ในขณะเดียวกัน ยี่ชากำลังอยู่ในห้องของเฉินผิง และเฉินผิงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
ยี่ชา เป่ยฉางเหล่าและหู่ป้านต่างก็ทรงพลังกันทั้งนั้น ดังนั้นยี่เหอจะต้องเก่งกาจกว่านี้อย่างแน่นอน
เฉินผิงไม่รู้ว่ายี่เหอจะเป็นคนแบบไหน อีกอย่างด้วยสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ การฆ่าเขาคงเป็นของง่ายๆ สำหรับราชา
เมื่อสังเกตเห็นความกังวลของเฉินผิง ยี่ชาก็ปลอบใจเขา “อย่ากลัวไปเลย พระบิดาของฉันเป็นคนสบายๆ และจิตใจอ่อนโยน คุณจะรู้ว่าฉันพูดจริงเมื่อคุณได้พบเขา ยังไงก็ตาม พระบิดาเกลียดการที่คนอื่นโกหกเขา ดังนั้นถ้าได้เจอกับพระองค์ก็จงพูดความจริง”
เฉินผิงพยักหน้า แต่เขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
ในไม่ช้าประตูก็เปิดออก และเป่ยฉางเหล่าเข้ามาในห้องพร้อมกับยี่เหอ
“พระบิดา” เมื่อยี่ชาเห็นยี่เหอ เธอก็รีบเข้าไปหาเขา “พระบิดา นี่คือคนที่ข้าอยากให้พบกับพระองค์ ชื่อของเขาคือเฉินผิง”
ยี่เหอไม่พูดอะไร เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีของเทพอสูรที่แปลกประหลาด แม้ว่าเขาจะอยู่ข้างนอกห้องก็ตาม
เป็นเรื่องที่แปลกสำหรับเขา เพราะไม่เพียงแต่เขาจะสัมผัสได้ถึงรัศมีของมังกรเท่านั้น แต่ยังสัมผัสได้ถึงรัศมีของหงส์เพลิงด้วย มันทำให้เขาสับสนเมื่อรู้สึกถึงรัศมีทั้งสองในตัวคนๆ เดียวในเวลาเดียวกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...