หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2587

เหล่าโปมองไปรอบๆ อีกครั้ง และเธอก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นผู้คนที่อยู่รอบๆ ตัวเธอ

“ค-คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ฝึกฝนวิชามาร! พวกเขาทั้งหมดเป็นปีศาจเหมือนกับฉันอย่างนั้นรึ?” เธออุทานเมื่อได้รู้ว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ฝึกฝนวิชามารเหมือนกับเธอ

"ถูกต้องแล้ว คนเหล่านี้เป็นผู้ฝึกฝนวิชามารทั้งสิ้น ตอนนี้คุณสามารถอยู่ที่นี่ร่วมกับพวกเขาได้”

ในตอนนี้เหล่าโปยิ่งรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก

หนึ่งในเหล่าผู้ฝึกฝนวิชามารซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เหล่าโปพูดขึ้นว่า "เจ้าอาวาสฉีเต้าจางเป็นผู้ช่วยชีวิตของพวกเรา ท่านเป็นคนที่พาพวกเราทุกคนที่เป็นผู้ฝึกฝนวิชามารมาที่นี่ อาณาจักรลับแห่งนี้เป็นของอารามเบญจอดุลย์ เจ้าอาวาสฉีเต้าจางอนุญาตให้พวกเราอยู่ที่นี่ ท่านเป็นคนดีมากๆ เลย ดังนั้นคุณไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัวท่านหรอกนะ ท่านจะไม่ทำร้ายเราอย่างแน่นอน”

เหล่าโปจ้องมองที่ฉีเต้าจาง ความประหลาดใจปรากฏขึ้นไปทั่วใบหน้าของเธอ เธอเคยได้ยินข่าวลือว่าฉีเต้าจางนั้นเกลียดพวกผู้ฝึกฝนวิชามารจนเข้ากระดูกดำมากแค่ไหน และเขาก็คอยตามล่าและจัดการเหล่าผู้ฝึกฝนวิชามารอย่างไร

กลับกลายเป็นว่า ฉีเต้าจางกำลังช่วยชีวิตผู้ฝึกฝนวิชามารเหล่านั้นอยู่

แต่ถึงอย่างไร เหล่าโปก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่า เหตุใดเขาจึงต้องการทำเช่นนั้น

ฉีเต้าจางส่งยิ้มให้เหล่าโปราวกับว่าเขาสามารถอ่านใจของเหล่าโปได้ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า “ไม่สำคัญว่าคุณจะมาจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ เผ่าพันธุ์ปีศาจ หรือเผ่าพันธุ์อสูร ฉันเชื่อว่าทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน แต่ศึกแห่งทวยเทพทำให้เผ่าพันธุ์ปีศาจถูกทุกคนตามล่า ทุกชีวิตควรอยู่ร่วมกันอย่างสันติและไม่ฆ่าฟันกันเอง ฉันต้องการปกป้องความสมดุลและนำความปรองดองมาสู่ทั้งสามเผ่าพันธุ์ นี่คือทั้งหมดที่ฉันพอจะทำได้ด้วยตัวฉันเอง ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่ทั้งสามเผ่าพันธุ์จะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติสุขจริงๆ เสียที...”

ฉีเต้าจางมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน ท่าทางของเขาทำให้เขายิ่งดูชรากว่าเดิม

เหล่าโปไม่สามารถพูดออกมาจนจบประโยคได้ เพราะเธอกลัวว่าคำพูดของเธอจะกลายเป็นความจริง

ฉีเต้าจางจ้องไปในดวงตาของเธอพร้อมกับตอบไปว่า “ความดีและความชั่วไม่ใช่เรื่องของเผ่าพันธุ์ใดเผ่าพันธุ์หนึ่ง น่าเสียดายที่หลายคนไม่เข้าใจเช่นนั้น ไม่ต้องห่วง ฉันได้เตือนคนจากสำนักอวี้ติ้งแล้วว่าห้ามฆ่าผู้บริสุทธิ์ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะไม่กล้าขัดคำสั่งของฉัน”

จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินผ่านกำแพงแห่งแสง และร่างของเขาก็ค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตา

เหล่าโปทำได้เพียงยืนอยู่แบบนั้นและจ้องมองไปยังพื้นที่ที่ว่างเปล่า เธอคิดเอาไว้ว่าเธอจะต้องตายอย่างแน่นอน แต่เรื่องกลับกลายเป็นเช่นนี้แทน ทุกอย่างดูเกินจริงจนรู้สึกราวกับว่าอยู่ในความฝัน

“มาเถอะท่านยาย ฉันจะหาที่พักให้ยายเอง ถ้าฉันจำไม่ผิด ครั้งหนึ่งเจ้าอาวาสฉีเต้าจางเคยรักใคร่กับผู้ฝึกฝนวิชามาร แต่ทั้งคู่ก็ต้องแยกจากกันเมื่อมนุษย์เริ่มตามล่าผู้ฝึกฝนวิชามาร คนเหล่านั้นถึงกับฆ่าคนรักของเขา นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเจ้าอาวาสฉีเต้าจางจึงพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อปกป้องเผ่าพันธุ์ปีศาจ พวกเราอาจจะอยู่รอดได้อย่างปลอดภัยหากมีคนแบบเจ้าอาวาสฉีเต้าจางเพิ่มอีกสักสองสามคน” หนึ่งในผู้ฝึกฝนวิชามารกล่าวขณะที่เขาพาเหล่าโปเดินไป นั่นแสดงให้เห็นว่าเขารู้เรื่องราวเกี่ยวกับฉีเต้าจางมากเพียงใด เธอคิดว่านั่นก็อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยู่ที่นี่มานานแล้ว