หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2520

“ใช่ พวกเราถูกคนจากหมู่บ้านต้าชิงจับตัวไป พวกมันคิดจะล่าสัตว์อสูรชั้นสูงโดยใช้พวกเราเป็นเหยื่อล่อ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พวกมันพาพวกเราเดินลึกเข้ามาในหุบเขาลูกนี้ จากนั้นพวกเราก็ถูกปีศาจหมาป่าจู่โจมใส่ อาหลี่ปล่อยพวกเราไปแล้วพวกเราก็วิ่งลึกเข้าไปในป่าเพื่อหลบหนีไอ้พวกที่ลักพาตัวพวกเรามา พวกมันเอาแต่ไล่ตามพวกเรา ดังนั้นพวกเราจึงต้องต่อสู้กับปีศาจหมาป่าและหลบซ่อนตัวจากไอ้พวกที่ลักพาตัวไปพร้อมๆ กัน ตอนนี้อาหลี่กับคนอื่นๆ คงจะตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่ ข้างหน้าเป็นอาณาเขตของปีศาจหมาป่าฝูงหนึ่ง หากปะทะกับพวกมันเข้าล่ะก็คงไม่มีใครรอดชีวิตแน่ๆ! รีบไปช่วยอาหลี่กับคนอื่นๆ เร็วเข้า! ฉันรู้ว่าตัวเองไม่รอดแล้ว ฉะนั้นแค่ทิ้งฉันไว้ก็พอ!” ซวนจื่อเร่งพวกเขา

เฉินผิงเหลือบมองซวนจื่อเงียบๆ อยู่ไม่กี่วินาที เขารู้ว่าฝ่ายหลังทนพิษบาดแผลไม่ไหวเพราะไม่ได้รับการดูแลรักษาทันที ถึงกระนั้นเฉินผิงก็พยายามปลอบใจเขา “อดทนหน่อยนะ เมื่อพวกเราช่วยอาหลี่และคนอื่นๆ แล้ว พวกเราจะพาคุณกลับไปรักษาที่หมู่บ้าน”

เฉินผิงกำลังจะเดินต่อไป แต่ซวนจื่อกลับดึงเขาไว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยสายตาวิงวอนว่า “เจ้าหนุ่ม อย่าหลอกผมเลย ผมรู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว แต่ผมก็ไม่อยากนั่งรอจนเลือดไหลหมดตัว คุณช่วยรีบจัดการผมทีได้ไหม?”

เขาอยากให้ใครสักคนช่วยให้ตนเองหลุดพ้นมากกว่าหลั่งเลือดด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

เฉินผิงไม่อยากจะสังหารซวนจื่อ แต่การลดความทุกข์ทรมานของฝ่ายหลังเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ในตอนนั้นแล้ว

หลังจากลังเลอยู่บ้าง เฉินผิงก็ค่อยๆ เอามือวางไว้บนศีรษะของซวนจื่อแล้วปลดปล่อยปราณสัมผัสสายหนึ่งเข้าไป

ชายหนุ่มมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าพลางค่อยๆ หลับตาลง

“พี่ซวนจื่อ!” จู้จือสะอึกสะอื้น

เฉินผิงก็น้ำตาคลอเช่นกัน เขาไม่รู้จักซวนจื่อเป็นการส่วนตัว ดังนั้นเขาจึงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกัน

ถึงกระนั้นระหว่างที่อยู่ที่นั่น คนของหมู่บ้านหินก็ปฏิบัติกับเขาราวกับเป็นคนของตน ฉะนั้นพวกเขาจึงเสมือนกับเป็นครอบครัวของเขา

“จู้จือ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เร็วเข้า รีบไปกันเถอะ...” เฉินผิงเร่งพลางรีบพาจู้จือเดินลึกเข้าไปในหุบเขา

นี่ไม่ใช่เวลามามัวแต่เสียใจ!พวกเราต้องรีบไปช่วยอาหลี่กับคนอื่นๆ!

เมื่อจู้จือเห็นคนพวกนั้นก็สีหน้าซีดขาว “พี่เฉินผิง ค-คนพวกนั้นเป็นคนจากหมู่บ้านต้าชิง! พวกมันเป็นคนที่ลักพาตัวพี่หลี่กับคนอื่นๆ ไป!”

ยามที่เฉินผิงจ้องมองพวกมัน แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหารอันแรงกล้า “งั้นพวกแกก็มาจากหมู่บ้านต้าชิงสินะ?”

ชายผู้นำกลุ่มมองสำรวจผ่านๆ มาที่เฉินผิง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเฉินผิงเป็นใคร แต่เขาจำจู้จือที่ยืนอยู่ข้างๆ เฉินผิงได้ “ถูกต้อง! แกมาจากหมู่บ้านหินงั้นเหรอ? ฉันรู้สึกประหลาดใจที่แกสองคนยังกล้าพอที่จะมาที่นี่อีกนะ!”

คนจากหมู่บ้านต้าชิงมีแววเยียบเย็นผุดขึ้นในดวงตา พวกเขาเห็นเฉินผิงกับจู้จือไม่ต่างอะไรจากเหยื่อ

เนื่องจากจู้จือมักจะถูกคนจากหมู่บ้านต้าชิงรังแกเสมอมา เมื่อเขาเห็นสายตาคุกคามของพวกมันจึงตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว