เมื่อเข้าสู่สถานที่ประเมิน เฉินผิงกวาดสายตามองดูรอบๆ และเขาก็สังเกตเห็นว่าวงแหวนอาคมที่เขาอยู่นั้นเป็นเพียงแค่อาคมโจมตีธรรมดาๆ เท่านั้น เนื่องจากมันไม่มีความแข็งแกร่งนัก เฉินผิงจึงสามารถเดินหน้าต่อไปอย่างไม่สนใจ
ขณะที่เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ปรากฏลำแสงแห่งวิญญานขึ้นในอากาศและพุ่งตรงมาที่เขา
ทว่าเฉินผิงกลับมองพวกมันอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจการโจมตีของแสงวิญญานเหล่านั้น
ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
เมื่อแสงวิญญานกระทบเข้ากับร่างกายของเฉินผิง พวกมันก็กระเด็นออกไปโดยไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนใดๆ บนตัวเขาแม้แต่น้อย
เขาไม่จำเป็นต้องใช้ร่างเกราะทองคำเลยด้วยซ้ำ วงแหวนอาคมที่อ่อนแอเช่นนี้ไม่สามารถเจาะผ่านผิวหนังของเขาได้
ถ้าลำแสงที่ยิงมาพวกนี้รุนแรงพอที่จะทำร้ายเขาได้ ลูกศิษย์คนอื่นๆ ที่เข้าร่วมการประเมินก็คงไม่อาจจะชีวิตรอดไปได้
ขณะเดียวกันที่ด้านนอกสถานที่จัดการประเมิน มีหินเรียบก้อนหนึ่งที่คอยแสดงสถานภาพปัจจุบันของเฉินผิงอยู่ ทั้งนี้ก็เพื่อเป็นมาตรการป้องกันไม่ให้ใครกระทำการคดโกงใดๆ ระหว่างการทดสอบ
สายตาของเฉินผิงยังคงเพิกเฉยต่อการโจมตีของวงแหวนอาคมและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ทำให้จิตใจของผู้อาวุโสรองเริ่มสั่นคลอน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...