่องนี้กับคุณไปยังไง คุณก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี เมื่อดูจากรัศมีพลังของคุณแล้ว ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้มาจากอาณาจักรนิรันดร์สินะ ปรมาจารย์ค้อนเหล็กอยู่ที่ไหน? ฉันอยากรู้ว่าผู้ที่มาจากสำนักหลอมเซียนหายไปไหนกันหมดในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เราทำงานที่นี่อย่างขยันขันแข็งเพื่อขุดแร่วิญญาณ ไม่คิดเลยว่าจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังแบบนี้” อสูรหุ้มเกราะถาม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...