หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2634

เมื่อเห็นพวกศิษย์พี่ของตนเองโดนอัด เหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสรองก็พุ่งเข้ามาหาจากทั่วทุกสารทิศ เมื่อฟางซูเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวจับใจ

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นประตูชั้นใน แถมเหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสรองก็มีจำนวนเยอะกว่าพวกเขามาก

พวกเขาทั้งหมดมีจำนวนแค่สิบกว่าคน หากสู้กันขึ้นมาจริงๆ ก็คงไม่มีโอกาสสู้อีกฝ่ายได้เลย

แต่เฉินผิงไม่กลัวเลยสักนิด เขาเพียงแค่กวาดสายตาเย็นชามองเหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสรองแล้วไม่สนใจพลางก้าวเดินเข้าไปในเรือนของควางเปียวด้วยความมั่นใจ

เมื่อเหล่าศิษย์ของผู้อาวุโสรองเห็นเช่นนั้นก็ถอยร่นไป ไม่มีใครกล้าขวางเขาไว้เพราะต่างถูกรัศมีพลังของเขาข่มขู่คุกคาม

“ควางเปียว ไสหัวออกมาซะ! แกตามหาฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง? ฉันมาแล้ว!” เฉินผิงตวาดลั่น

คราวนี้ควางเปียวพุ่งตัวออกมาจากห้องแล้ว เมื่อเขาเห็นเหล่าศิษย์น้องโดนอัดก็มองเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชา “เฉินผิง แกกล้าดียังไงถึงได้มาพังประตูของฉันและถึงขนาดทำร้ายเหล่าศิษย์ประตูชั้นใน? แกมันรนหาที่ตาย!”

“ฉันคิดว่าแกต่างหากล่ะที่รนหาที่ตาย!” เฉินผิงแค่นเสียงแล้วกระบี่พิฆาตมังกรก็พลันปรากฎอยู่ในมือของเขา “ฉันจะไม่หยุดแค่พังประตูของแกหรอก ฉันจะพังเรือนของแกให้หมดเลยล่ะ”

เมื่อเขาพูดจบก็กระโจนตัวขึ้นทันที ทันใดนั้นก็มีแสงสะท้อนออกมาจากกระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขา

“หึ! แกคิดจะพังเรือนของฉันงั้นรึ?”

ควางเปียวยิ้มเยาะพลางกระโจนตัวขึ้นฟ้าเช่นเดียวกัน ไม้บรรทัดวงแหวนสีดำราวกับน้ำหมึกฝังอัญมณีสีเขียวมรกตทั้งแปดเม็ดปรากฎอยู่ในมือของเขา

“มันคือไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ คุณเฉิน ระวังตัวด้วยครับ!” เมื่อฟางซูเหลือบไปเห็นอาวุธที่ควางเปียวชักออกมา เขาก็รีบร้องเตือนขึ้นมาทันที

ควางเปียวเหวี่ยงแขนของตัวเอง ไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ก็ถูกห้อมล้อมด้วยหมอกดำภายในชั่วพริบตา กระแสพลังงานลบแผ่ออกมาจากตรงนั้นไม่หยุดหย่อนแล้วบรรยากาศโดยรอบก็เย็นยะเยือกไปด้วยลางอัปมงคล

หลังจากนั้นเขาก็สะบัดข้อมือแล้วไม้บรรทัดแปดทุรภิกษ์ก็ปลดปล่อยลำแสงสีดำหนาทึบซึ่งปะทะเข้ากับแสงที่แผ่ออกมาจากกระบี่ของเฉินผิงเข้าอย่างจัง

ปัง!

เสียงดังปังกึกก้องแหวกอากาศ

เขารู้ว่าร่างเงาจากคาถาลวงตาแทบจะไม่เป็นอันตรายและสามารถแตกสลายด้วยพลังอันน้อยนิด

เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังโจมตีของอีกฝ่าย เฉินผิงกลับไม่คิดจะเข้าไปต่อสู้

เขาหลงเหลือร่างเงาของตนเองเอาไว้ตรงหน้าคนผู้นั้นแค่ไม่กี่ร่าง ก่อนที่เขาจะหายวับมาอยู่เหนือศีรษะของควางเปียวเสียแล้ว

ตู้ม!

ลมพายุของร่างเงาของเฉินผิงจนไม่เหลือซาก

เมื่อควางเปียวเห็นเช่นนั้นก็แผดเสียงหัวเราะลั่น “แกเพียงแค่อาศัยลูกไม้กระจอกๆ แต่ยังกล้าทำเรื่องโง่ๆ พรรค์นั้นออกมาได้!”

แต่ทันทีที่เขาพูดจบก็พลันสัมผัสรับรู้ได้ถึงพลังอันน่าพรั่นพรึงที่กำลังวูบไหวอยู่บนศีรษะ

จากนั้นทุกคนก็แหงนหน้ามองด้วยความไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง