หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 267

ถังหงอิงเริ่มเล่าเรื่องในปีที่เก็บเฉินผิงมาเลี้ยงอย่างช้าๆ ถังหงอิงเล่าเยอะมาก เฉินผิงก็ตั้งใจฟังมากเช่นกัน!

เพราะว่าคิดมาแล้ว ดังนั้นสีหน้าท่าทางของเฉินผิงจึงเปลี่ยนไปไม่มาก!

“ตอนนั้นลูกไม่มีอะไรติดตัวมาเลย มีเพียงจี้หยกแบบนี้เท่านั้น แม่ก็เลยเก็บไว้ให้ลูก!”

เมื่อถังหงอิงพูดจบ เธอก็เปิดกล่องไม้ใบเล็ก ด้านในคือจี้หยกสีเขียวมรกต แถมในจี้หยกยังมีร่องรอยของสีแดงเลือดอยู่ด้วย!

เฉินผิงรับจี้หยกมาไว้ในมือ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงกระแสไออุ่นที่ห้อมล้อมร่างกายไว้ ความรู้สึกผ่อนคลายนั้น ไม่อาจใช้คำพูดบรรยายออกมาได้!

ดูเหมือนว่าจี้หยกนี้จะเป็นส่วนหนึ่งของเขา เขาสัมผัสได้แม้กระทั่งโลกที่อยู่ภายในจี้หยก นี่คือความรู้สึกของการเชื่อมต่อทางสายเลือด

“ลูก นี่เป็นของชิ้นเดียวที่พ่อแม่แท้ๆ ของลูกเหลือไว้ให้ ตอนนี้แม่เอามันให้ลูกนะ ส่วนข้อมูลอื่นๆ พวกเราก็ไม่รู้แล้ว!”

ถังหงอิงกล่าวเบาๆ ตอนนี้จิตใจของเธอสงบลงไม่น้อย!

มีบางเรื่องที่พูดไปแล้ว ก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนที่จินตนาการไว้!

“เฉินผิง ถ้าลูกอยากตามหาพ่อแม่แท้ที่แท้จริงของลูก พวกเราก็จะไม่ขัดขวางลูก ถึงอย่างไรลูกก็มีสิทธิ์รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเองเป็นใคร!”

เฉินเป่ากั๋วกล่าวกับเฉินผิง

“พ่อแม่ครับ พวกท่านวางใจเถอะ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมคือลูกของพวกท่านตลอดไปและไม่มีทางเปลี่ยนแปลง…”

เฉินผิงกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง

เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของเฉินผิง รอยยิ้มปลื้มปีติจึงปรากฏออกมาบนใบหน้าของเฉินเป่ากั๋ว!

“ใช่แล้ว ลูกเป็นลูกชายของเฉินเป่ากั๋วอย่างพ่อ ใครกล้าพูดพล่อยๆ ว่าลูกเป็นคนป่าเถื่อนอีก พ่อจะเอาชีวิตมัน!”

เฉินเป่ากั๋วกำหมัดทั้งสองข้าง ถ้าหากตอนนี้เฉินเป่าเฉียงกล้าต่อว่าเฉินผิง คาดว่าเฉินเป่ากั๋วคงจะลงมือโดยไม่ลังเลใจ

หลังจากที่ทุกคนในครอบครัวพูดคุยกันสักพัก เฉินผิงก็กลับไปยังห้องนอน!