หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2689

หลังจากที่เนี่ยเหิงวิ่งออกไปข้างนอก จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีน่าสะพรึงกลัวจำนวนมากที่พุ่งเข้ามาที่ห้องโถงหลักของสำนักอวี้ติ้งจากทุกทาง ศิษย์ทุกคนของสำนักอวี้ติ้งอยู่ในห้องโถงหลัก ไม่มีใครอยู่เฝ้าทางเข้าด้วยซ้ำ ถ้าผู้บุกรุกพวกนั้นบุกเข้ามาที่สำนักอวี้ติ้ง พวกเราก็คงจบสิ้น!

เนี่ยเหิงรีบหาที่ซ่อนตัว ไม่ช้าเขาก็เห็นคนแต่งตัวประหลาดหลายสิบคนปรากฏขึ้นจากทุกทาง คนพวกนี้มีรัศมีที่รุนแรงมาก! คนที่ฝีมือด้อยที่สุดเป็นผู้จำแลงระดับแปด!

ผู้บุกรุกเหล่านั้นล้อมรอบห้องโถงหลักของสำนักอวี้ติ้งอย่างรวดเร็ว น่าแปลกที่พวกเขาทุกคนยืนนิ่งอยู่นอกห้องโถงหลัก ราวกับว่าพวกเขากำลังรอคำสั่งของใครบางคน

เมื่อเห็นเช่นนั้น เนี่ยเหิงจึงรีบกลับเข้าไปในห้องโถงหลัก เมื่อเขามาถึง ห้องโถงหลักกำลังเกิดความโกลาหล และบนพื้นก็เต็มไปด้วยซากศพ

“หยุด! ทุกคนหยุดก่อน! เกิดเรื่องขึ้นแล้ว! มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!” เนี่ยเหิงตะโกนสุดเสียง

จากนั้นไม่นาน เหล่าศิษย์ก็หยุดต่อสู้ หูอี้เซียวหันไปมองเนี่ยเหิงอย่างโกรธเคือง “เนี่ยเหิง ทั้งที่เป็นศิษย์เอก ทำไมถึงไม่มาช่วยพวกฉันสู้? แกไปไหนมา?”

หูอี้เซียวโมโหเมื่อเห็นว่าเนี่ยเหิงไม่ได้ต่อสู้เคียงข้างเขา

“หยุดสู้กันได้แล้ว ท่านอาจารย์! เกิดเรื่องร้ายขึ้น! มีคนบุกรุกสำนักอวี้ติ้ง! ผมคิดว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อโจมตีเรา!” เนี่ยเหิงรายงานหูอี้เซียวอย่างร้อนรน

“อะไรนะ?” หูอี้เซียวชะงักไปชั่วขณะ “ผู้บุกรุกพวกนั้นเป็นใคร? แกได้ดูให้ดีๆ หรือเปล่า?”

เนี่ยเหิงส่ายหัว “ผมไม่รู้จักพวกเขาสักคน แต่พวกเขาล้อมห้องโถงหลักไว้หมดแล้ว เราจะมัวแต่สู้กันเองไม่ได้!”

คำพูดของเนี่ยเหิงทำให้ผู้อาวุโสสามและหลิ่วหรูเยี่ยนตกใจเช่นกัน ใครจะไปคิดว่าจะมีคนโจมตี สำนักอวี้ติ้งในวันที่พวกเราต่อสู้กันเอง?

ศิษย์ที่เหลือหน้าซีดด้วยความตกใจ และหูอี้เซียวเป็นคนแรกที่รีบออกไป

“ทำไมคุณถึงพาผู้ใช้วิชามารเหล่านี้มาที่นี่ ผู้อาวุโสรอง?” หูอี้เซียวถามด้วยสายตาเย็นชา

“ทีใครทีมัน หูอี้เซียว ในเมื่อคุณเป็นผู้นำสำนักมาหลายปีแล้ว คุณไม่คิดว่าถึงเวลาของผมแล้วเหรอ? อีกอย่าง ที่คุณมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะใช้ลูกไม้สกปรกเท่านั้น ผมเลยไม่คิดว่าคุณจะรังเกียจที่ผมทำแบบนี้”

“แก...” หูอี้เซียวโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาคิดว่าเขาควบคุมทุกอย่างได้แล้ว เขาคาดไม่ถึงว่าผู้อาวุโสรองจะหักหลังเขา

“ผู้อาวุโสรอง ฉันไม่รังเกียจที่คุณจะรับตำแหน่งนี้ ยังไงก็ตาม การสมรู้ร่วมคิดกับผู้ใช้วิชามารนั้นถือเป็นบาปมหันต์! ถ้าสำนักอื่นรู้เข้า พวกเขาจะทำยังไงกับคุณ?” หลิ่วหรูเยี่ยนจ้องผู้อาวุโสรองด้วยสีหน้าเย็นชา

ผู้อาวุโสรองระเบิดเสียงหัวเราะแหบพร่า “สมคบคิดกับผู้ใช้วิชามารแล้วมันจะทำไม? ใครบ้างที่ไม่เคยทำอะไรอุกอาจเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ? คุณกล้าดียังไงถึงมาตัดสินผม? วันนี้ทุกคนจะต้องเชื่อฟังผมถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่! ไม่มีใครขัดขวางผมจากการขึ้นเป็นผู้นำสำนักได้!”