หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2616

เมื่อเข้าสู่สถานที่ประเมิน เฉินผิงกวาดสายตามองดูรอบๆ และเขาก็สังเกตเห็นว่าวงแหวนอาคมที่เขาอยู่นั้นเป็นเพียงแค่อาคมโจมตีธรรมดาๆ เท่านั้น เนื่องจากมันไม่มีความแข็งแกร่งนัก เฉินผิงจึงสามารถเดินหน้าต่อไปอย่างไม่สนใจ

ขณะที่เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ปรากฏลำแสงแห่งวิญญานขึ้นในอากาศและพุ่งตรงมาที่เขา

ทว่าเฉินผิงกลับมองพวกมันอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจการโจมตีของแสงวิญญานเหล่านั้น

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

เมื่อแสงวิญญานกระทบเข้ากับร่างกายของเฉินผิง พวกมันก็กระเด็นออกไปโดยไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนใดๆ บนตัวเขาแม้แต่น้อย

เขาไม่จำเป็นต้องใช้ร่างเกราะทองคำเลยด้วยซ้ำ วงแหวนอาคมที่อ่อนแอเช่นนี้ไม่สามารถเจาะผ่านผิวหนังของเขาได้

ถ้าลำแสงที่ยิงมาพวกนี้รุนแรงพอที่จะทำร้ายเขาได้ ลูกศิษย์คนอื่นๆ ที่เข้าร่วมการประเมินก็คงไม่อาจจะชีวิตรอดไปได้

ขณะเดียวกันที่ด้านนอกสถานที่จัดการประเมิน มีหินเรียบก้อนหนึ่งที่คอยแสดงสถานภาพปัจจุบันของเฉินผิงอยู่ ทั้งนี้ก็เพื่อเป็นมาตรการป้องกันไม่ให้ใครกระทำการคดโกงใดๆ ระหว่างการทดสอบ

สายตาของเฉินผิงยังคงเพิกเฉยต่อการโจมตีของวงแหวนอาคมและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ทำให้จิตใจของผู้อาวุโสรองเริ่มสั่นคลอน

เขามองดูเฉินผิงด้วยความไม่เชื่อที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ลูกศิษย์จำนวนหลายคนต่างล้มเหลวในด่านแรกซึ่งเป็นการทดสอบความว่องไว พวกเขาจึงควรที่จะหลบการโจมตีแทนที่จะรับแรงโจมตีด้วยร่างกายของตนเอง

ดังนั้น นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ผู้อาวุโสรองได้เห็นคนผ่านการทดสอบในลักษณะนี้

แต่สำหรับเนี่ยเหิงแล้วไม่เหมือนกับผู้อาวุโสรอง เขาไม่รู้สึกแปลกใจเลยแม้แต่น้อย เพราะเขารู้อยู่เต็มอกว่าร่างกายของเฉินผิงนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

“ให้ตายสิ! ช่างเป็นเด็กที่แปลกประหลาดอะไรเช่นนี้”

เมื่อพูดจบ ผู้อาวุโสรองก็ยิงลำแสงสีขาวเข้าไปในวงแหวนอาคมอีกครั้ง

เขาพยายามปรับระดับความยากเพื่อเพิ่มความรุนแรงของการโจมตี นั่นแปลว่าจะทำให้การประเมินยากขึ้นสำหรับเฉินผิง

เห็นได้ชัดว่าความสามารถของเขาคือการปรับลดหรือเพิ่มระดับความยากของการประเมินได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้เข้าร่วมการทดสอบส่วนใหญ่จึงให้ของขวัญเขาเป็นการติดสินบน

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค เนี่ยเหิงก็หันไปมองที่ผู้อาวุโสรอง

หลังจากที่อีกฝ่ายได้อนุมัติและมอบเหรียญตราแล้วเท่านั้น เฉินผิงจึงจะได้รับการพิจารณาให้เป็นลูกศิษย์ของสำนักอย่างเป็นทางการ รวมถึงได้รับสิทธิพิเศษต่างๆ ของสำนักแล้วพื้นที่ในเขตประตูชั้นใน

"ท่านผู้อาวุโสรองครับ เขาผ่านการประเมินแล้วใช่มั้ยครับ?” เนี่ยเหิงถามผู้อาวุโสรองที่กำลังตกตะลึง

"หือ?" เมื่อถูกปลุกให้กลับมารู้สึกตัว อีกฝ่ายก็พยักหน้าพร้อมพูดว่า “ฉันก็ว่างั้น...”

“ถ้าอย่างนั้น ผมไปก่อนนะ”

เฉินผิงตั้งใจที่จะลงจากเขาเพื่อไปหาอาวุโสสาม เพราะเขาต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับห้องโอสถของสำนักอวี้ติ้ง

“ช้าก่อน” ผู้อาวุโสรองเรียกเฉินผิงทันทีที่เขากำลังหันหลังไป

“ผมไม่ผ่านการประเมินงั้นเหรอ? มีอะไรอีก?” เฉินผิงเอ่ยถาม