“บ๊าเอ้ย ใครเอาเหล้าที่ฉันส่งให้คุณเฉินไปดื่ม ออกมาเดี๋ยวนี้!”
หลินเทียนหู่เดือดดาล สายตากวาดไปยังครอบครัวของเฉินเป่าเฉียง!
คราวนี้ครอบครัวนี้คงจะตกใจกลัว สีหน้าของทุกคนขาวซีด แต่สายตากลับมองไปที่หลี่เหลย
“อย่า...อย่ามองผม อย่ามองผม ผมไม่ได้บอก พวกคุณคิดแบบนั้นเองต่างหาก ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย...”
หลี่เหลยกลัวจนขาทั้งสองข้างสั่นระริก แถมยังฉี่ราดในทันที
ชื่อเสียงของหลินเทียนหู่เลื่องลือมาก ถ้าหากทำให้หลินเทียนหู่โกรธเคืองในตอนนี้ นั่นเป็นการรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง!
“ที่แท้ก็เป็นแกนี่เอง แกเป็นใคร ทำไมฉันต้องส่งเหล้าให้แกด้วย” หลินเทียนหู่พุ่งเข้ามาตรงหน้าหลี่เหลยสองก้าว พลันยกปกเสื้อของหลี่เหลยไว้ “อ้วกเหล้าของฉันออกมา!”
ผลัวะ...
หลินเทียนหู่เหวี่ยงหมัดไปที่ส่วนท้องของหลี่เหลย หลี่เหลยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในทันที
“ท่าน...ท่านหู่ หยุดต่อยเถอะครับ นี่คือลูกชายผมเอง เห็นแก่ศักดิ์ศรีของผม ท่านหยุดต่อยเถอะครับ!”
เมื่อหลี่เว่ยเจี้ยนเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาจึงเข้าไปดึงหลินเทียนหู่ไว้อย่างรีบร้อน!
“แกหลีกไปซะ แกเป็นใคร ทำไมฉันต้องไว้หน้าแกด้วย แกมันก็แค่อธิบดีสำนักงานสาธารณสุข แกเหมาะสมไหม”
หลินเทียนหู่เตะหลี่เว่ยเจี้ยนออกไปแล้วจึงหันไปต่อยหลี่เหลยในทันที!
เขาต่อยหลี่เหลยจนร้องไห้โหยหวน มันน่ากลัวจนครอบครัวของเฉินเป่าเฉียงขดตัวอยู่ตรงมุมห้อง แถมร่างกายยังสั่นจนหยุดไม่ได้!
“ท่านหู่ เหล้าราคาเท่าไหร่ครับ เดี๋ยวผมจะชดใช้ให้ท่านเอง ผมจะชดใช้ให้ท่าน...”
หลี่เว่ยเจี้ยนไม่อาจทนดูลูกชายของตัวเองโดนต่อยจนตาย จึงทำได้เพียงพูดว่าจะชดใช้เงิน!
“นี่เป็นเหล้าเหมาไถรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น ราคาห้าแสนต่อขวด สองขวดก็เท่ากับหนึ่งล้าน!”
หลินเทียนหู่ตะคอกใส่หลี่เว่ยเจี้ยน!
“หนึ่ง...หนึ่งล้าน?”
หลี่เว่ยเจี้ยนนิ่งอึ้งในทันที!
เขาเป็นแค่อธิบดีสำนักงานสาธารณสุข สำหรับเขาเงินหนึ่งล้านจึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ!
ถึงแม้ว่าหลายปีมานี้จะหาเงินได้ไม่น้อย แต่หลังจากที่เงินอยู่ในมือแล้ว เขาก็อดหยิบมันออกไปใช้ไม่ได้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...