หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2522

อาณาเขตของหมาป่าอสูรตั้งอยู่ในบริเวณส่วนที่ลึกเข้าไปอีก อาหลี่และคนอื่นๆ กำลังต่อสู้นองเลือดกับเหล่าหมาป่าอสูร ทั้งๆ ที่หมาป่าอสูรตายไปมากมายแล้ว แต่กลับยังมีอีกหลายตัวกำลังรอที่จะกระโจนใส่พวกเขา

แน่นอนว่ากลุ่มของอาหลี่ย่อมเกิดบาดแผลไปทั่วทั้งตัว เพราะพวกเขาสู้ไปพลางค่อยๆ ล่าถอยไปพลาง แต่ก็คงเป็นเพียงแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นที่หมาป่าอสูรจำนวนมากจะสังหารพวกตน

แม้กระนั้นจ่าฝูงหมาป่าอสูรก็ดูเหมือนว่าไม่กระตือรือร้นที่จะสังหารกลุ่มของอาหลี่อย่างรวดเร็วขนาดนั้น หมาป่าอสูรทุกตนล้อมพวกเขาไว้พลางบีบบังคับให้พวกเขาเดินหน้าเข้าไปในหุบเขา

ถ้าหากอยากให้กลุ่มของอาหลี่ตาย พวกมันเพียงแค่พุ่งใส่พวกเขาพร้อมกันก็ได้แล้ว แต่จ่าฝูงหมาป่าอสูรกลับไม่ทำเช่นนั้น มันแค่ส่งหมาป่าอสูรสองตัวไปจู่โจมใส่กลุ่มของอาหลี่

“ฉันขอโทษด้วย ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกนายต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ ถ้าหากพวกเราไม่วิ่งมาที่นี่ก็อาจจะรอดชีวิตไปได้...”

อาหลี่รู้สึกเสียใจที่เห็นพรรคพวกทุกคนของตนหมดเรี่ยวแรงและเต็มไปด้วยเลือด

ถ้าหากเขาไม่พาทุกคนเข้ามาในอาณาเขตของหมาป่าอสูรเพื่อหลบหลีกการไล่ล่าของพวกหมู่บ้านต้าชิง พวกเขาก็คงไม่ต้องมาลงเอยในสภาพนี้หรอก

ชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าชิงคงไม่มีทางสังหารพวกมันได้หรอก แต่ในขณะเดียวกันหมาป่าอสูรพวกนี้ก็ไม่ปล่อยพวกเขาไปเช่นเดียวกัน

“พี่หลี่ พวกเราไม่โทษพี่เรื่องนี้หรอก ถ้าหากนี่คือชะตากรรมของพวกเราก็มีแต่ต้องออกไปต่อสู้กับหมาป่าอสูรพวกนี้เท่านั้นแล้ว!” ชาวบ้านหมู่บ้านหินคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“อาหลี่ นายทำได้ดีมากแล้ว นายทำเช่นนี้ก็เพราะเห็นแก่พวกเรา ไม่มีใครโทษนายเรื่องนี้หรอก ฉันก็แค่รู้สึกแย่ที่หลังจากพวกเราตายไปแล้ว คนในหมู่บ้านหินจะมีชีวิตที่ยากเข็ญมากยิ่งขึ้น” ชาวบ้านชราจากหมู่บ้านหินคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา

“ฉันไม่หวั่นเกรงความตาย แต่หลังจากฉันตายไปคุณยายจะทำยังไง? ท่านยังไม่ได้รักษาดวงตาเลยนะ...”

หยุ่นเอ๋อร์เศร้าสลด ความตายไม่ใช่สิ่งที่เธอหวาดกลัว แต่เธอเป็นห่วงว่าจะไม่มีใครคอยดูแลเหล่าโป

“จู้จือกลับไปที่หมู่บ้าน บางทีเขาอาจจะกลับมาช่วยพวกเราพร้อมกับอดีตหัวหน้าหมู่บ้านก็ได้นะ” มีคนที่มองโลกในแง่ดียิ่งกว่าใครๆ พูดออกมา

“เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน่า พวกเราอยู่ห่างจากหมู่บ้านหิน ต่อให้อดีตหัวหน้าหมู่บ้านพาชาวบ้านมาช่วยพวกเราที่นี่ ฉันเกรงว่าจะไม่ใช่คู่ประมือของหมาป่าอสูรเช่นกัน ฉันยอมถูกหมาป่าอสูรฆ่าตายเสียตอนนี้ดีกว่าให้ผู้คนมากมายต้องมาตายที่นี่เพราะพยายามที่จะช่วยพวกเรา!” ชาวบ้านชราจากหมู่บ้านหินกล่าว

ในขณะนั้นเอง ความรู้สึกสิ้นหวังก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งกลุ่ม

“มาสู้กับพวกมันให้สุดกำลังกันเถอะ พวกเราไม่อาจเดินเข้าไปในหุบเขาได้อีก ถ้าหากพวกมันไล่ต้อนพวกเราเข้าไปในบริเวณนั้นล่ะก็ บริเวณนั้นอาจจะเป็นรังของมันก็ได้ พวกเราถอยไม่ได้อีกแล้ว บุกเลย!” อาหลี่ร้องพลางชูอาวุธขึ้นมา

บรู๊วว!

หวือ!

ความช่วยเหลือโดยไม่คาดคิดทำให้กลุ่มของอาหลี่ชะงักงันไปครึ่งวินาที แม้แต่หมาป่าอสูรก็หันมามองหน้ากันพลางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งอันตราย

“พี่เฉินผิง พะ พี่น่าทึ่งชะมัดเลยฮะ!” จู้จือกล่าวพลางจ้องมองหมาป่าอสูรที่ตรึงติดกับต้นไม้

ในขณะนั้นเฉินผิงกำลังถือคันธนูของจู้จืออยู่ กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นคนยิงธนูเมื่อก่อนหน้านี้ไปเสียได้

อนิจจา คันธนูของจู้จือเป็นอาวุธธรรมดาๆ ถ้าหากเฉินผิงฟื้นฟูพลังกลับคืนมาได้แล้วหยิบเอาคันธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาใช้ เขาก็จะกวาดล้างหมาป่าอสูรได้อย่างน้อยๆ ก็กว่าครึ่งด้วยการยิงธนูเพียงครั้งเดียว

“เฉินผิง...”

“เฉินผิง!”

เมื่ออาหลี่กับหยุ่นเอ๋อร์เห็นเฉินผิงกับจู้จือ พวกเขาก็ร้องตะโกนออกมาด้วยสีหน้าตกตะลึง