หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2472

“เฉินผิง คุณรู้จักการตีเหล็กและการสกัดแร่มาก่อนหรือเปล่า? ไม่เช่นนั้น คุณจะมีทักษะที่เชี่ยวชาญในเวลาอันสั้นเช่นนี้ได้ยังไง?” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กถามด้วยความเหลือเชื่อ

เฉินผิงส่ายศีรษะตอบ “ไม่เลยครับ ผมเพิ่งเรียนรู้ก่อนหน้านี้ บางทีผมอาจเข้าใจมันอย่างลึกซึ้งมากกว่า ผมจึงเชี่ยวชาญมันได้เร็วขึ้น”

“ไม่ว่าคุณจะมีความเข้าใจดีเพียงใด ก็ไม่มีใครที่เพิ่งเรียนรู้วิชาการตีเหล็กและการสกัดแล้วสามารถสกัดแร่วิญญาณระดับนี้ได้ด้วยการตีค้อนเพียงครั้งเดียว เจ้าหนู ในตอนนั้น เจ้าสำนักของสำนักหลอมเซียนผู้ซึ่งมีความเข้าใจและพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมในการตีเหล็ก แม้แต่เขาก็ไม่มีความสามารถในการสกัดแร่วิญญาณในระดับนี้ ทั้งๆ ที่เขาเชี่ยวชาญในทักษะด้านนี้” อสูรหุ้มเกราะแสดงความคิดเห็นด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ

“ถ้าเช่นนั้น บางทีความเข้าใจของผมอาจดีกว่าเจ้าสำนักสำนักหลอมเซียน” เฉินผิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ชั่วขณะนั้น ทั้งปรมาจารย์ค้อนเหล็กและอสูรหุ้มเกราะต่างพูดไม่ออก หากพวกเขาไม่เห็นชายผู้นี้สกัดแร่วิญญาณด้วยตาของตนเอง พวกเขาคงไม่มีทางเชื่อมันเด็ดขาด

“เฉินผิงมักจะทำให้ผู้คนประหลาดใจอยู่เสมอ คุณจะไม่แปลกใจอีกต่อไปเมื่อคุณรู้จักเขานานขึ้น” หูหม่าซือกล่าวเสริม

หูหม่าซือไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดที่เฉินผิงมีความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับการตีเหล็ก เพราะเขารู้ดีว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดาตั้งแต่แรก สำหรับเขาแล้วไม่ว่าอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

“ช่วยพาผมไปสกัดแร่วิญญาณระดับสูงตอนนี้ได้มั้ย? หากเรามัวแต่สกัดแร่ระดับนี้ ผมเกรงว่าเราคงไม่สามารถทำให้อสูรหุ้มเกราะเหล่านี้อิ่มท้องได้ในเร็วๆ นี้แน่” เฉินผิงบอกเหตุผล

"แน่นอน! ขึ้นมาสิ ฉันจะพาไปเอง!” อสูรหุ้มเกราะเสนอ

เฉินผิงกระโดดขึ้นไปนั่งคร่อมบนหลังของมัน อสูรหุ้มเกราะก็พุ่งทะยานไปข้างหน้าทันที จนเกิดภาพเบลอเป็นแนว

มันพุ่งไปด้วยความเร็วปานสายฟ้าภายในเหมือง แม้ว่ามันจะเจอจุดที่มีหินถล่ม มันก็ไม่ยอมช้าลงสักนิด แต่มันกลับพุ่งผ่านหินอย่างรวดเร็ว เพียงเวลาไม่นาน มันก็พาเขามาถึงซอกหลืบที่ลึกที่สุดของเหมือง

ขณะนั้น ทั่วทั้งเหมืองถูกอาบไปด้วยแสงสีม่วง ศิลาวิญญาณมีอยู่ทุกหนทุกแห่งพร้อมแสงสีม่วงที่เปล่งออกมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของเหมืองแล้ว และแร่วิญญาณที่นี่ก็มีระดับสูงสุด

“ที่นี่แหละ นี่คือส่วนที่ลึกที่สุดของเหมือง และชนิดของแร่ที่อยู่ที่นี่ก็อยู่ในระดับสูงสุดเช่นกันด้วย” อสูรหุ้มเกราะกล่าว

เฉินผิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาลงมือสกัดแร่โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แก่นแร่ได้รับการสกัดออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยฝีมือของเขา

แต่แล้วจู่ๆ อสูรหุ้มเกราะก็พูดขึ้นว่า “ฉันอยากจะมอบของขวัญบางอย่างให้แก่เจ้า เพราะเจ้าทำเพื่อเรามากมายขนาดนี้ เจ้าหนู”

"มันคืออะไร?" เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

อสูรหุ้มเกราะเหล่านี้จะให้ของขวัญอะไรกับฉันได้บ้างเมื่อพวกมันอดอยากมากว่าสิบปี?

เมื่อพูดจบ อสูรหุ้มเกราะก็เริ่มใช้อุ้งเท้าทั้งสองข้างของมันขุดผ่านกำแพงเหมืองอย่างต่อเนื่อง

ความเร็วของมันช่างไม่น่าเชื่อ เหมืองที่ดูเหมือนกับถูกขุดไปถึงจุดสิ้นสุดในตอนแรกก็จมลึกลงไปหลายสิบเมตรในทันที จนปรากฏแร่วิญญาณที่สว่างขึ้น

เมื่อเห็นแร่เหล่านั้น เฉินผิงพูดอย่างหมดหนทาง “ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำ เจ้าอสูรหุ้มเกราะ ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะสกัดแร่วิญญาณเหล่านี้ได้เลย”