หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2628

"คุณเฉิน ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก ถ้าคุณจำเป็นต้องถอดเสื้อผ้าของเธอ ก็จงลงมือเถอะ อย่างมากที่สุด คุณก็แค่ได้เห็นเรือนร่างของเธอ ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้วตราบใดที่สามารถทำให้ฟื้นขึ้นมาได้ ถ้าคุณต้องการสมุนไพรอะไรเพิ่มเติมก็บอกฉันได้เลย ถ้าเราไม่มีสมุนไพรที่คุณต้องการ ฉันก็จะไปขอจากโกดังเก็บยาของสำนักมาให้เอง” อาวุโสสามบอก

“ไม่ต้องหรอกครับ ไม่เป็นไร แค่สมุนไพรที่นี่ก็เพียงพอแล้วครับ แต่ว่าผมอาจจะต้องใช้เวลาสองสามวันในการทำการรักษา ดังนั้นผมอยากจะขอรบกวนคุณให้ช่วยเฝ้ายามเอาไว้ระหว่างนี้” เฉินผิงตอบ

“ไม่มีปัญหา” ผู้อาวุโสสามตอบกลับอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงหยิบเตาหลอมเสินหนงของเขาออกมาในทันใด เขาคัดเลือกสมุนไพรก่อนจะนำมันไปเผาในหม้อต้ม เพียงไม่นาน กลิ่นควันอันหอมหวนก็ลอยขึ้นมาจากหม้อ

จากนั้นเฉินผิงก็ประคองร่างของหลิ่วหรูเยี่ยนขึ้นและค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างระมัดระวัง

เมื่อถึงขั้นตอนดังกล่าว ผู้อาวุโสสามก็ออกจากห้องไปยืนเฝ้าข้างนอกแทน

หลังจากถอดเสื้อผ้าของหลิ่วหรูเยี่ยนออกจนหมดแล้ว เฉินผิงก็ใช้พลังวิญญานของตนยกร่างของเธอขึ้นและทำให้เธอลอยอยู่เหนือเตาหลอมเสินหนง โดยปล่อยให้ควันของสมุนไพรที่ลอยออกมาปกคลุมร่างกายของเธอ

อีกทางด้านหนึ่ง ควางเปียวที่ถูกเฉินผิงทำให้อับอายต่อหน้าผู้คน ก็กำลังถูกอาจารย์ของเขาตำหนิ

ช่วงเวลาที่น่าขายหน้าของควางเปียว ได้สร้างความอับอายให้แก่เหล่าลูกศิษย์ที่เหลือรวมไปถึงผู้อาวุโสรองเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

แม้จะเป็นถึงศิษย์ที่มีความอาวุโสที่สุดของผู้อาวุโสรอง แต่ควางเปียวกลับต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับคนที่เพิ่งเข้าร่วมสำนักมาไม่นาน แค่นั้นก็ยังแย่ไม่พอ การโจมตีของควางเปียวไม่สามารถทำให้คู่ต่อสู้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย นับประสาอะไรกับการจะเอาชนะเขา นับเป็นความอัปยศอดสูที่เลวร้ายที่สุดของพวกเขา

“อาจารย์ครับ ผู้ชายคนนั้นชื่อเฉินผิง ร่างกายของเขาแข็งแกร่งมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีของวิเศษที่ใช้ในการป้องกันตัวเองได้อีกด้วย นั่นคือสาเหตุที่ผมเอาชนะเขาไม่ได้” ควางเปียวก้มหน้าพร้อมพึมพำออกมา

เพี๊ยะ!

ใบหน้าของควางเปียวเปล่งประกายความยินดีออกมาทันทีที่จ้องมองไปที่ยาเม็ดนั่น “อาจารย์ครับ หรือว่านี่จะเป็นโอสถหยวนผสม? มันเป็นสมบัติล้ำค่าของสำนักเรา! หากไม่ได้รับอนุญาตจากคุณหู ก็ห้ามผู้ใดแตะต้องมันเด็ดขาด”

“จะกินหรือไม่กิน? ฉันเป็นผู้อาวุโสคนที่สองของสำนักอวี้ติ้ง ซึ่งเป็นผู้ดูและรับผิดชอบเรื่องการจัดสรรปันส่วนทรัพยากรของสำนัก ฉันต้องขออนุญาตจากหูอี้เซียวเรื่องโอสถหยวนผสมด้วยอย่างนั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสรองตอบโต้ด้วยความไม่พอใจ

"ไม่ ไม่ครับ ไม่เลย ไม่ต้องอย่างแน่นอนครับ ผมจะกินมัน ผมจะกินมันเดี๋ยวนี้ครับ”

จากนั้นควางเปียวก็รับโอสถหยวนผสมมาและกินมันเข้าไป

เมื่อค่ำคืนผ่านไป ในที่สุดควางเปียวก็บรรลุไปสู่ระดับกึ่งเซียนได้สำเร็จ ความรู้สึกเย่อหยิ่งจองหองพลุ่งพล่านในตัวเขา

ในขณะเดียวกัน ภายในคฤหาสน์ของเนี่ยเหิง เนี่ยเหิงกำลังจ้องมองบนท้องฟ้าเหนือที่อยู่อาศัยของควางเปียว เมฆฝนฟ้าคะนองเคลื่อนตัวเข้ามาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้อง เขาจำได้ว่าปรากฏการณ์เหล่านี้เป็นสัญญานบ่งบอกว่ากำลังมีใครบางคนได้บรรลุเข้าสู่ระดับกึ่งเซียนได้สำเร็จ