เมื่อเนี่ยเหิงเห็นท่าทีตอบสนองของควางเปียวก็แค่นเสียงเย็นชาพลางกำตราเจ้าสำนักเอาไว้ในมือ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในคลัง
ควางเปียวอยากจะห้ามแต่ก็ไม่กล้า
“เนี่ยเหิง กุมตราเจ้าสำนักของเจ้าเอาไว้เสียน่าเกรงขามเชียวนะ!”
ในขณะนั้นเอง ผู้อาวุโสรองก็ค่อยๆ เดินเข้ามาหา
เมื่อเห็นผู้อาวุโสรองเดินเข้ามาหา เนี่ยเหิงก็รีบปั้นยิ้มพลางพูดว่า “ลุงใหญ่รอง ผมไม่กล้าแสดงท่าทีแบบนั้นต่อหน้าท่านหรอก”
“เนี่ยเหิง การที่อาจารย์ของเจ้ามอบคลังให้ข้าดูแลเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่าเขาเชื่อใจข้า เจ้าสงสัยว่าข้ายักยอกเงินถึงได้วันนี้ถึงได้เอาตราเจ้าสำนักมาที่นี่เพื่อตรวจสอบงั้นเหรอ? ข้าไม่รังเกียจที่จะให้เจ้าเข้ามาตรวจหรอกนะ แต่ถ้าหากเจ้าไม่พบอะไรเลยก็อย่าโทษที่ข้าไม่ปรานีก็แล้วกัน” ผู้อาวุโสรองกล่าวอย่างเย็นชาพร้อมสีหน้าเยียบเย็น
เมื่อเนี่ยเหิงเห็นเช่นนั้นก็รีบอธิบายว่า “ลุงใหญ่รอง ท่านเข้าใจผิดแล้ว ผมจะกล้าตรวจสอบท่านได้ยังไงกัน? ผมก็แค่ผ่านมาเลยอยากแวะมาดูสักหน่อย เอาล่ะ ผมไม่ดูแล้วก็ได้ ลืมมันไปเสียเถอะ”
เขารีบส่งยิ้มให้บุรุษผู้นั้นก่อนจะหันหลังจากไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...