หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2511

“เฉินผิง รีบฟื้นขึ้นมาสิ! คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ!”

หยุ่นเอ๋อร์กำจี้หยกที่เฉินผิงเคยมอบให้เธอเอาไว้ในมือ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง

เธอหวังว่าชายหนุ่มจะได้สติในอีกไม่ช้า ถ้าหากเขาไม่ฟื้นล่ะเธอคงได้ถูกความรู้สึกผิดตามหลอกหลอนไปชั่วชีวิตเพราะเขาเป็นคนที่ช่วยเธอไว้

ขณะที่เธอกำจี้หยกแล้วภาวนาให้เขาฟื้นขึ้นมา พลังมังกรหงส์ที่ผนึกอยู่ในจี้หยกก็ลอยเข้ามาในร่างกายของเขา

พลังมังกรหงส์ทำให้ร่างที่แหลกสลายของเขาได้รับพลัง จากนั้นเฉินผิงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

“ฉันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย?”

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าความคิดไม่แจ่มชัดและแข้งขาอ่อนแรง เขาอยากลุกขึ้นนั่ง แต่ทันทีที่เขาออกแรงก็ทำให้ความเจ็บปวดแสนสาหัสแล่นไปทั่วทั้งร่าง

เฉินผิงไม่เหลือพลังอยู่ในร่างและแขนขาของเขาก็ดูเหมือนจะไม่เป็นไปดั่งใจ

เขาจ้องมองเพดานเก่าคร่ำคร่าและรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในห้อง

เมื่อเห็นว่าเขาลืมตาขึ้นมาแล้ว หยุ่นเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างก็โผเข้าใส่เขาด้วยความดีใจ เธอพรั่งพรูพลางมองเขาอย่างเบิกบานใจ “เฉินผิง คุณฟื้นแล้วเหรอ? ในที่สุดก็ฟื้นสักทีนะ!”

เฉินผิงมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสับสนงุนงงสุดชีด เขาจำเธอไม่ค่อยได้แล้ว ตอนที่เขาออกจากหมู่บ้านหินก็ไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรมากนักเพราะเขารู้สึกว่าตนเองไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหมู่บ้านเล็กๆ บนหุบเขาดังกล่าวเลย

“เฉินผิง จำฉันได้ไหม? ฉันหยุ่นเอ๋อร์ยังไงล่ะ! นี่คือหมู่บ้านหิน” เมื่อหยุ่นเอ๋อร์เห็นสีหน้าสับสนของเขาก็รีบเอ่ยเสริมขึ้นมา

ตอนนั้นเองที่ความทรงจำกลับคืนมาหาเฉินผิง ต่อมาเขาก็ถามด้วยความสับสนว่า “หยุ่นเอ๋อร์ ทำไม... ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

สิ่งที่เขาจำได้คือถูกแรงดูดมหาศาลพัดพาไป ตามมาด้วยเสียงตะโกนของหัวเฟิ่ง ซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ ดังไล่หลัง

เขารู้ว่าหลุมดำเป็นประตูไปสู่อาณาจักรนิรันดร์ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาคงจะมาอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์แล้ว

มีการฟื้นฟูพลังวิญญาณสำนักเวิ่นเต้าแล้วก็การสลายหายไปของคุณชี่...

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าก่อนที่จะหมดสติไปยังไม่ทันได้เก็บธนูศักดิ์สิทธิ์ลงในแหวนเก็บของเลย ตอนนี้ฉันอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์แล้วธนูศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหนล่ะ?

เมื่อเธอพูดจบก็รีบไปเอาธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาคืนให้ชายหนุ่ม

ตอนที่เธอเพิ่งจะมาถึงประตูก็ถูกเหล่าโปขวางทางโดยไม่คาดคิด

“คุณยายคะ เฉินผิงฟื้นแล้ว! หนูจะไปเอาอาวุธให้เขาเอง!” หยุ่นเอ๋อร์กล่าวอย่างมีความสุข

“หยุ่นเอ๋อร์ ทิ้งคันธนูไว้ก่อนแล้วออกไปสักครู่ ยายมีเรื่องจะถามเขาสักหน่อย” เหล่าโปสั่ง

เมื่อหยุ่นเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้นก็ชักจะหน้าเสียขึ้นมาทันที มันเป็นอาวุธของเขา ทำไมยามที่เขาขอคืนถึงไม่ยอมมอบให้เขาล่ะ?

หลังจากเธอไม่ยอมขยับตัว เหล่าโปก็พลันมีสีหน้าเย็นชาแล้วตะคอกใส่ “ออกไปซะ!”

เสียงตำหนิเช่นนั้นทำให้หยุ่นเอ๋อร์สะดุ้งตกใจ ในชั่ววินาทีถัดมาก็มีน้ำตาอาบหน้าของเธอ