หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2510

อาหลี่มองหยุ่นเอ๋อร์ด้วยสีหน้าอับจนหนทาง ในที่สุดเขาก็ได้แต่ถอนหายใจและยอมอ่อนข้อให้ “ก็ได้ๆ ฉันจะแบกเขากลับไปที่หมู่บ้านหิน แต่ฉันไม่แน่ใจหรอกนะว่าจะช่วยเขาได้”

ทั้งๆ ที่พูดแบบนั้น แต่เขาก็แบกเฉินผิงขึ้นหลัง ส่วนหยุ่นเอ๋อร์ก็เช็ดน้ำตาพลางเหลือบไปเห็นธนูศักดิ์สิทธิ์ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา

เธอรู้ว่ามันคงจะเป็นอาวุธของเฉินผิงจึงหยิบมันมาด้วย แต่เธอกลับไม่รู้ว่ามันคือธนูศักดิ์สิทธิ์อันเลื่องชื่อ

หลังจากอาหลี่แบกเฉินผิงกลับมาที่หมู่บ้านหิน หยุ่นเอ๋อร์ก็ให้เขาพาฝ่ายหลังเข้าไปในบ้านของเธอ

“หยุ่นเอ๋อร์ ที่นี่พอจะมีสมุนไพรอยู่บ้าง เธอไปเอามาให้เจ้าเด็กคนนี้เถอะ ส่วนเรื่องที่ฟื้นหรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขาแล้ว ถ้าเขาตายก็มาบอกฉันก็แล้วกัน ฉันจะได้แบกเขาไปฝังให้” อาหลี่กล่าวพลางมอบสมุนไพรห่อหนึ่งให้แก่หยุ่นเอ๋อร์

“ขอบคุณนะ อาหลี่!” หยุ่นเอ๋อร์รับสมุนไพรมาจากเขาพลางพร่ำพูดด้วยความซาบซึ้งใจ

เมื่ออาหลี่ออกไปแล้ว เหล่าโปที่ตาบอดก็ย่ำเท้าออกมาจากอีกห้องหนึ่ง

“หยุ่นเอ๋อร์ ยายได้ยินเสียงอาหลี่ เมื่อสักครู่นี้เขาว่าอะไรงั้นเหรอ? ฟื้นไม่ฟื้นอะไรกัน? มีใครบาดเจ็บงั้นรึ?” เหล่าโปถาม

“เฉินผิงค่ะ คุณยาย” หยุ่นเอ๋อร์ตอบ

“เฉินผิงรึ?” เหล่าโปตะลึงงันไปชั่วขณะ

หยุ่นเอ๋อร์เล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังโดยละเอียด จากนั้นหญิงชราก็รู้ว่าเป็นเจ้าคนที่เคยมาที่นี่เมื่อพักก่อน

“หยุ่นเอ๋อร์ รีบพายายไปดูเขาเร็วเข้า!”

เธอให้หยุ่นเอ๋อร์พาเธอเข้าไปในห้องที่เฉินผิงนอนอยู่

เหล่าโปก้าวเข้ามาตรวจว่าชายหนุ่มยังหายใจอยู่หรือเปล่าแล้วจับชีพจรของเขาก่อนจะบอกว่า “เจ้าเด็กผู้นี้ช่างโชคดีเสียจริง เขาไม่เพียงร่างกายเหือดแห้งจนแทบจะกลวงโบ๋ แต่ยังใช้แก่นโลหิตจนเกือบหมดเกลี้ยงอีกต่างหาก น่าแปลกที่เขายังมีชีวิตอยู่มาได้”

หยุ่นเอ๋อร์ที่มีสีหน้าสับสนจึงถือวิสาสะถามออกไปว่า “คุณยายคะ คันธนูอันนี้มีอะไรต่างออกไปงั้นเหรอ? อีกอย่างอาหลี่และคนอื่นๆ ก็เห็นมันแล้ว”

“ไม่ ไม่มีอะไรแตกต่างหรอก รีบไปทำตามที่ยายบอกเถอะ!” เหล่าโปส่งเสียงไม่พอใจพลางหน้าตึงขึ้นมาทันที

เมื่อหยุ่นเอ๋อร์เห็นเช่นนั้นก็ไม่มีทางเลือกนอกเสียจากทำตามคำสั่ง เธอเอาเศษผ้ามาพันธนูศักดิ์สิทธิ์แล้วซ่อนมันเอาไว้ในที่ลับตาคน

หลังจากเธอออกไปแล้ว เหล่าโปก็สังเกตเห็นรัศมีพลังอันอ่อนแอจากตัวเฉินผิงแล้วพึมพำว่า “คุณเป็นใครกันแน่ถึงได้มีธนูศักดิ์สิทธิ์ไว้ในครอบครองแต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงขนาดนี้ได้? หวังว่าการมาถึงของคุณจะไม่นำพาหายนะมาสู่หมู่บ้านเล็กๆ บนหุบเขาแห่งนี้ก็แล้วกัน”

เมื่อเธอกล่าวเช่นนั้นจบก็หันหลังกลับแล้วสัมผัสหาทางออกจากห้อง

เวลาผ่านไปราวติดปีกบิน ชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปสามวันแล้ว

หยุ่นเอ๋อร์คอยดูแลเฉินผิงอย่างเอาใจใส่ตลอดสามวันที่ผ่านมา น่าเสียดายที่ชายหนุ่มยังคงไม่รู้สึกตัว รัศมีพลังของเขาอ่อนแอเช่นเคยและเขาก็พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ