หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2473

“ข้าไม่ได้มอบแร่วิญญาณพวกนี้ให้นายหลอมกลั่นหรอกนะ กระโดดขึ้นมาสิ ของขวัญที่ข้าอยากมอบให้นายอยู่ข้างหน้าแล้ว” อสูรหุ้มเกราะเร่ง

เฉินผิงไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งอยู่บนหลังของอสูรหุ้มเกราะ เขาติดตามไปด้วยขณะที่มันยังคงขุดลึกลงไปเพื่อมุ่งหน้าสู่เหมืองแร่ต่อไป

ไม่นานมันก็ชะลอความเร็วแล้วเริ่มหอบหายใจแรงๆ นอกเหนือไปจากนั้น ขณะที่มันขุดต่อไปอีก ก็มีเสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นกลางอากาศ

ที่ร้ายไปกว่านั้น อุ้งเท้าทั้งสองของมันได้กลายเป็นเนื้อปนเลือดเละไปหมดแล้ว

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้าอสูรหุ้มเกราะ เจ้าอยากจะมอบอะไรให้ฉันกันแน่? ฉันคิดว่าพวกเราหยุดเถอะนะ ร่างกายของเจ้าถึงขีดจำกัดแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกเราจวนจะถึงแล้วล่ะ ข้าต้องตอบแทนเจ้าเรื่องที่ช่วยพวกเราไว้ให้ได้”

อสูรหุ้มเกราะดื้อรั้นขุดต่อไป โดยไม่หยุดเลยสักครั้งแม้อุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างของมันจะตกอยู่ในสภาพแหว่งวิ่น

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้นก็ให้รู้สึกประทับใจ เพราะเมื่อเทียบกับอสูรหุ้มเกราะที่อยู่ตรงหน้าแล้ว มนุษย์บางคนยังไร้จิตสำนึกและไม่รู้คุณคนเสียด้วยซ้ำไป

นอกจากนั้นยังเป็นเหตุผลที่ทำให้ปรมาจารย์ค้อนเหล็กบอกเขาว่าสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุดในอาณาจักรนิรันดร์คือมนุษย์ เพราะมนุษย์มากมายต่ำช้าเสียยิ่งกว่าพวกมารปีศาจและสัตว์ประหลาดเสียอีก

อสูรหุ้มเกราะต้องทนทุกข์ทรมานไร้ที่สิ้นสุดอยู่ในเหมืองแร่มากว่าสิบปี ทว่าต่อให้มันต้องอดตายก็ไม่เคยคิดที่จะจากไปเลย ในทางกลับกัน บางคนอาจจะทรยศหักหลังตระกูลและสำนักของตัวเองเพียงเพื่อผลประโยชน์อันแสนน้อยนิด

กว่าเฉินผิงจะรู้สึกตัว อสูรหุ้มเกราะก็ขุดลึกลงไปอีกหลายสิบเมตร จู่ๆ ก็มีแสงสีทองสว่างจ้าก็สาดส่องไปทั่วทั้งเหมืองแร่

เขาตกตะลึงและรู้สึกขอบคุณอสูรหุ้มเกราะก่อนจะลองดูอย่างกระตือรือร้น “เจ้าอสูรหุ้มเกราะ ในนี้มีหินหลินฮุ่ยทองคำเยอะขนาดไหนงั้นเหรอ?”

เขาคิดว่าถ้ามีหินหลินฮุ่ยทองคำจำนวนมาก ตนก็จะได้กลับมาฝึกบำเพ็ญฌานที่นั่นหลังจากจัดการทุกอย่างในโลกมนุษย์เรียบร้อยแล้ว ขอเพียงแค่มีพวกมันอยู่ พลังของเขาก็ย่อมต้องเพิ่มสูงขึ้นเป็นแน่

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีเจ้าสิ่งนี้อาจจะมีแค่ก้อนเดียวหรืออาจจะมีอีกสักสองสามก้อนก็ได้ ทว่าแม้แต่ทั่วทั้งหุบเขาอู๋จิ่นก็ไม่สามารถหาแร่วิญญาณขั้นสูงสุดเช่นนี้ได้เลย ตอนนี้ข้าเพิ่งเจอก้อนเดียวนี่แหละ ข้าเคยเจอมันเมื่อสิบปีก่อนแต่มันถูกทิ้งไว้โดยไม่ได้ขุดขึ้นมา ส่วนเรื่องที่จะมีหินหลินฮุ่ยทองคำเช่นนั้นอยู่ในเหมือนแร่อื่นๆ หรือเปล่านั้น ข้าไม่แน่ใจเรื่องนั้นเลยล่ะ เรื่องที่บอกว่าข้าสามารถช่วยจับตาดูให้เจ้าได้ โทษทีนะ ต่อให้วันหน้าพวกเราสามารถจัดการเหมืองแร่ได้มากขึ้น แต่ข้าก็ไม่สามารถตัดสินใจมอบให้เจ้าโดยพลการได้ อย่างไรเสียเจ้าพวกนี้ก็เป็นของสำนักหลอมเซียน” อสูรหุ้มเกราะตอบตามตรง

“เข้าใจแล้วล่ะ ถ้ามีหินหลินฮุ่ยทองคำอีก ฉันจะไม่รับพวกมันไว้เปล่าๆ แน่”

ทัศนคติของอสูรตนนี้ทำให้เฉินผิงรู้สึกชื่นชมโดยแท้จริง อสูรหุ้มเกราะยังคงมองว่าตนเป็นสมาชิกของสำนักหลอมเซียนแม้ในเวลาที่สำนักถูกกวาดล้างไปแล้ว ปรมาจารย์ค้อนเหล็กก็ยังคงมีชีวิตอยู่จึงทำให้พวกมันยังคงรับใช้สำนักกันต่อไป