หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2622

ฟางซูเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขณะมองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น หากเกิดการต่อสู้ขึ้น วันข้างหน้าของเราจะต้องพบกับความยากลำบากกว่าเดิม นอกจากนี้ เฉินผิงเพียงคนเดียวย่อมไม่มีทางต่อสู้กับพวกเขาทั้งหมดได้อย่างแน่นอน

ขณะที่ฟางซูกำลังตื่นตระหนกอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ทุกคน หยุดเดี๋ยวนี้!”

เมื่อสิ้นเสียงตะโกนอันโกรธเกรี้ยว เนี่ยเหิงก็วิ่งเข้ามา

“พวกแกคิดจะก่อการกบฏหรือไง?” เขาตะคอกออกมาเมื่อเห็นกลุ่มลูกศิษย์กำลังล้อมเฉินผิง “พวกแกกล้าต่อสู้กันเองภายในสำนักอย่างนั้นรึ?”

“ไอ้หมอนี่เป็นคนลงมือก่อนนะ เนี่ยเหิง! ดูสิ เขาตบผมก่อน”

เด็กหนุ่มที่ถูกตบก้าวออกมาและแสดงให้เนี่ยเหิงดูแก้มที่ปูดบวมของเขา

"คุณเฉินโจมตีแกเพราะแกตั้งใจทำให้เรื่องมันยุ่งยาก ไม่ยอมให้ส่วนแบ่งที่เป็นของพวกเรา” ฟางซูรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

เด็กหนุ่มกำลังจะโต้แย้งกลับ แต่เนี่ยเหิงหยุดเขา “ไปเอาเสบียงที่เป็นของลูกศิษย์ของท่านผู้อาวุโสสามออกมา อย่าให้ขาดแม้แต่ชิ้นเดียว”

คำสั่งของเนี่ยเหิงทำให้ศิษย์ที่มีหน้าที่แจกจ่ายส่วนแบ่งแทบไม่อยากเชื่อหูตนเอง

เนี่ยเหิงไม่เคยชอบลูกศิษย์ของผู้อาวุโสสามมาก่อนและแทบไม่เคยให้การสนับสนุนพวกเขาเลยสักครั้ง

คำสั่งของเนี่ยเหิงที่ให้พวกเขาจัดสรรปันส่วนเสบียงที่เป็นของลูกศิษย์ของผู้อาวุโสสาม ทำให้ศิษย์คนอื่นๆ ของสำนักอวี้ติ้งถึงกับงุนงง

“ฉันเป็นคนบอกให้พาพวกเขามาที่นี่เอง พวกแกอยากลิ้มรสการลงโทษทางวินัยหรือไง?”

เนี่ยเหิงเริ่มร้อนใจเมื่อพวกเขายังไม่ยอมทำตามคำสั่ง

เมื่อเห็นความโกรธของเนี่ยเหิง ศิษย์ที่รับผิดชอบการแจกจ่ายก็รีบวิ่งออกไปเพื่อนำส่วนแบ่งเสบียงสำหรับลูกศิษย์ของผู้อาวุโสสามออกมาทันที

เนี่ยเหิงไม่เคยสุภาพกับเราขนาดนี้มาก่อน

“นายเนี่ยใจกว้างจริงๆ เลยนะ จริงมั้ย เนี่ยเหิง? ในอดีต หน้าที่ในการแจกจ่ายเสบียงเป็นของพวกเรามาโดยตลอด นายมายุ่งอะไรด้วยล่ะ?” ควางเปียวถามพร้อมจ้องไปที่เนี่ยเหิง

“ในกรณีที่อาจารย์ไม่อยู่ ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบในการตัดสินใจทุกอย่างแทนในนามของสำนัก แล้วทำไมฉันถึงเข้ามายุ่งเรื่องการแจกจ่ายเสบียงไม่ได้ล่ะ?” เนี่ยเหิงตอบกลับไปโดยไม่ยอมจำนน

“หึ! คุณหูไม่อยู่ก็จริง แต่ว่าอาจารย์ของฉันอยู่ และเขาก็ถือเป็นผู้บังคับบัญชาคนที่สองที่นี่ แล้วนายเป็นใคร นายมันก็แค่ศิษย์ไร้ค่า มีอะไรจะพูดอีกมั้ย? นอกจากนี้ เรื่องการแจกจ่ายเสบียงก็ไม่ได้อยู่ในขอบเขตอำนาจของนาย กล้าดียังไงถึงเข้ามาแส่?”

ควางเปียวโบกมือขึ้นหลังจากที่เขาพูดจบ “เอาส่วนแบ่งเสบียงกลับมา”

ลูกศิษย์ที่กำลังแจกจ่ายเสบียงอยู่ก็รีบทำตามทันที ดังนั้นเนี่ยเหิงจึงตะโกนออกไป “บัดซบ! ในกรณีที่คุณหูไม่อยู่ ฉันในฐานะศิษย์เอกของสำนักมีอำนาจในการลงโทษทางวินัยพวกแก ถ้าขืนพวกแกกล้าขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว”

เมื่อได้ยินคำขู่ เหล่าลูกศิษย์ที่กำลังแจกจ่ายเสบียงก็ตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว

“พวกแกกลัวอะไรกัน? ฉันต่างหากที่เป็นศิษย์เอกของสำนักอวี้ติ้ง ไอ้หมอนี้ยังใส่ผ้าอ้อมอยู่เลยตอนที่ฉันเข้ามาในสำนัก พวกแกทุกคนเอาของพวกนั้นกลับมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะรับผิดชอบเอง ในเมื่อเราเป็นลูกศิษย์ของท่านผู้อาวุโสรอง เราเองก็ไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำเราได้เช่นกัน” ควางเปียวประกาศพร้อมโบกมือของตน