หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2617

“นายอาจผ่านการประเมินไปแล้วก็จริง แต่นี่ไม่ใช่การประเมินแค่ครั้งเดียว ฉันไม่รู้ว่านายได้รับการฝึกฝนวิชาพลังปราณแข็งแกร่งแบบไหนมาจนกลายเป็นผู้อยู่ยงคงกระพันเช่นนี้ได้ แต่นายคิดผิดแล้วล่ะที่คิดว่าการเป็นศิษย์ประตูชั้นในของสำนักอวี้ติ้งนั้นเป็นเรื่องง่าย ศิษย์ของพวกเราทุกคนล้วนแต่เป็นนักกลั่นยาที่รู้วิธีการปรุงยา เพื่อความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน การพึ่งพาแต่ความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวนั้นย่อมไม่เพียงพอ นายจะต้องแสดงทักษะการกลั่นยาของนายออกมาด้วย ฉันจะไม่ทำให้มันเป็นเรื่องวุ่นวายหรอกนะ ตราบใดที่คุนายสามารถปรุงยาระดับห้าได้ภายในสองชั่วโมง ฉันจะออกเหรียญตราให้และยอมรับว่านายเป็นศิษย์ประตูชั้นในของสำนักอวี้ติ้งอย่างเป็นทางการ” ผู้อาวุโสรองกล่าวกับเฉินผิง

"ท่านผู้อาวุโสรองครับ การกลั่นยามาเป็นส่วนหนึ่งของการประเมินสาวกในเขตประตูชั้นในตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ?” เนี่ยเหิงถามอย่างสงสัย

ขั้นตอนนี้ไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของการประเมินมาก่อน แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้ถูกเอามารวมในวันนี้ได้ล่ะ?

“ทุกครั้งที่ฉันต้องการเพิ่มหรือลดขั้นตอนอะไร ฉันต้องรายงานแกด้วยอย่างนั้นเหรอ? ฉันเป็นผู้รับผิดชอบการประเมินและมีอำนาจในการเพิ่มขั้นตอนส่วนอื่นเมื่อใดก็ได้ตามที่ฉันต้องการ!”

ผู้อาวุโสรองซึ่งอารมณ์ไม่ดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วระบายความโกรธต่อเนี่ยเหิง

ในขณะที่เนี่ยเหิงได้แต่นิ่งเงียบ เฉินผิงรู้ได้ทันทีว่าผู้อาวุโสรองจงใจทำให้สิ่งต่างๆ เป็นเรื่องยากสำหรับเขา

แต่ถึงกระนั้น สำหรับเฉินผิงแล้วการกลั่นยาถือเป็นเรื่องที่แสนง่ายดาย เขาสามารถปรุงยาระดับห้าได้แม้ในยามหลับตาด้วยซ้ำ

"ไม่มีปัญหา ผมเองก็รู้จักวิธีการกลั่นยาด้วยเหมือนกัน” เฉินผิงตอบกลับ

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะให้คนเอาหม้อต้มยาและสมุนไพรมาให้ แต่คุณมีเวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้น ดังนั้นจงรีบทำมันซะดีกว่า” ผู้อาวุโสรองพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่เย้ยหยัน

แต่เฉินผิงกลับบอกผู้อาวุโสรองไปว่า “ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนั้น ผมไม่ต้องการหม้อต้มยาสำหรับการปรุงยาระดับห้าหรอก ส่วนสมุนไพรละก็มีอยู่ทั่วไป ผมจะเลือกพวกเขาจากพื้นที่แถวๆ นี้เอง”

ผู้อาวุโสรองตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาขมวดคิ้วลงก่อนจะถามออกไปว่า “เจ้าหนู ที่เรากำลังพูดถึงอยู่คือการกลั่นยานะ ไม่ใช่วิชาพลังปราณแข็งที่นายมี นายไม่สามารถปรุงยาได้โดยการใช้กำลังเหมือนอย่างที่ผ่านมาหรอกนะ นายคิดเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วนแล้วงั้นหรือ?”

"ผมคิดมาอย่างดีแล้ว ถ้าผมไม่สามารถปรุงยาได้ภายในสิบนาที ผมจะเป็นฝ่ายยอมแพ้เอง” เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงที่เมินเฉย

ผู้อาวุโสรองอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา เนื่องจากเขาไม่เชื่อว่าจะมีใครสามารถปรุงยาระดับห้าด้วยวิธีการเช่นนี้ได้

แค่ขั้นตอนในการปรุงยาธรรมดายังผิด นับประสาอะไรกับเม็ดยาระดับห้า

ท่ามกลางเสียงเยาะเย้ยของผู้อาวุโสรองและความคาดหวังที่จะได้เห็นเฉินผิงอับอายขายหน้า ทันใดนั้นโถดินเผาก็ระเบิดจากความร้อนที่ท่วมท้น

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ผู้อาวุโสรองตกใจ

แต่เมื่อเขาเห็นโถดินเผาที่แตกออกเขาก็ตั้งสติได้ ผู้อาวุโสรองหัวเราะออกมาทันที “ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายคงต้องกลืนน้ำลายตัวเองซะแล้วล่ะมั้ง หลังจากที่โม้เอาไว้เมื่อกี้ นายต้องหลงผิดคิดว่าตัวเองจะสามารถกลั่นยาได้ด้วยโถดินเผ่าเก่าๆ ผุพังนี้ได้ ตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ หมดแล้ว ขอดูหน่อยสิว่านายจะปรุงยาขึ้นมาได้ยังไง!”

เฉินผิงแค่ยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยไม่ได้สนใจคำของผู้อาวุโสรอง เมื่อเดินมาถึงโถดินเผาที่ระเบิด เขาก้มตัวลงและหยิบยาจากภายในโถนั่นขึ้นมา