หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2512

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เหล่าโปมักจะคอยดูแลหยุ่นเอ๋อร์อย่างดีมาโดยตลอดและไม่เคยตำหนิเธอเลย

ทั้งๆ ที่พวกเธอไม่มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดกัน แต่พวกเธอก็ปฏิบัติต่อกันราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน

ดูเหมือนว่าเหล่าโปจะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของหยุ่นเอ๋อร์ สีหน้าที่เดิมทีเย็นชาและไม่เป็นมิตรของเธอผ่อนคลายลงบ้างแล้วเธอก็เกลี้ยกล่อมว่า “หยุ่นเอ๋อร์ ออกไปก่อนเถอะ ยายมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับเฉินผิงจริงๆ นะ ตอนนี้นับเป็นเรื่องยากที่เขาจะยืนหยัดได้ ฉะนั้นต่อให้หนูมอบมันให้เขาไป เขาก็ยกอาวุธของตัวเองไม่ขึ้นหรอกนะ เช่นนั้นตอนนี้ก็ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ”

“ก็ได้ค่ะ” หยุ่นเอ๋อร์ผงกศีรษะก่อนจะเหลือบมองมาที่เฉินผิง ส่วนเฉินผิงเองก็บอกใบ้ให้เธอออกไปเช่นกัน

แม้จะไม่รู้ว่าเหล่าโปจะอยากคุยอะไรกับเขาก็ตาม เขาคิดว่าหญิงชราไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้ายเขาหรอก อย่างไรเสียเขาก็หมดสติไปหลายวัน หากเธอมีเจตนาเช่นนั้นก็คงลงมือไปนานแล้ว

หลังจากหยุ่นเอ๋อร์ออกไปแล้ว เหล่าโปก็เดินเข้ามาในห้อง ถึงแม้ว่าเธอจะตาบอด แต่เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวเธอ

“คุณเป็นใครกันแน่?” เหล่าโปถาม

“แล้วคุณล่ะเป็นใคร?” เฉินผิงถามกลับไป

เขาพบว่าช่างน่าเหลือเชื่อที่เหล่าโปเป็นมารที่ยังมีชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ บนหุบเขาที่มีมนุษย์อาศัยอยู่

เมื่อตระหนักได้ว่าชายหนุ่มล่วงรู้ตัวตนของเธอแล้ว เหล่าโปก็ตอบตามตรงว่า “ฉันคือวิญญาณปีศาจจากป้อมอัคคีมารโลหิต เผ่าวิญญาณปีศาจของพวกเราถูกตามล่าตัว ดังนั้นฉันจึงหลบซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ บนหุบเขาแห่งนี้มานับสิบปี”

“งั้นอาการบาดเจ็บของคุณล่ะ? แก่นโลหิตแทบหมดเกลี้ยง เส้นลมปราณแตกสลาย ปราณสัมผัสเสียหายและจุดชีพจรตันเถียนเหือดแห้ง ตอนนี้คุณเป็นแค่เปลือกนอกอันแสนว่างเปล่าเท่านั้น ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคุณจะได้สติในเวลาเพียงแค่สามวัน ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็คงได้ตายไปนานแล้ว!” เหล่าโปพูดเนิบช้า

“ผมได้รับบาดเจ็บเพราะศัตรูในโลกมนุษย์ ส่วนเรื่องที่มาจบลงที่นี่ได้ยังไง ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน สิ่งที่ผมรู้คือตัวเองถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ จากนั้นผมก็มาปรากฎตัวขึ้นที่นี่แล้วได้หยุ่นเอ๋อร์ช่วยเอาไว้” เฉินผิงยอมรับ

เหล่าโปไม่พูดอะไรแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ผ่านไปสักพักเธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ในเมื่อคุณเคยช่วยหยุ่นเอ๋อร์ ฉันจะยอมให้คุณอยู่ที่นี่ก็ได้ ลำพังสภาพของคุณในตอนนี้ ขืนออกไปก็คงต้องตายแน่ๆ ส่วนธนูศักดิ์สิทธิ์ ฉันให้หยุ่นเอ๋อร์ซ่อนมันเอาไว้แล้ว ด้วยสภาพอ่อนแอของคุณ มันก็รังแต่จะนำภัยมาใส่ตัวคุณ พอคุณหายดีแล้ว ฉันจะให้เธอเอามาคืนให้คุณเอง อย่าห่วงไปเลยเพราะฉันไม่มีวันอยากได้มันต่อให้มันจะเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ก็ตามที”

เมื่อเธอพูดจบก็หมุนตัวแล้วออกจากห้องไป เมื่อเธอมาถึงประตูก็หยุดเดินแล้วเอ่ยเสริมขึ้นมาทันทีว่า “ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะฟื้นแล้วก็อย่าได้เที่ยวเดินเพ่นพ่านไปทั่ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องออกจากหมู่บ้านหินเลย เกรงว่าคุณจะนำภัยพิบัติครั้งใหญ่มาให้ชาวบ้านที่นี่เสียมากกว่า!”