แววอาฆาตมาดร้ายผุดขึ้นในดวงตาของผู้อาวุโสรอง “เอาไว้ศิษย์พี่ใหญ่กลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะทำให้แกได้เห็นดีแน่”
หลังจากสนทนากับผู้อาวุโสรอง หูอี้เซียวก็เปลี่ยนใจ เขาบอกลาลี่หวังแล้วเดินทางกลับมาที่สำนักอวี้ติ้ง
ในถ้ำลับ หลิ่วหรูเยี่ยนค่อยๆ เริ่มลืมตาขึ้นมา การรักษาของเฉินผิงช่วยให้เธอฟื้นคืนสติ แม้จะยังขับพิษในร่างของเธอออกมาได้ไม่หมดก็ตามที
“ฉันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย?” หลิ่วหรูเยี่ยนขมวดคิ้วมุ่นพลางค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง
เมื่อเธอลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มที่ปกปิดเรือนร่างก็เลื่อนหลุดเผยให้เห็นเนื้อตัวเปล่าเปลือย
“อ๊า!” หลิ่วหรูเยี่ยนหวีดร้องเสียงดังพลางรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่าง
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ หลิ่วหรูเยี่ยนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วรีบสวมเสื้อผ้า
เธอเค้นสมองอย่างหนักแล้วพยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เธอจะหมดสติไป
สิ่งที่เธอนึกออกคือไปหาผู้อาวุโสสามก่อนจะหมดสติ เขาเป็นคนพาเธอเข้ามาในถ้ำลับเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...