หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 27

เฉินผิงกำลังลงจากเขา ขณะที่ลงไปถึงกลางเขานั้น ก็ถูกคนสี่ถึงห้าคนขวางไว้!

“เฉินผิง ฉันรอนายมาตั้งนานแล้ว ลงมาได้สักทีนะ!”

ฟู่เหว่ยมองไปที่เฉินผิงอย่างเย้ยหยันและพูดออกไป!

ด้านหลังของฟู่เหว่ย มีคนสี่ถึงห้าคนกำลังถือกระบองทำหน้าตาดุดันอยู่!

“รอฉันมีเรื่องอะไรงั้นหรือ”

เฉินผิงมองไปที่ฟู่เหว่ยด้วยสายตาเย็นชา “ถ้าเกิดจะสู้ล่ะก็ พวกนายไม่กี่คนคงไม่พอให้ฉันสู้ด้วย เมื่อวานนี้ฉันล้มคนของตระกูลเซียวไปสิบกว่าคนแล้ว นายคิดว่าพาคนมาไม่กี่คนแล้วจะจัดการฉันได้?”

“ฮ่าๆๆ เฉินผิง เกรงว่านายคงจะไม่รู้ว่าคนที่ฉันพามาวันนี้เป็นใครบ้าง ถึงกล้าพูดโม้ได้ขนาดนี้ อีกเดี๋ยวรอนายขอร้องอ้อนวอน ร้องไห้หาพ่อกับแม่ก็จะรู้เอง!”

ฟู่เหว่ยหัวเราะอย่างสะใจและไม่เห็นเฉินผิงอยู่ในสายตาเลย!

ฟู่เหว่ยเห็นหมดแล้ว พวกคนหัวล้านสิบกว่าคนที่มาเมื่อวานนี้เป็นแค่พวกอันธพาลเท่านั้น จริงๆ แล้วไม่มีความสามารถอะไรเลย โดนหมัดของเฉินผิงไปหมัดเดียวก็ล้มพับไปแล้ว!

แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน คนที่เขาหามานี้เป็นผู้ชำนาญการต่อสู้ พวกเขาเป็นมือดีที่สามารถสู้หนึ่งต่อสิบได้เลยทีเดียว จัดการกับเฉินผิงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว!

“ดูท่าตบนั้นคงจะเบาไปจริงๆ สินะ ตอนนั้นฉันน่าจะหักมือหักเท้าของนายไปซะ จะได้ไม่มากระโดดโลดเต้นหน้าฉันอีก!”

เฉินผิงมองไปที่ฟู่เหว่ยแวบหนึ่งและพูดออกมา

“แม่เจ้า นายยังพูดถึงเรื่องเมื่อวานอยู่อีก ถ้าวันนี้ฉันทำให้นายขอร้องอ้อนวอนฉันไม่ได้ ฉันก็ไม่ใช่คนตระกูลฟู่แล้ว!”

ฟู่เหว่ยพูดจบก็หันหลังกลับไปพูดกับคนสี่ห้าคนด้านหลัง “พี่น้องทั้งหลาย จัดการไอ้หมอนี่จนมันต้องรอขอชีวิตเลย มีคนจ่ายค่าเหนื่อยให้หลายแสน จะได้เงินนี้หรือไม่ก็ต้องดูที่พวกนายแล้ว!”

เมื่อได้ยินว่ามีค่าเหนื่อยให้หลายแสน สายตาของสี่ห้าคนนี้ก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที!

“วางใจเถอะ นายบอกว่าทำให้มันร้องไห้ พวกเราจะไม่ปล่อยให้มันได้หัวเราะ!”

“นายบอกให้คุกเข่าลง พวกเราจะไม่ปล่อยให้มันยืนขึ้น!”

“ร่างกายดูอ่อนแออย่างไอ้หนุ่มนี่ ฉันเตะไปทีเดียวคงจะร้องไห้หาพ่อหาแม่แล้ว!”

ทั้งสี่ห้าคนนี้ต่างมองไปที่เฉินผิงอย่างเหยียดหยาม และไม่ได้เห็นเฉินผิงอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย!

“เงินแสนนั่น เกิ่งซานซานคงเป็นคนจ่ายใช่ไหม”

เฉินผิงถามฟู่เหว่ย

“ใช่ ถึงจะบอกนายไปฉันก็ไม่กลัวหรอก หรือนายยังจะกล้าไปหาเรื่องเธออีกหรือ นายทำร้ายคุณชายของตระกูลเซียว ตระกูลเซียวไม่มีทางปล่อยนายไปแน่ ตอนนี้ฉันก็แค่เรียกน้ำย่อยให้นายก่อนก็เท่านั้น!”

ฟู่เหว่ยพยักหน้าแบบไม่สะทกสะท้าน

“เอาเถอะ ดูเหมือนว่าฉันไม่ควรออมมือแล้วล่ะ!”

ทันทีที่ได้ยินเสียง ปึง ร่างของฟู่เหว่ยก็ลอยออกไปในทันที

ปึงปึงปึง...