หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2675

ขณะที่ทั้งสามเดินต่อไป ความรุนแรงของเปลวเพลิงรอบตัวพวกเขาก็เพิ่มขึ้นในทันที

แม้จะมีเกราะป้องกันพลังวิญญาณ พวกเขาก็ยังสัมผัสได้ถึงคลื่นความร้อนที่แผ่ทั่วร่างกาย

เมื่อเวลาผ่านไป หลิ่วหรูเยี่ยนและฟางซูก็เริ่มหายใจติดขัด รู้สึกถึงแรงกดดันจากบรรยากาศโดยรอบที่ส่งผลต่อพวกเขา ยิ่งไปกว่านั้น เกราะป้องกันพลังวิญญาณที่เคยปกป้องพวกเขาในตอนแรกเริ่มค่อยๆ อ่อนแอลง

เมื่อตระหนักเช่นนั้น เฉินผิงก็ดีดนิ้วและยิงลำแสงสีทองไปที่เปลวไฟรอบๆ พวกเขา ทำให้เปลวไฟหายไปในทันที

“พวกเขาเชื่อจริงๆ เหรอว่าจะสามารถเอาชนะฉันได้ด้วยวงแหวนอาคมปวกเปียกแบบนี้?” เฉินผิงพึมพำอย่างเย้ยหยัน

หลิ่วหรูเยี่ยนรู้สึกประหลาดใจขณะที่เธอจ้องมองเฉินผิงด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะสามารถลบล้างวงแหวนอาคมได้อย่างง่ายดาย

เธอประทับใจมากจนสายตาของเธอแฝงประกายลุ่มหลงเมื่อมองไปที่เขา

ย้อนกลับไปตอนนั้น หลิ่วหรูเยี่ยนยอมเป็นคู่รักของเฉินผิงเพื่อยึดสำนักอวี้ติ้งกลับคืนมาเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเฉินผิงทรงพลังเพียงใด หลิ่วหรูเยี่ยนก็พบว่าตัวเองตกหลุมรักชายคนนี้เข้าจริงๆ

“คุณนี่ช่างน่าประทับใจจริงๆ คุณเฉิน! มีอะไรที่คุณไม่รู้บ้างหรือเปล่า?” ฟางซูอุทานด้วยสายตาชื่นชม

จากนั้นเขาก็เหลือบมองเหล่าศิษย์ที่อยู่ข้างหลัง พร้อมกับพูดต่อด้วยความหงุดหงิด “แต่ไอ้พวกเวรนั่นมันสบายเกินไปแล้ว! พวกมันผ่านไปได้โดยไม่ต้องลงแรงเพราะเราปิดวงแหวนอาคมให้พวกมัน!”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ปล่อยให้พวกเขาผ่านไปง่ายๆ หรอก!” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะชูสองนิ้วขึ้นแล้วบริกรรมคาถา

ฟางซูและหลิ่วหรูเยี่ยนจ้องมองเฉินผิงอย่างเงียบๆ ขณะที่เขาร่ายจนจบและลดมือลง

ชั่วพริบตานั้น วงแหวนอาคมอันเจิดจรัสปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา มันเปล่งแสงสีขาวเจิดจ้าออกมา

“เราจะให้พวกนั้นได้ลิ้มรสวงแหวนอาคมของผม เอาล่ะ ไปต่อกันเถอะ!”

จากนั้นเฉินผิงก็พาฟางซูและหลิ่วหรูเยี่ยนออกจากพื้นที่นั้น หลังจากเปิดใช้งานวงแหวนอาคมอีกครั้ง

ศิษย์ของสำนักอวี้ติ้งขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดและรำคาญใจ เมื่อเห็นเฉินผิงและอีกสองคนหายลับไปจากสายตาโดยไม่ได้รับอันตรายใดๆ

“ท่านอาจารย์ลืมเปิดวงแหวนอาคมหรือเปล่า?” ศิษย์คนหนึ่งถามด้วยความสับสน

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงและคนอื่นๆ กำลังจะหนี ศิษย์ของผู้อาวุโสรองจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามล่า

“อ๊าก!”

“แสบเหลือเกิน!”

พวกศิษย์กรีดร้องสุดเสียงขณะที่พวกเขาวิ่งออกมา บางคนเจ็บปวดมากจนล้มลงกับพื้นและเริ่มกลิ้งไปมา

ผู้อาวุโสรองและหูอี้เซียวอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง เมื่อรู้ว่าเสียงกรีดร้องเหล่านั้นมาจากศิษย์ของพวกเขาเอง

“รีบไปช่วยพวกเขา!” หูอี้เซียวตะโกนอย่างเร่งรีบพร้อมโบกมืออย่างร้อนรน

คนของเขาหลายสิบจึงรีบรุดหน้าเข้าไปช่วยดับไฟตามคำสั่ง

แม้ว่าพวกเขาจะพยายามดับไฟอย่างสุดความสามารถ แต่เหล่าศิษย์ก็ยังถูกไฟคลอกรุนแรงจนตายหรือไม่ก็พิการ

ผู้อาวุโสรองและหูอี้เซียวเดือดดาลเมื่อเห็นว่าทั้งสิบคนนั้นเป็นศิษย์ของตน