หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2513

หลังจากเหล่าโปออกไปแล้ว เฉินผิงก็รู้สึกว่าที่จริงเธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนัก ถึงเธอเป็นมารปีศาจก็จริง แต่กลับห่วงใยเรื่องความอยู่รอดของคนในหมู่บ้านพวกนั้น

เฉินผิงนั่งลงเงียบๆ พลางค่อยๆ นึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนที่เขาถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ

“ฉันสงสัยว่าอวี่ฉีกับหัวเฟิ่งจะถูกส่งไปอยู่ที่ไหนในอาณาจักรนิรันดร์...” เฉินผิงค่อนข้างเป็นกังวล

“นายท่าน นายท่าน!” ในตอนนั้นเอง เสียงของจงหลี่ก็ดังขึ้นในหัวของเฉินผิง

“จงหลี่ คุณเป็นยังไงบ้าง?” เขารีบถามขึ้นมา

วิญญาณกระบี่จงหลี่เองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

“นายท่าน เกรงว่าตอนนี้ฉันจะออกจากร่างไปปกป้องคุณไม่ได้” จงหลี่กล่าว

“พักผ่อนให้ดีเถอะ เอาไว้ผมฟื้นฟูพลังได้บางส่วนเมื่อไหร่ ผมจะไปหาปรมาจารย์ค้อนเหล็กเพื่อให้ผู้อาวุโสกระบี่ช่วยรักษาคุณในทะเลสาบชำระกระบี่” เฉิงผิงปลอบจงหลี่

“นายท่าน ตอนนี้พลังของคุณอ่อนแอมากๆ คุณต้องดูแลตัวเองด้วย” จงหลี่แสดงความเป็นห่วง

ในขณะนั้นหยุ่นเอ๋อร์ก็เข้ามาในห้องพร้อมน้ำแกงร้อนๆ ถ้วยหนึ่ง ดังนั้นเฉินผิงจึงเลิกคุยกับจงหลี่ ถ้าหากหยุ่นเอ๋อร์เห็นภาพเหตุการณ์ฉากนั้นเข้า เธอคงคิดว่าเขาเป็นบ้าแน่ๆ

“เฉินผิง คุณหมดสติไปหลายวัน กินอะไรเติมพลังสักหน่อยเถอะ ฉันเติมเนื้อสัตว์อสูรซึ่งสามารถเพิ่มพลังให้คุณได้ลงไปด้วยล่ะ ถ้าหากคุณยายรู้เข้าล่ะก็ท่านต้องด่าฉันเละแน่ๆ เลย เพราะเนื้อสัตว์อสูรสามารถแลกเปลี่ยนเหรียญวิญญาณในเมืองได้เชียวนะ” หยุ่นเอ๋อร์ยิ้มให้เฉินผิง

เมื่อเขามองดูหยุ่นเอ๋อร์ผู้ไร้เดียงสา สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาก็คงตายอยู่ในป่าของอาณาจักรนิรันดร์ไปแล้ว

เฉินผิงรับถ้วยน้ำแกงมา เมื่อมองเห็นเนื้อสัตว์อสูรสองสามชิ้นในนั้น เขาก็บอกกับหยุ่นเอ๋อร์ว่า “หยุ่นเอ๋อร์ หลังจากผมหายดีแล้ว ผมจะมอบเนื้อสัตว์อสูรเหลือคณานับกับแก่นอสูรกองเท่าภูเขาให้คุณเอง”

“เฉินผิง ให้ฉันเรียกคุณว่าพี่เถอะนะ พี่ไม่ต้องให้อะไรฉันหรอก ฉันแค่หวังให้พี่ดีขึ้นในเร็ววัน ฉันต้องออกไปล่าสัตว์กับอาหลี่แล้วล่ะ ไม่งั้นพวกเราได้อดตายกันแน่ๆ เลย” เมื่อหยุ่นเอ๋อร์พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

เขากลัวจริงๆ ว่าหลังจากเกิดเรื่องจะไม่สามารถรักษาพลังแต่เดิมเอาไว้ได้

ในขณะนั้นเฉินผิงยังคิดว่าหลังจากฟื้นฟูพลัง เขาจะไปตามหาซูอวี่ฉีกับหัวเฟิ่งแล้วเปิดประตูกลับคืนสู่โลกมนุษย์

โดยที่เขาหารู้ไม่ว่าโลกมนุษย์ได้เปิดกลไกการป้องกันและทางผ่านจากอาณาจักรนิรันดร์ไปสู่โลกมนุษย์ก็จะไม่เปิดออกภายในหนึ่งปี

เฉินผิงนั่งลงบนเตียงเงียบๆ โชคดีที่ไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรที่แกร่งกล้าคนใดอยู่แถวๆ หมู่บ้านเล็กๆ บนหุบเขา ดังนั้นเฉินผิงจึงยังสามารถพึ่งพาร่างกายอันแข็งแกร่งเพื่อปกป้องตนเองได้

แต่ถ้าหากเขาออกไปจากสถานที่แห่งนี้ เฉินผิงก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอันตรายแบบไหนอีก

เฉินผิงถ่ายทอดจิตตวิสุทธิเพื่อปรับสภาพร่างกายเป็นเวลาสามวันติดๆ ในขณะนั้นเอง จุดชีพจรตันเถียนของเขาก็เต็มไปด้วยพลังวิญญาณบางส่วนแล้วซึ่งทำให้เขารู้สึกลิงโลด

ในช่วงสามวันนั้น หยุ่นเอ๋อร์จะไปล่าสัตว์กับอาหลี่และคนอื่นทุกวัน เธอจะมาเยี่ยมเฉินผิงเมื่อกลับมาทุกครั้งและมักจะเอาเนื้อสัตว์อสูรใส่ลงไปในอาหารที่เธอเตรียมมาให้เขา ในทางกลับกัน หยุ่นเอ๋อร์กับเหล่าโปกลับกินแต่ผักเท่านั้น