หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2517

“พี่เฉินผิง สถานที่ที่พวกเราถูกปล้นชิงอยู่ข้างหน้า! ผมไม่แน่ใจว่าพี่หลี่และคนอื่นๆ ยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า ยังไงซะพวกเราก็ไม่ควรเดินลึกเข้าไปในหุบเขาเพราะมีสัตว์อสูรแกร่งกล้าอีกมากมายอยู่ที่นั่น พวกมันแข็งแกร่งจนน่ากลัว แต่นั่นก็ทำให้พวกมันล้วนล้ำค่ายิ่งขึ้น เนื้อหนังกับแก่นอสูรของพวกมันมีมูลค่ามหาศาล เมื่อผมฝึกบำเพ็ญฌานจนแข็งแกร่งขึ้น ผมจะไปล่าสัตว์อสูรที่อยู่ลึกลงไปในหุบเขาพวกนั้นเพื่อหาเงินและแสดงให้คนของหมู่บ้านต้าชิงเห็นว่าใครกันแน่ที่เป็นนายใหญ่!” จู้จือกล่าวด้วยสายตามุ่งมั่น

เขาใฝ่ฝันที่จะแข็งแกร่งขึ้นและกลายเป็นผู้แกร่งกล้าในสักวันหนึ่งมาโดยตลอด

“พอฉันหายดีแล้ว ฉันจะพานายไปล่าสัตว์อสูรก็แล้วกัน” เฉินผิงเอ่ยพลางลูบศีรษะของจู้จือ

“ผมได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าพี่เป็นคนรที่แข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ แม้แต่บ้านศิลาของเราก็ไม่สามารถขังพี่ได้ เป็นเรื่องจริงเหรอฮะ?” เด็กชายเอ่ยถาม

ซึ่งเฉินผิงก็ผงกศีรษะแล้วยืนยันว่า “ใช่ เรื่องนั้นเป็นความจริง”

“โว้ว... พี่เฉินผิง พี่ช่างแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ! พี่สอนวิธีฝึกบำเพ็ญฌานให้ผมหน่อยได้ไหมฮะ? ผมอยากแข็งแกร่งแบบพี่จัง!” จู้จือร้องอุทานแล้วไม่กี่วินาทีให้หลังก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความผิดหวัง “แต่ก็อีกนั่นแหละ พี่ถูกเล่นงานจนเกือบถึงตายซึ่งหมายความว่าพี่ไม่ใช่ผู้แกร่งกล้า ผมอยากจะเป็นผู้แกร่งกล้า!”

เฉินผิงลูบศีรษะของจู้จือแล้วกล่าวพร้อมยิ้มให้ “จู้จือ ฉันเชื่อในตัวนายนะ นายจะต้องกลายเป็นผู้แกร่งกล้าเป็นแน่”

จู้จือยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่าผู้แกร่งกล้าเป็นเช่นไร...

จากนั้นจู้จือก็นำทางไปอีกสักระยะ เมื่อมาถึงบริเวณที่เขาเอ่ยถึงเมื่อก่อนหน้านี้ เขาเหลือบมองแล้วถามพร้อมขมวดคิ้ว “พวกเรามาถึงแล้ว แต่ว่าทุกคนไปไหนกันหมดแล้วล่ะ?”

“มีอะไรงั้นเหรอ จู้จือ?” เฉินผิงเอ่ยถามขึ้นมา

“พี่หลี่ พี่หยุ่นเอ๋อร์และคนอื่นๆ ถูกจับตัวไปตรงนี้แหละ แต่ผมกลับไม่เห็นพวกเขาเลย เห็นตรงนั้นไหมฮะ? ผมทำสัญลักษณ์เอาไว้กับต้นไม้!” จู้จือตอบพลางชี้ไปที่ลำต้นของพฤกษาต้นหนึ่ง

จู้จือจ้องมองเฉินผิงอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะพยักหน้ารับ เมื่อทั้งสองคนเดินลึกเข้าไปในหุบเขา รัศมีพลังของเหล่าสัตว์อสูรก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ กระตุ้นให้จู้จือต้องกุมดาบเอาไว้แน่น

เขากังวลใจมากเสียจนหน้าผากชุ่มเหงื่อ

“ใจเย็นๆ นะ จู้จือ! ฉันจะปกป้องนายเอง!” เฉินผิงรับรองกับเขา

ตอนที่ปีศาจหมาป่าวิ่งผ่านพวกเขาไป เฉินผิงยังพูดไม่จบเลย จู้จือก็พลันยกคันธนูขึ้นมาเตรียมยิง แต่เฉินผิงรีบห้ามเขาไว้เพราะมีความรู้สึกว่าปีศาจหมาป่าไม่ได้ไล่ตามพวกตนมา เมื่อเขาเห็นรอยเลือดเปรอะรอบปากของปีศาจหมาป่าก็ช่วยยืนยันสิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้ได้

หืมม... หากปีศาจหมาป่าตนนั้นไม่สนใจพวกเราเลยก็แสดงว่ามันคงอิ่มแล้วจริงๆ งั้นทำไมมันถึงไม่แม้แต่จะพยายามจู่โจมใส่พวกเราเลยล่ะ!