หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2618

เฉินผิงเดินไปหาผู้อาวุโสรองพร้อมกับเม็ดยาในมือแล้วพูดว่า “ดูนี่สิ แล้วบอกผมทีว่ามันเป็นยาระดับห้าใช่มั้ย? เป็นไปตามข้อกำหนดหรือเปล่า?”

ผู้อาวุโสรองตกตะลึง เขาหยิบเม็ดยาและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง และพบว่ามันเป็นเม็ดยาระดับห้าจริงๆ มันสมบูรณ์แบบมาก! แต่เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น แถมเขาไม่ได้ทำตามลำดับขั้นตอนที่ถูกต้องตามวิชาการกลั่นยาด้วยซ้ำ เขาสามารถโยนไฟแห่งวิญญานเข้าไปในสมุนไพรโดยตรงและทำให้มันลุกโชนได้ยังไงกัน? ในการปรุงยาเราจะต้องต้มสมุนไพรจนข้นเหนียว จากนั้นค่อยๆ ใส่ส่วนประกอบที่เป็นแก่นสำคัญลงไปด้วยไฟแห่งวิญญาน ขั้นตอนสุดท้ายคือการควบแน่นเอาแก่นสำคัญออกมาเพื่อสร้างเม็ดยา เป็นกระบวนการที่ใช้เวลานานและซับซ้อน มันจะต้องทำไปทีละขั้นทีละตอน แต่เขากลับทำมันออกมาได้โดยใช้เวลาและความพยายามเพียงเล็กน้อยได้ยังไงกัน?

“นายซ่อนยาเม็ดนี้เอาไว้ตั้งแต่แรกหรือเปล่า? มีใครบ้างที่จะสามารถสร้างเม็ดยาระดับห้าได้รวดเร็วเช่นนี้? นอกจากนี้ ไม่มีใครสามารถสร้างมันขึ้นมาได้โดยไม่ทำตามขั้นตอนที่ถูกต้องและใช้แค่ไฟแห่งวิญญานเพียงเล็กน้อย” ผู้อาวุโสรองยังคงยืนกรานว่าเฉินผิงไม่มีความรู้เรื่องวิชาการกลั่นยาและได้เตรียมยาของเขาไว้ล่วงหน้า เพียงเพื่อจะนำมันออกมาให้พอดีกับจังหวะราวกับเล่นมายากล

เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสรองสงสัยในตัวเขา เฉินผิงก็พูดเย้ยว่า “อย่าคิดว่าสิ่งที่คุณทำไม่ได้ จะเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับคนอื่น ที่คุณทำไม่ได้เพราะคุณงี่เง่าต่างหาก ต่อให้คุณจะมีหม้อต้มยาและสมุนไพรมากมาย คุณก็ไม่อาจจะผลิตยาเม็ดระดับห้าได้เร็วแบบนี้ได้หรอก”

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธและไม่มีความสุภาพแม้แต่น้อย

“แก...” ผู้อาวุโสรองถึงกับพูดไม่ออกเพราะคำโต้เถียงของเฉินผิง เขาเขวี้ยงยานั้นลงบนพื้นทันที ไม่มีใครต้องการยาระดับต่ำแบบนี้หรอก!

เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ขอให้เฉินผิงผลิตยาระดับสูงเช่นนี้ ฉันคิดว่าเมื่อเขาได้เป็นสมาชิกใหม่ของสำนักอวี้ติ้งแล้ว ถ้าฉันเรียกร้องขอการผลิตยาระดับสูงจากเขา จะต้องสร้างความไม่พอใจให้กับเขาอย่างแน่นอน เพราะสำหรับเขาแล้วมันคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันขอให้เขาทำยาเม็ดระดับห้าในการทดสอบ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาไม่เพียงเชี่ยวชาญวิชาพลังปราณแข็งเท่านั้น แต่เขายังมีทักษะการกลั่นยาที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย!

“หมายความว่าผมผ่านการประเมินและตอนนี้ผมก็ได้เป็นศิษย์ของสำนักอวี้ติ้งแล้วใช่มั้ย?” เฉินผิงเอ่ยถามชายชรา

“คุณว่าไงนะ?” เฉินผิงตกตะลึงและรู้ซึ้งถึงสถานการณ์ทั้งหมดหลังจากฟังคำอธิบายของเนี่ยเหิง ควางเปียวเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสรองมานานแล้วก่อนที่เนี่ยเหิงจะเข้ามา แต่ทว่าหลังจากที่เนี่ยเหิงได้กลายเป็นศิษย์ของหูอี้เซียว และสุดท้ายหูอี้เซียวก็ได้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งเจ้าสำนัก ตำแหน่งของเนี่ยเหิงจึงเพิ่มขึ้นพร้อมกับหูอี้เซียวทันที นั่นคือวิธีที่เขาได้กลายมาเป็นศิษย์เอกของสำนัก

อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งนั้นควรจะเป็นของควางเปียวโดยชอบธรรม เนื่องจากเขาเข้าร่วมสำนักมาก่อนเป็นเวลานาน แต่โชคไม่ดีสำหรับเขาที่เขาเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสรอง ไม่ใช่หูอี้เซียว มิฉะนั้นตำแหน่งศิษย์เอกของสำนักอวี้ติ้ง คงไม่ตกมาเป็นของเนี่ยเหิง

ทั้งหมดนี้คือสาเหตุที่ควางเปียวดูถูกเหยียดหยามเนี่ยเหิงมาโดยตลอด และยืนกรานที่จะใช้สถานะเดียวกับเนี่ยเหิง และด้วยพยายามที่จะป้องกันไม่ให้คนทั้งสองต้องมีปัญหากัน ทางสำนักจึงได้ตัดสินใจส่งควางเปียวออกไป ดังนั้นพวกเขาสองคนจึงมีโอกาสที่จะได้พบกันน้อยลง ซึ่งนำไปสู่ความขัดแย้งที่น้อยลงตามไปด้วย