หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2703

ระหว่างที่กำลังลังเล ทันใดนั้นเฉินผิงก็มองเห็นเงาแวบหนึ่งแล่นผ่านหน้าต่างไป

“ใครน่ะ?” เฉินผิงถาม คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันพลางหรี่ตาลงอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกดังเอี๊ยด และหลิ่วหรูเยี่ยนก็ค่อยๆ เข้ามาพร้อมกับขวดเครื่องลายคราม

“เฉินผิง ขอบคุณที่ช่วยฉัน นี่คือยาคุณภาพสูงบางส่วนที่ฉันเอามาจากคลังเก็บของของสำนักอวี้ติ้ง ยาพวกนี้จะช่วยในเรื่องการบำเพ็ญเพียร ถือเป็นการแสดงความขอบคุณจากใจของฉันก็แล้วกัน” เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา วางขวดเครื่องลายครามลงบนโต๊ะ

“ขอบคุณ คุณหนูหลิ่ว” เฉินผิงยอมรับของขวัญดังกล่าวโดยไม่บ่ายเบี่ยงตามมารยาท ยาของสำนักอวี้ติ้งนั้นเป็นของล้ำค่าอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อรับของเหล่านั้นมาแล้ว เขาจึงตัดสินว่าจะไม่ทำลายชลาธารโอสถโดยการดูดกลืนพลังวิญญาณจนหมด เพราะฉะนั้นแผนการที่จะอาศัยที่นั่นเพื่อเพิ่มพูนพลังจึงต้องเป็นอันล้มเลิก

หลังจากส่งยาให้เฉินผิงแล้ว หลิ่วหรูเยี่ยนก็ไม่ได้ไปไหน เธอกลับนั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามและจ้องมองไปที่เขา

ภายใต้แสงจ้า ร่างของเธอซึ่งสวมชุดสีแดงเข้มถูกแสงและเงาขับให้ดูน่าหลงใหล แม้แต่ชุดชั้นในของเธอก็ยังเห็นได้ลางๆ

“คุณหนูหลิ่ว ถ้าไม่มีอะไรอย่างอื่น ผมก็จะไปพักผ่อนแล้ว” เฉินผิงพูดเป็นทำนองว่าเขาขอตัว โดยเฉพาะเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหลิ่วหรูเยี่ยนดูเหมือนไม่มีท่าทีจะออกไป

“คุณไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยเหรอ เฉินผิง? จริงอยู่ที่คุณถูกรายล้อมด้วยผู้หญิงมากมาย แต่ตอนนี้ไม่มีใครสามารถปรนเปรอคุณได้ ยกเว้นฉัน ที่จริงแล้วให้ฉันทำทุกอย่างที่คุณต้องการก็ยังได้ ขอแค่คุณพูดบอกมา ตอนนี้ฉันเป็นผู้นำของสำนักอวี้ติ้ง เพราะงั้นการคบกับฉันคงไม่ทำให้สถานะของคุณต่ำลงหรอก ใช่ไหม?” หลิ่วหรูเยี่ยนกระเซ้าอย่างไม่หวั่นเกรง

เมื่อได้ยินคำพูดที่ตรงไปตรงมาของหลิ่วหรูเยี่ยน เฉินผิงก็รีบส่ายหัว “อย่าคิดอย่างนั้น ผมช่วยคุณ แต่ผมก็ได้ประโยชน์จากสำนักอวี้ติ้งด้วย เพราะงั้นเราหายกัน คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณผม ผมเหนื่อยมากและผมต้องไปพักแล้ว...”

เฉินผิงบอกปัดอีกครั้ง เขาจะไม่ทำอะไรหลิ่วหรูเยี่ยน แม้ว่าเธอจะหลงใหลเขาอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็มั่นใจว่านั่นไม่ใช่ความรักที่แท้จริง

หลิ่วหรูเยี่ยนเพียงเสนอตัวเพื่อให้เขาอยู่ข้างกายเธอเท่านั้น

ข้อเสนอที่มีลับลมคมในเช่นนี้ไม่อาจดึงดูดใจเฉินผิง

เฉินผิงคว้าตัวเธออย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เธอล้ม ดวงตาของเขาเห็นความเรียบเนียนของผิวที่เปลือยเปล่าของเธอ ขณะที่เธอฉีกเสื้อผ้าของเขาอย่างเร่าร้อน

“เร็วเข้า… เฉินผิง.. ได้โปรด..”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เฉินผิงหันไปหาหลิ่วหรูเยี่ยนที่ถูกฤทธิ์ยา และฟาดเข้าที่คอของเธออย่างรวดเร็วจนเธอหมดสติ

เขารีบสวมเสื้อผ้าให้เธอก่อนจะจัดแจงท่าทางให้เธอนอนเหยียดยาวอยู่บนโต๊ะ แล้วเดินไปเปิดประตู

“เนี่ยเหิง? ดึกดื่นป่านนี้คุณมาทำอะไรที่นี่?” เฉินผิงถาม แปลกใจเมื่อเห็นเขาอยู่หน้าประตู