หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2518

“ฉันได้กลิ่นเลือดมนุษย์ ข้างหน้าคงจะมีคนได้รับบาดเจ็บอยู่!” เฉินผิงกล่าวขึ้นมา

ตอนที่ปีศาจหมาป่าวิ่งผ่านพวกตนไป เขาได้กลิ่นเลือดมนุษย์รุนแรงทีเดียว

“เลือดมนุษย์งั้นเหรอ? หรือว่าจะเป็นพี่หลี่กับคนอื่นๆ?” จู้จือเอ่ยขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจ

“เร็วเข้า ไปตรวจสอบดูกันเถอะ!” เฉินผิงกล่าวพลางตามกลิ่นเลือดไป

ไม่นานพวกเขาก็สะดุดเข้ากับศพที่ถูกขย้ำจนเลือดเกรอะกรัง

“โอ้ พระเจ้าช่วย!”

เนื่องจากจู้จือยังเด็ก นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นภาพอันน่าสยดสยองเช่นนั้น เขารู้สึกตกใจและสะอิดสะเอียนจนอาเจียนออกมาทันที

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางก้มลงตรวจดูศพ แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าผู้ตายเป็นใครเพราะใบหน้าเกิดบาดแผลฉกรรจ์เกินไป

“จู้จือ คนผู้นี้มาจากหมู่บ้านหินงั้นเหรอ?” เฉินผิงถาม

จู้จือบีบจมูกแล้วฝืนตัวเองให้มองดู “เปล่าฮะ คนผู้นี้มาจากหมู่บ้านต้าชิง พี่ดูได้จากเสื้อผ้าของพวกมัน”

“คนจากหมู่บ้านต้าชิงมาทำอะไรที่นี่ล่ะ? หรือว่าหลังจากจับตัวหยุ่นเอ๋อร์กับคนอื่นๆ แล้วพวกมันก็มาหลบซ่อนตัวกันอยู่ที่นี่?” เฉินผิงถามพร้อมขมวดคิ้วด้วยความสับสน

หลังจากใคร่ครวญดูแล้ว เฉินผิงลุกขึ้นแล้วเหลือบมองมาที่ศพอีกครั้ง คนจากโลกมนุษย์ต่างปรารถนาที่จะได้อาศัยอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ แต่คนที่นี่กลับต้องดิ้นรนเพียงเพื่อให้มีชีวิตรอดอยู่ทุกวัน

“พี่เฉินผิง พี่คิดว่าคนจากหมู่บ้านต้าชิงใช้พี่หลี่กับคนอื่นๆ เป็นเหยื่อล่อเพื่อจับสัตว์อสูรชั้นสูงงั้นเหรอ?” จู้จือถาม

“ถ้าหากพวกเขาใช้คนจากหมู่บ้านหินเป็นเหยื่อล่อ งั้นทำไมศพนี้ถึงได้เป็นคนหมู่บ้านต้าชิงล่ะ? ฉันคิดว่าพวกเราควรจะเดินเข้าไปดูสักหน่อยนะ!” เฉินผิงกล่าวพลางคว้าแขนของจู้จือแล้วเริ่มออกวิ่ง

ขณะที่เขาสังเกตสิ่งรอบข้างระหว่างทาง เขาก็พบว่าว่ามีคราบเลือดบนต้นไม้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเลือดมนุษย์อีกต่างหาก มันเป็นร่องรอยที่อาจจะนำพาเฉินผิงกับจู้จือไปหาพวกชาวบ้านที่ถูกจับตัวไปก็ได้

บรู๊วววว!

เฉินผิงยื่นมือขวาออกมาตามสัญชาตญาณแล้วพยายามอัญเชิญกระบี่พิฆาตมังกร ทว่าเขากลับนึกขึ้นได้ว่าไม่อาจทำเช่นนั้น

โอ้ จริงด้วยสิ! วิญญาณกระบี่จงหลี่ยังฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเธออยู่!ฉันลืมเรื่องนั้นไปได้ยังไงกันนะ?

เมื่อจู้จือเห็นเฉินผิงใช้มือขวาไขว่คว้าจับความว่างเปล่า เขาก็คิดว่าเฉินผิงกำลังขออาวุธจากตนจึงส่งดาบให้เฉินผิง

เฉินผิงส่งยิ้มบางๆ ให้เขา อ้อ ก็ดี... ถึงนี่จะไม่ใช่กระบี่พิฆาตมังกร แต่ก็ดีกว่าต่อสู้กับปีศาจหมาป่าตนนั้นด้วยมือเปล่าแหละน่า!

ปีศาจหมาป่าส่งเสียงคำรามดุร้ายแล้วพุ่งเข้าใส่เฉินผิงด้วยความเร็วประดุจอสนีบาต

จู้จือรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนถอยหลังไปสองสามก้าว

เมื่อเฉินผิงไม่รู้ว่าฟื้นพลังมาได้แค่ไหนแล้ว เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกเสียจากจัดการกับปีศาจหมาป่าอย่างเอาจริงเอาจัง