หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2474

ต่อมาอสูรหุ้มเกราะก็พาเฉินผิงกลับมา

ตอนนั้นหูหม่าซือกับปรมาจารย์ค้อนเหล็กก็เกือบฟื้นกำลังแล้ว

เฉินผิงหยิบแก่นแร่ที่หลอมกลั่นได้ออกมาป้อนให้อสูรหุ้มเกราะ เมื่อพวกมันกินจนอิ่มต่างก็ซาบซึ้งใจในตัวเขาเป็นอันมาก

“ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก ผมเกรงว่าด้วยพลังของตัวเองในยามนี้คงจะไม่สามารถไปช่วยเจ้าสำนักของคุณที่สำนักผลาญอัคคีได้ ไม่ว่ายังไงโปรดวางใจได้เลยว่าผมจะต้องคิดหาทางช่วยให้ได้หลังจากจัดการทุกอย่างในโลกมนุษย์เรียบร้อยแล้ว” เฉินผิงลั่นสัตย์สาบาน

ปรมาจารย์ค้อนเหล็กผงกศีรษะ

“ฉันเชื่อใจคุณนะ ต่อให้คุณจะช่วยเจ้าสำนักของพวกเราไม่ได้ ฉันก็ยังต้องขอบคุณคุณอยู่ดี ตอนนี้ฉันได้เสี้ยวแก่นน้ำพี้มาแล้ว อสูรหุ้มเกราะไม่กี่ตนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่เช่นกัน เพราะฉะนั้นฉันก็จะค่อยๆ ฟื้นฟูสำนักหลอมเซียนได้ ในช่วงเวลาไม่ถึงสิบปี พวกเราจะต้องกลับมาผงาดได้อีกครั้งอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นฉันจะสร้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ให้คุณสักชิ้นก็แล้วกัน” เขาพรั่งพรูด้วยความซาบซึ้งใจ

เขารู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่ชายหนุ่มไม่อยากได้เสี้ยวแก่นน้ำพี้ ถ้าใครได้มันไว้ในมือก็คงต้องเก็บไว้เองโดยไม่ต้องสงสัยเลย

หลังจากร่ำลาอสูรหุ้มเกราะไม่กี่ตนนั้นแล้ว เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็กลับไปที่สำนักหลอมเซียน.

“คุณยังเปิดประตูมิติระหว่างอาณาจักรนิรันดร์กับโลกมนุษย์ได้หรือเปล่า?” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กถาม

“ผมจะลองดูนะครับ ตอนนี้ผมก็ไม่มีความมั่นใจเรื่องนั้นเหมือนกัน”

เฉินผิงเสียพลังวิญญาณในการตีเหล็กและหลอมกลั่นแร่วิญญาณไปมาก ดังนั้นเขาจึงไม่แน่ใจว่าจะสามารถเปิดประตูมิติสู่โลกมนุษย์แต่ก็คิดที่จะลองเสี่ยงดูได้

“เฉินผิง ผมคิดว่าคุณควรจะอยู่ที่นี่แล้วค่อยกลับไปตอนที่พลังของคุณเลื่อนระดับขึ้นนะ เมื่อเป็นเช่นนั้นคุณก็จะเปิดประตูมิติได้ง่ายขึ้นมาก ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคุณได้หินหลินฮุ่ยทองคำไป คุณจะสามารถปลดปล่อยพลังขั้นสูงสุดได้ก็ต่อเมื่อซึมซับมันอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ ถ้าหากคุณเอามันไปที่โลกมนุษย์ พลังของมันก็อาจจะลดลงมากเนื่องจากแรงต้านของกฎแห่งธรรมชาติ” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กเสนอ

เฉินผิงตะลึงไปชั่วขณะ เขาจึงถามด้วยความกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้างว่า “คะ... คุณรู้ว่าผมได้หินหลินฮุ่ยทองคำไว้กับตัวใช่ไหมครับ ปรมาจารย์ค้อนเหล็ก?”

“แน่นอนสิ ฉันต้องรู้อยู่แล้ว พลังของหินหลินฮุ่ยทองคำมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ดังนั้นฉันจึงสัมผัสได้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ในเมื่อคุณช่วยสำนักหลอมเซียนเอาไว้มาก อสูรหุ้มเกราะก็สมควรมอบหินหลินฮุ่ยทองคำให้แก่คุณ!” ปรมาจารย์ค้อนเหล็กตอบพลางหัวเราะ

ขณะที่เฉินผิงกำลังฝึกบำเพ็ญฌานอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ ดูเหมือนว่าบรรยากาศในอาณาจักรลับแห่งสำนักใจทมิฬจะค่อนข้างแปลกพิกล

จารชนผ้าคลุมม่วงหกคนมารวมตัวกัน ทันใดนั้นพวกเขาก็ปลดหน้ากากออกจากใบหน้า

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะคาดเดาตัวตนของกันและกันได้อยู่แล้ว แต่เมื่อปลดหน้ากากออกมา พวกเขาก็ยังรู้สึกตกตะลึง

อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นเหล่าเจ้าสำนักแห่งแปดมหาอาณาจักรลับและคุ้นหน้าคุ้นตากันดี

เพียงแต่ไม่มีใครล่วงรู้ตัวตนของอีกฝ่ายว่าเป็นจารชนผ้าคลุมม่วงแห่งสำนักใจทมิฬ

เมื่อปลดหน้ากากก็เท่ากับว่าพวกเขาเล่าความจริงออกมาแล้ว