หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2524

“กะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” อาหลี่เค้นถามด้วยความรู้สึกสับสน

“พวกมันเผ่นหนีไปเพราะสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งยิ่งกว่ากำลังมางั้นรึ?” ชาวบ้านชราจากหมู่บ้านหินพูดถึงสิ่งที่สงสัยออกมาเสียงดังลั่น

“ฉันก็คิดว่างั้นล่ะ ไม่งั้นพวกมันจะรีบหนีไปทำไมเล่า?” ชาวบ้านอีกคนเห็นด้วย

“ไม่มีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าตนไหนมาทั้งนั้นแหละ พี่เฉินผิงต่างหากที่เป็นคนขับไล่พวกมันไป!” จู้จือกล่าวเสียงดังฟังชัด

ต่อให้เด็กชายไม่รู้ว่าเฉินผิงขับไล่หมาป่าอสูรไปได้อย่างไร แต่สำหรับเขาแล้ว ดูเหมือนเฉินผิงจะเก่งกาจสามารถไปเสียทุกเรื่อง มิหนำซ้ำยังครอบครองพลังพิเศษที่เกินกว่าจะเข้าใจอีกด้วย

“เอาล่ะ อย่ามัวแต่รีรออยู่แบบนี้เลย ในเมื่อพวกหมาป่าอสูรจากไปแล้ว พวกเราก็ใช้โอกาสนี้รีบหนีออกไปกันเถอะ ถ้าหากพวกมันวกกลับมาหรือมีอะไรที่แข็งแกร่งยิ่งกว่ามาพร้อมกัน พวกเราคงได้เกิดปัญหาอีกเป็นแน่” อาหลี่เร่งพลางส่งสัญญาณให้คนอื่นๆ เริ่มเคลื่อนไหว

“พี่หลี่ พวกเราจะทำยังไงกับซากหมาป่าอสูรพวกนี้กันดีล่ะ? หากทิ้งให้พวกมันนอนเฉยๆ อยู่ที่นี่คงน่าเสียดายแย่ ไม่สู้พวกเราเอาพวกมันไปขายแลกเงินดีกว่าเหรอ” ชาวบ้านคนหนึ่งแสดงความคิดเห็นออกมา

เมื่อพูดจบคนอื่นๆ จึงหันหน้าไปมองซากหมาป่าอสูรและพบว่าน่าเสียดายอยู่เหมือนกัน

อาหลี่รู้ว่าซากสัตว์จะขายได้ราคาดี ทว่าตอนนี้พวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บย่อมไม่มีทางที่พวกเขาจะนำซากสัตว์พวกนี้ไปพร้อมกันได้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกหมาป่าอสูรที่จากไปอาจจะย้อนกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีเวลาพอที่จะดึงแก่นอสูรออกไป

“อย่าดีกว่า ความอยู่รอดเป็นเรื่องสำคัญที่สุดของพวกเราแล้ว ถ้าหากพวกเราต้องมาตายอยู่ที่นี่กันหมด สุดท้ายซากสัตว์ทั้งหมดนี้ก็จะไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกเราอีก ไปกันเถอะ” อาหลี่ตอบเสียงดัง

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่มองซากหมาป่าด้วยสายตาลังเลก่อนจะหันหลังเตรียมจากไป

ทันใดนั้นจู้จือก็บอกกับอาหลี่ว่า “พี่หลี่ พี่เฉินผิงมีแหวนเก็บของ เขาน่าจะสามารถเอาซากสัตว์พวกนี้ไปพร้อมกับพวกเราได้นะ”

“แหวนเก็บของงั้นเหรอ?” อาหลี่ตะลึงงันก่อนจะหันไปมองเฉินผิง “คุณมีแหวนเก็บของด้วยงั้นเหรอ?”

เฉินผิงพยักหน้ารับ “ผมมี”

อาหลี่เอาแต่จ้องมองเฉินผิงด้วยความไม่อยากเชื่ออยู่ชั่วขณะหนึ่ง เขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะมีของวิเศษอย่างแหวนเก็บของ ในอาณาจักรนิรันดร์ ของวิเศษอย่างแหวนเก็บของนับเป็นของหายาก

“เฉินผิง ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันยังเดินไหว” หยุ่นเอ๋อร์ตอบพลางส่ายหน้า

คนในกลุ่มของอาหลี่ต่างได้รับบาดเจ็บจึงทำให้พวกเขาเดินทางได้ล่าช้า ทันใดนั้นก็มีคนเริ่มทอดถอนใจซ้ำยังโอดครวญถึงสถานการณ์ของพวกตน

“ถึงแม้ว่าคราวนี้พวกเราจะรอดตายและได้ซากหมาป่าอสูรมากมายขนาดนั้น แต่ฉันเกรงว่าต่อให้พวกเราขายซากสัตว์พวกนี้ก็ยังมีเงินไม่พอที่จะรักษาบาดแผลของพวกเราเสียด้วยซ้ำไป”

เมื่อพูดจบก็ทำให้อารมณ์ตื่นเต้นดีใจเมื่อก่อนหน้านี้หดหายลงไปอีกครั้ง

“นักกลั่นยาพวกนั้นก็แสนจะละโมบโลภมาก! ยาของพวกมันราคาแพงระยับเสียขนาดนั้น”

“ฉันไม่ไปตรวจรักษาหรอก อย่างมากก็ทนอีกสักสองสามวัน บาดแผลก็จะค่อยๆ ดีขึ้นเอง” ชาวบ้านชราพูดแทรกขึ้นมา

“เฮ้ อย่าพูดแบบนั้นสิ แผลเปิดอาจจะติดเชื้อได้ง่ายๆ เลยนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแผลที่เกิดจากสัตว์อสูรด้วยแล้ว คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าลุงใหญ่ของผมตายเพราะถูกสัตว์อสูรกัดก็เพราะท่านไม่อยากเสียเงินรักษาแผลตัวเองนี่แหละ?” จู้จือบอกกับชาวบ้านชรา