เฉินผิงเดินไปหาผู้อาวุโสรองพร้อมกับเม็ดยาในมือแล้วพูดว่า “ดูนี่สิ แล้วบอกผมทีว่ามันเป็นยาระดับห้าใช่มั้ย? เป็นไปตามข้อกำหนดหรือเปล่า?”
ผู้อาวุโสรองตกตะลึง เขาหยิบเม็ดยาและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง และพบว่ามันเป็นเม็ดยาระดับห้าจริงๆ มันสมบูรณ์แบบมาก! แต่เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น แถมเขาไม่ได้ทำตามลำดับขั้นตอนที่ถูกต้องตามวิชาการกลั่นยาด้วยซ้ำ เขาสามารถโยนไฟแห่งวิญญานเข้าไปในสมุนไพรโดยตรงและทำให้มันลุกโชนได้ยังไงกัน? ในการปรุงยาเราจะต้องต้มสมุนไพรจนข้นเหนียว จากนั้นค่อยๆ ใส่ส่วนประกอบที่เป็นแก่นสำคัญลงไปด้วยไฟแห่งวิญญาน ขั้นตอนสุดท้ายคือการควบแน่นเอาแก่นสำคัญออกมาเพื่อสร้างเม็ดยา เป็นกระบวนการที่ใช้เวลานานและซับซ้อน มันจะต้องทำไปทีละขั้นทีละตอน แต่เขากลับทำมันออกมาได้โดยใช้เวลาและความพยายามเพียงเล็กน้อยได้ยังไงกัน?
“นายซ่อนยาเม็ดนี้เอาไว้ตั้งแต่แรกหรือเปล่า? มีใครบ้างที่จะสามารถสร้างเม็ดยาระดับห้าได้รวดเร็วเช่นนี้? นอกจากนี้ ไม่มีใครสามารถสร้างมันขึ้นมาได้โดยไม่ทำตามขั้นตอนที่ถูกต้องและใช้แค่ไฟแห่งวิญญานเพียงเล็กน้อย” ผู้อาวุโสรองยังคงยืนกรานว่าเฉินผิงไม่มีความรู้เรื่องวิชาการกลั่นยาและได้เตรียมยาของเขาไว้ล่วงหน้า เพียงเพื่อจะนำมันออกมาให้พอดีกับจังหวะราวกับเล่นมายากล
เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสรองสงสัยในตัวเขา เฉินผิงก็พูดเย้ยว่า “อย่าคิดว่าสิ่งที่คุณทำไม่ได้ จะเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับคนอื่น ที่คุณทำไม่ได้เพราะคุณงี่เง่าต่างหาก ต่อให้คุณจะมีหม้อต้มยาและสมุนไพรมากมาย คุณก็ไม่อาจจะผลิตยาเม็ดระดับห้าได้เร็วแบบนี้ได้หรอก”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธและไม่มีความสุภาพแม้แต่น้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...