หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2615

“ดีมาก ฉันดีใจที่เห็นถึงความเป็นผู้ใหญ่ที่นายแสดงออกมา” ผู้อาวุโสรองกล่าวชมเนี่ยเหิงก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเฉินผิง “นายชื่ออะไร?”

“เฉินผิง” เฉินผิงตอบอย่างขอไปที

“เนื่องจากคุณต้องการเข้าร่วมสำนักอวี้ติ้ง ทำไมคุณถึงเลือกที่จะเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสสามแทนที่จะเป็นหูอี้เซียวล่ะ?” ผู้อาวุโสรองถามอย่างสงสัย

โดยธรรมชาติแล้ว สถานะผู้นำของสำนักอวี้ติ้งของหูอี้เซียวย่อมจะต้องเป็นตัวเลือกลำดับแรกสำหรับใครก็ตามที่กำลังมองหาอาจารย์ นอกจากนี้ หากได้เป็นศิษย์ของหูอี้เซียวแล้ว ตำแหน่งต่างๆ ในสำนักอวี้ติ้งก็จะสูงขึ้นโดยอัตโนมัติทันที

ในทางตรงกันข้าม ผู้อาวุโสสามอาศัยอยู่ในสถานที่ที่น่าสังเวชและไม่สามารถจัดหาทรัพยากรมากมายให้กับลูกศิษย์ของเขาได้ นอกจากลูกศิษย์ที่ซื่อสัตย์จำนวนไม่กี่คนแล้ว ก็ยังไม่มีใครต้องการให้เขามาเป็นอาจารย์ให้อีกแล้ว

“ผมไม่มีเหตุผลอะไรพิเศษ ผมแค่ชอบเขาเท่านั้น” เฉินผิงตอบกลับไป

น้ำเสียงที่สงบและมีความมุ่งมั่นของเฉินผิงทำให้ผู้อาวุโสรองประหลาดใจ เพราะผู้เข้าร่วมการประเมินส่วนใหญ่ไม่เพียงแค่แสดงความเคารพที่มีต่อเขาเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงการแอบมอบของขวัญให้เขาอีกด้วย

ผู้อาวุโสรองไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เฉินผิงไม่ให้ของขวัญอะไรแก่เขา แต่กลับรู้สึกตกใจกับท่าทีที่เฉินผิงแสดงออก ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถรับได้

“ไอ้หนู นายแสดงออกถึงความเย่อหยิ่งของคนรุ่นใหม่ แต่ความมั่นใจที่มากเกินไปของนายนั้นไม่สามารถจะช่วยในการประเมินได้หรอกนะ ไม่ว่านายจะผ่านหรือไม่ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความสามารถของนายเท่านั้น”

ผู้อาวุโสพูดจบประโยคพร้อมยิ้มเยาะ จากนั้นเขาก็ยื่นเหรียญตราให้เฉินผิง “นี่คือเหรียญตราที่ใช้สำหรับการประเมินและชีวิตของนายขึ้นอยู่กับมัน หากนายพบอันตรายใดๆ ในระหว่างการประเมิน นายสามารถทำลายเหรียญตรานี้ได้ทันทีและจะมีคนเข้ามาช่วยเหลือนายเอง ฉันขอบอกนายเอาไว้เลยว่าเมื่อนายเข้าไปข้างในที่เหลือก็แล้วแต่ดวงแล้วล่ะ ถ้านายฆ่าตัวตายสำนักของเราจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น” ผู้อาวุโสกล่าว

เฉินผิงจ้องมองที่เหรียญตราที่ผู้อาวุโสรองยื่นให้ แต่เขาก็ไม่ได้รับมันไว้และตอบกลับอย่างเฉยเมยว่า “ผมไม่ต้องการเหรียญตรานี้ ถ้าชีวิตของผมได้รับอันตราย นั่นก็แปลว่าผมอ่อนแอเกินไปเท่านั้น ดังนั้นผมจะไม่โทษสำนักอวี้ติ้งเลยแม้ว่าผมจะตายอยู่ข้างในก็ตาม”

"ดี ฉันชื่นชมความกล้าหาญของนาย นานแล้วที่ฉันไม่ได้เจอชายหนุ่มที่มีความองอาจแบบนี้ ฉันหวังว่านายคงจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังหรอกนะ”

แม้ว่าผู้อาวุโสรองจะกล่าวชื่นชมเฉินผิง แต่แววตาของเขาก็ยังฉายแววเย็นชา

“เวลาขั้นต่ำรึ?” ผู้อาวุโสรองประหลาดใจ เขาเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่คำพูดของเฉินผิงได้อย่างรวดเร็ว เขาเยาะเย้ยว่า “ไอ้หนู เลิกถามมากได้แล้ว นายยังไม่ทันได้เข้าไปข้างในเลย ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตั้งแต่ฉันรับผิดชอบการประเมินมา คนเดียวที่สามารถออกมาได้สำเร็จภายในสามชั่วโมงก็คือเนี่ยเหิง ฉันไม่คิดว่านายจะมีความแข็งแกร่งมากกว่าเขาหรอกนะ? ฉันเคยพบกับเหล่าลูกศิษย์ที่หยิ่งผยองมามากมาย แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็คว้าน้ำเหลว เลิกโม้จะดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาอับอายทีหลัง”

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสรอง เฉินผิงก็ยิ้มอย่างเฉยเมย “นั่นมันสำหรับคนที่ไม่มีวิชาพื้นฐานมาก่อนเท่านั้น ผมใช้เวลามากสุดก็ไม่เกินสิบนาทีหรอก ผมคิดว่าคุณคงมีเวลาไม่พอให้งีบหลับหรอกนะ”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็เดินเข้าไปในวงแหวนอาคม

เมื่อเห็นเงาของชายผู้นั้นค่อยๆ เลือนหายไป ผ้าอาวุโสรองก็ถามขึ้นว่า “เนี่ยเหิง ผู้อาวุโสสามไปพบคนประหลาดนี้ที่ไหน? เขาเหมือนคนบ้าเลย”

“ผม... ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” เนี่ยเหิงตอบอย่างอึกอัก

อย่างไรก็ตาม เนี่ยเหิงก็รู้ดีว่าเฉินผิงนั้นมีความสามารถมากพออย่างที่เขาพูด