หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2629

“ควางเปียวสำเร็จการฝึกบำเพ็ญฌานและบรรลุเข้าสู่ระดับกึ่งเซียนได้รวดเร็วเหลือเกิน เขาไปเจอของดีอะไรเข้านะ?”

คิ้วของเนี่ยเหิงขมวดเป็นปมแน่น การที่ใครสักคนที่มีพลังอยู่ในระดับผู้จำแลงขั้นสูงสุด โอกาสที่เขาผู้นั้นจะบรรลุไปสู่ระดับกึ่งเซียนนั้นจะต้องอาศัยทั้งโอกาสและโชค

นั่นคือเหตุผลที่ควางเปียวกลับมา เขาต้องการใช้ชลาธารโอสถเพื่อบรรลุความก้าวหน้า

อย่างไรก็ตาม ควางเปียวกลับบรรลุไปถึงระดับกึ่งเซียนได้ก่อนที่ชลาธารโอสถจะเปิดออก นั่นยิ่งทำให้เนี่ยเหิงเกิดความสงสัย

ตอนนี้ ช่องว่างของความแข็งแกร่งระหว่างเนี่ยเหิงและควางเปียวดูจะยิ่งห่างออกไป และมันจะกลายเป็นเรื่องที่ท้าทายเนี่ยเหิงมากขึ้น ในการรักษาตำแหน่งศิษย์เอกของสำนักอวี้ติ้งของเขา

ทันใดนั้น เนี่ยเหิงก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขารีบไปที่โกดังเก็บยาของสำนักทันที

มียาจำนวนมากของสำนักที่เก็บไว้คลังแห่งนี้ แม้ว่ายาเหล่านั้นจะไม่ล้ำค่าเท่ากับยาที่ถูกเก็บไว้ในห้องโอสถ แต่ก็ยังมียาชนิดอื่นที่มีคุณภาพสูงจำนวนไม่น้อยที่ถูกเก็บไว้ที่นั่นเช่น โอสถหยวนผสม

มีเพียงเจ้าสำนักเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้นำยาเม็ดคุณภาพสูงเช่นนี้ออกมาได้ ดังนั้นความสำเร็จที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของควางเปียวทำให้เนี่ยเหิงสงสัยว่า มีใครขโมยยาชั้นสูงของสำนักออกไปหรือไม่

เมื่อคิดได้ดังนั้น เนี่ยเหิงจึงรีบไปที่โกดังเก็บยาเพื่อตรวจสอบ ควางเปียวจะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรงหากเขาทำการขโมยและกินยาเม็ดนั้นเข้าไปจริงๆ

ทว่าเมื่อเนี่ยเหิงมาถึงทางเข้าโกดัง เขาก็ถูกขวางทางไว้โดยลูกศิษย์คนหนึ่งที่กำลังเฝ้าประตู

“เนี่ยเหิง โกดังเก็บยานี้เป็นพื้นที่หวงห้าม ไม่ใช่สถานที่ที่จะสามารถเข้าออกได้ตามอำเภอใจ” ผู้คุมพูดกับเนี่ยเหิง

พวกที่เฝ้าโกดังนี้เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสรอง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีความเกรงกลัวต่อเนี่ยเหิงมากนัก

“ไร้สาระ! ในช่วงที่เจ้าสำนักไม่อยู่ และในฐานะศิษย์เอกของสำนัก ฉันมีสิทธิ์ที่จะตรวจตราทุกที่ในสำนัก ฉันจะเข้าไปตรวจสอบในโกดังตอนนี้ แกคิดจะขวางทางฉันหรือไง?” เนี่ยเหิงตะคอก

เพี้ยะ!

“นายคิดจะเป็นปรปักษ์กับฉันใช่มั้ย ควางเปียว? ฉันเป็นศิษย์เอกของสำนักนะ! นายกล้าดียังไงมาโจมตีฉัน” เนี่ยเหิงตะคอกพร้อมจ้องมองที่ควางเปียว แต่เขาไม่กล้าที่โจมตีกลับไป

ควางเปียวผลักเขาออกไปอย่างง่ายดายด้วยรัศมีพลังของเขา เมื่อพิจารณาถึงความห่างชั้นระหว่างความแข็งแกร่งของพวกเขาในตอนนี้ เนี่ยเหิงคงไม่ต่างอะไรกับคนโง่ถ้าขืนคิดที่จะต่อสู้กับควางเปียว

“เนี่ยเหิง อย่าทำตัวสูงส่งนักสิ ทำไมนายถึงคิดว่าฉันพยายามเป็นปรปักษ์กับนายล่ะ เพียงเพราะว่าฉันโจมตีนายอย่างนั้นเหรอ? หากไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์ของฉันแล้วล่ะก็ ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไปในโกดังแห่งนี้ทั้งนั้น” ควางเปียวพูดอย่างโอหัง

“ควางเปียว ฉันมีเหรียญตราเจ้าสำนักอยู่กับตัว เมื่ออาจารย์ของฉันไม่อยู่ ฉันคือผู้มีอำนาจรักษาการแทนเจ้าสำนัก แม้แต่ผู้อาวุโสรองก็ยังไม่กล้าหยุดฉันถ้าเขาอยู่ที่นี่”

ขณะที่เนี่ยเหิงพูด เขาก็หยิบเหรียญตราเจ้าสำนักออกมา

เมื่อเห็นเหรียญตราเจ้าสำนัก ควางเปียวก็ทำหน้าบูดบึ้ง แม้ว่าเขาจะกล้าดูถูกเนี่ยเหิง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะดูหมิ่นเหรียญตรานั้น ท้ายที่สุดแล้ว เหรียญตราเจ้าสำนักเปรียบเสมือนเป็นตัวแทนของหูอี้เซียว ผู้นำของสำนักอวี้ติ้ว