เฉินผิงกับจู้จือเดินเข้ามาหากลุ่มของอาหลี่ แต่กลับไม่มีหมาป่าอสูรตัวไหนกล้าจู่โจมใส่ทั้งสองคนเลย
เมื่อเห็นว่าผู้ที่มานั้นมีเพียงแค่เฉินผิงกับจู้จือ กลุ่มของอาหลี่ก็ต้องตะลึงงันอีกครั้ง
หยุ่นเอ๋อร์ถึงกับตะโกนออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า “เฉินผิง คุณมาทำไมกัน? รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า! ที่นี่มันอันตรายมากเลยนะ!”
เธอหวังว่าเฉินผิงจะจากไปก่อนที่หมาป่าอสูรจะรู้ตัว
การที่เฉินผิงกับจู้จือประจันหน้ากับหมาป่าอสูรตามลำพังก็เท่ากับรนหาที่ตาย
“หยุ่นเอ๋อร์ ผมกับจู้จือมาช่วยพวกคุณ” เฉินผิงกล่าวขึ้น
“เฉินผิง ถ้าหากคุณไม่ได้รับบาดเจ็บก็อาจจะช่วยพวกเราได้ แต่คุณบาดเจ็บสาหัสแถมยังไม่หายดีเลย คุณทำแบบนี้ก็เท่ากับว่ากำลังรนหาที่ตายอยู่นะ!” หยุ่นเอ๋อร์วิงวอนด้วยความสิ้นหวัง
ฝูงหมาป่าอสูรอย่างน้อยนับร้อยตนที่อยู่ที่นี่ทำให้เฉินผิงยากจะต้านทานต่อความท้าทาย ในขณะที่เขาสามารถจัดการกับพวกมันได้ครั้งละตัวไม่ก็สองตัว เมื่อเผชิญหน้ากับพวกมันพร้อมกันคงเป็นเรื่องยากเกินกว่าจะจัดการได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...