หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2521

แต่เฉินผิงกลับไม่มีวี่แววหวาดกลัวสักนิดเดียว “ฉันดีใจที่พวกแกยอมรับนะ อาหลี่กับคนอื่นๆ อยู่ที่ไหนล่ะ?”

“พวกมันกลายเป็นอาหารของปีศาจหมาป่าไปตั้งนานแล้ว!” ชายผู้นำกลุ่มตอบพลางยิ้มเยาะ

จู้จือรวบรวมความกล้าแล้วตะโกนขึ้นมาว่า “ไม่ เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน่า! พี่หลี่กับคนอื่นๆ คงไม่ตายง่ายๆ ขนาดนั้นหรอก!”

“แกบอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้งั้นเหรอ? ไม่มีใครเข้ามาในอาณาเขตของปีศาจหมาป่าแล้วจะรอดชีวิตออกไปได้หรอก! ฉันคิดว่าพวกเราคงต้องกลับบ้านมือเปล่าแล้ว แต่พวกแกดันประเคนตัวเองมาให้ถึงที่เลย!” ผู้นำกลุ่มกล่าวขึ้นขณะที่คนอื่นๆ ล้อมเฉินผิงกับจู้จือเอาไว้

เด็กชายกำชายเสื้อของเฉินผิงเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสองคนตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากเมื่อต้องต่อสู้กับคนนับสิบ

“จำใส่กะโหลกไว้ด้วยแล้วกันว่าพวกแกมันรนหาที่ตายเองนะ...” ขณะที่เฉินผิงกุมดาบเอาไว้แน่น เจตจำนงสังหารก็หมุนวนอยู่ในแววตาเย็นชาของเขา

จู้จือรู้ว่าต่อให้หวาดกลัวจนตัวสั่นไปก็เปล่าประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงยกคันธนูขึ้นเตรียมตัวที่จะต่อสู้เช่นกัน

เมื่อชายผู้นำกลุ่มมองเห็นแววตาของเฉินผิง มันก็แค่นเสียงด้วยความดูแคลน “ยังคิดจะฝืนอยู่อีกงั้นเหรอ หา? ถ้าหากพวกแกสองคนยอมแพ้ พวกเราอาจจะไว้ชีวิตแกก็ได้ แต่ถ้าแกสองคนเลือกที่จะโต้ตอบ งั้นพวกเราก็จะฆ่าพวกแกทั้งสองคนทิ้งลงที่นี่เสียเดี๋ยวนี้เลย!”

“แกนี่มันพูดมากชะมัดเลย!” เฉินผิงเหวี่ยงดาบขณะที่ยังพูดไม่ทันขาดคำ

สิ่งที่คนพวกนั้นเห็นคือแสงสีขาวระลอกหนึ่งที่วูบผ่านต่อหน้าต่อตาพวกมันไป

ชายผู้นำกลุ่มดวงตาเบิกโพลงพลางยืนนิ่งราวกับรูปปั้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา เลือดก็ค่อยๆ ไหลลงมาจากหน้าผาก “เฮ้ย นายเลือดไหลแล้ว!” เมื่อชายคนหนึ่งสังเกตเห็นเลือดก็เอ่ยทักขึ้นมา

แม้ชายผู้นั้นจะร้องเรียกชายผู้นำกลุ่มอยู่หลายครั้ง ทว่าเขาก็ไม่ตอบสักนิด แท้ที่จริงแล้วเขาไม่กระพริบตาเสียด้วยซ้ำไป

จากนั้นชายผู้นั้นก็พยายามที่จะสะกิดไหล่ของเขา แต่ก็ต้องได้เห็นเขาล้มลงกับพื้น

ร่างของเขาถูกผ่าเป็นสองท่อน มิหนำซ้ำอวัยวะภายในยังทะลักไปทั่วทั้งบริเวณ

“อ๊ากกก!”

เมื่อคนพวกนั้นเห็นเช่นนั้น พวกมันก็ต่างร้องลั่นด้วยความหวาดกลัว

เมื่อจู้จือเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตกใจเสียจนตัวแข็งทื่อ ฉันไม่อยากเชื่อเรื่องนี้เลย... คนพวกนั้นแข็งแกร่งมาก! พวกมันบางคนถึงขนาดแข็งแกร่งยิ่งกว่าพี่หลี่เสียด้วยซ้ำไป แต่พี่เฉินผิงกับสังหารพวกมันลำพังได้ง่ายๆ!

หลังจากจัดการพวกมันแล้ว เฉินผิงก็ไม่เหลือบแลมองร่างของพวกนั้นเลยสักนิด

จู้จือรู้สึกตกตะลึงมากเสียจนตัวแข็งทื่อราวกับรูปปั้นไปเสียแล้ว

“จู้จือ!” เฉินผิงร้องเรียกเขาอีกครั้ง

“ดะ ได้...” ในที่สุดเด็กชายก็หลุดจากภวังค์แล้ววิ่งตามเฉินผิงไป

เมื่อเขาแหงนหน้ามองจากเบื้องหลัง แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความชื่นชม

ตอนที่เฉินผิงกับจู้จือเดินเข้าไปในอาณาเขตของปีศาจหมาป่า พวกเขาก็สัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงของรัศมีพลังรอบกายได้อย่างชัดเจน

ปีศาจหมาป่าตัวเดียวไม่น่าสะพรึงกลัวขนาดนั้น แต่หากเป็นฝูงปีศาจหมาป่าอาจจะเป็นอันตรายอย่างถึงที่สุดเชียวล่ะ

ปีศาจหมาป่าที่พวกเขาเจอข้างนอกน่าจะถูกเตะโด่งออกจากฝูง ฉะนั้นมันจึงอ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อปะทะกับฝูงปีศาจหมาป่าในอาณาเขตของพวกมัน ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว