เฉินผิงรู้ว่าคนของหมู่บ้านหินดำรงชีวิตอย่างสมถะยิ่ง ครอบครัวของหยุ่นเอ๋อร์ก็เหมือนกัน ดูเหมือนว่าอาหลี่จะดูแลหยุ่นเอ๋อร์เป็นอย่างดีและมักจะพาเธอไปล่าสัตว์ด้วยเพื่อแบ่งสัตว์ที่ล่ามาได้
ถ้าไม่มีใครคอยช่วยเหลือ หยุ่นเอ๋อร์เด็กสาวอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีที่ต้องคอยดูแลหญิงชราตาบอดจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกันเล่า?
“พี่เฉินผิง รีบกินสิ คุณยายกับฉันไม่ชอบกินเนื้อ พี่ต้องกินเยอะๆ เพื่อฟื้นฟูให้พลังกลับคืนมา!” เมื่อสังเกตเห็นเฉินผิงมีสีหน้าดีขึ้นแล้ว หยุ่นเอ๋อร์จึงพูดอย่างมีความสุข
“ก็ได้ ผมจะกินแล้วนะ” เฉินผิงผงกศีรษะ
เขาเองก็อยากจะฟื้นฟูพลังให้กลับคืนมาเร็วๆ ด้วยเหตุนั้นเขาถึงจะสามารถช่วยหยุ่นเอ๋อร์ได้ ทว่าด้วยพลังของเขาในตอนนี้ เขาก็เป็นผู้ไร้เทียมทานในหมู่บ้านหินแล้ว แม้แต่อาหลี่ก็ไม่ใช่คู่ประมือของเขา
เมื่อเห็นเฉินผิงกินด้วยความเอร็ดอร่อย หยุ่นเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง
“หยุ่นเอ๋อร์ คุณต้องไปล่าสัตว์ทุกวันเลยเหรอ?” เขาถามเธอเพราะอยากทราบเรื่องเกี่ยวกับหมู่บ้านหินและสภาพแวดล้อมโดยรอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...