หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2486

ในขณะที่จงหลี่ต่อสู้กับสมาชิกของสำนักใจทมิฬ

พลังของเธอเหนือกว่าลิ่วล้อพวกนั้นในสำนักมากเหลือล้น

“แกคิดว่าจะหนีฉันพ้นงั้นรึ?” เฉินผิงยิ้มเยาะพลางจ้องมองทูตมาร

“เฉินผิง แกมาทำอะไรที่สำนักใจทมิฬกันแน่? จิตมารโหมวหลิงกับหนิงจื้อไม่อยู่หรอก แกแค่จะมาฆ่าพวกเรางั้นเหรอ? แกก็น่าจะรู้ว่าพวกเราแทบไม่มีความสำคัญอะไรกับสำนักเลย” ทูตมารบอกเฉินผิง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะมาฆ่าแกหรอก ถ้าแกพาฉันไปที่คุกใต้ดินของแกเดี๋ยวนี้ล่ะก็ฉันจะยอมไว้ชีวิตแกก็ได้” เฉินผิงตอบ

“ไปที่คุกใต้ดินงั้นเหรอ? แกจะไปทำอะไรที่คุกใต้ดิน?” ทูตมารประหลาดใจกับข้อเรียกร้องของเฉินผิง

“นั่นไม่ใช่เรื่องของแก แค่พาฉันไปที่นั่นก็พอ!” เฉินผิงตะคอกใส่อย่างชักจะหมดความอดทน

“ต่อให้แกฆ่าฉันก็ไม่มีทางพาแกไปที่นั่นหรอก!” ทูตมารตอบพลางรู้อยู่เต็มอกถึงผลร้ายแรงที่เขาจะต้องเผชิญหากพาเฉินผิงไปที่คุกใต้ดิน

ทูตมารล่วงรู้ถึงกำลังความสามารถของต้าเหนิงดีเกินไป เขาจึงเข้าใจว่าการให้ความช่วยเหลือเฉินผิงรังแต่จะนำไปสู่ชะตากรรมที่อยู่ไม่สู้ตาย

“มันไม่ใช่เรื่องที่แกจะตัดสินใจได้” หลังจากพูดจบ เฉินผิงก็ปลดปล่อยรัศมีพลังสว่างโชติช่วงที่ทะลุผ่านร่างของทูตมาร ทำให้เขาตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

ทันใดนั้นเปลวเพลิงก็ดูเหมือนจะลุกไหม้อยู่ภายในตัวทูตมาร ราวกับว่าอวัยวะของเขากำลังจะไหม้เกรียมเพราะเพลิงที่กำลังแผดเผา

ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้ทูตมารขยับตัวไม่ได้หรือส่งเสียงไม่ออกเลยสักคำ เพราะต้องฝืนทนความทรมานของเปลวเพลิงที่กำลังเผาจนไหม้เกรียม

เม็ดเหงื่อผุดซึมบนหน้าผากของทูตมาร ขณะที่ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยสีหน้าพิลึกพิลั่น

เขาจ้องมองเฉินผิงด้วยความไม่อยากเชื่อ เพราะไม่เข้าใจว่าพลังของเฉินผิงแซงหน้าตนไปมากถึงเพียงนั้นในชั่วเวลาเพียงไม่กี่เดือนได้ยังไงกัน

เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินผิง เขาพบว่าตนเองช่างไร้ทางสู้และไม่สามารถตอบโต้ในรูปแบบใดๆ ได้เลย ตรงกันข้ามกับเมื่อสองสามเดือนก่อนที่เขาไม่เห็นเฉินผิงอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

เฉินผิงเพียงแค่ดีดนิ้ว ลำแสงก็พลันปะทะใส่ลูกกระเดือกของทูตมารทำให้เขาส่งเสียงได้อีกครั้ง

เฉินผิงประทับตราเอาไว้บนหน้าผากของทูตมารเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่เล่นตุกติก

จงหลี่กลายร่างกลับเป็นกระบี่พิฆาตมังกรแล้วกลับเข้าไปในร่างของเฉินผิง

พวกเขาเดินไปทางด้านหลังเนินเขาโดยมีทูตมารนำหน้าและเฉินผิงติดตามรั้งท้ายอย่างกระชั้นชิด

หลังจากเดินมาได้ไม่นานนัก ทูตมารก็พูดว่า “ข้างหน้าคือวงแหวนอาคมแห่งแรก แกต้องทำลายมันถึงจะผ่านมันไปได้”

เฉินผิงจ้องมองไปข้างหน้าพลางขยายขอบเขตปราณสัมผัสของตนเองเพื่อตรวจหาวงแหวนอาคม แต่เขากลับต้องประหลาดใจที่สัมผัสถึงร่องรอยอะไรไม่ได้เลย สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกสับสนงุนงงและไม่แน่ใจว่าควรจะทำยังไงกับสถานการณ์เช่นนี้ดี

“ทำไมฉันถึงสัมผัสงวงแหวนอาคมที่อยู่ข้างหน้าไม่ได้เลยล่ะ?” เฉินผิงถามด้วยความรู้สึกงุนงง

“จิตมารโหมวหลิงวางวงแหวนอาคมด้วยตัวเอง ตอนที่ฉันผ่านมันไป แกน่าจะสามารถสัมผัสได้นะ” ทูตมารอธิบายให้ฟัง เมื่อเขาพูดจบก็ก้าวไปข้างหน้า ไม่นานพลังวิญญาณระลอกหนึ่งที่มาพร้อมกับแสงเป็นประกายก็โอบล้อมเขาไว้ เพราะเขาผ่านวงแหวนอาคมไปแล้ว