หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2708

“รับสิ่งนี้ไว้ นี่คือตราสำนักอวี้ติ้ง เพียงแค่มีตราสำนักไม่ว่าผู้ใดที่ครอบครองมันไว้ก็จะสามารถออกคำสั่งได้เหมือนกับเจ้าสำนัก คุณอยากจะกลับมาที่สำนักอวี้ติ้งได้ทุกเมื่อ พวกเราจะยินดีต้อนรับคุณเสมอและฉันก็จะรอคุณตลอดไป” หลิ่วหรูเยี่ยนกล่าวขึ้น

เฉินผิงรับตราสำนักเอาไว้และยามที่พวกเขาจับมือกัน เธอก็กุมมือเขาไว้อยู่เนิ่นนานพร้อมสัมผัสถึงไออุ่นจากมือของเขา

ในขณะนั้นเฉินผิงเองก็รู้สึกงุนงงอยู่บ้าง ฉันอาจจะรู้สึกผิดที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องรอคอยฉันไปชั่วชีวิต แต่กระนั้นก็มีหลายเรื่องเหลือเกินที่ฉันต้องไปจัดการเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อาจมัวแต่อ้อยอิ่งอยู่ในสำนักอวี้ติ้งให้นานเกินไปนัก เพราะฉันไม่สามารถมอบความสุขให้แก่หลิ่วหรูเยี่ยนได้

ลำพังการที่เฉินผิงจะเอาตัวรอดในอาณาจักรนิรันดร์ก็ยากพอตัวอยู่แล้ว ขืนเขาอยู่กับหลิ่วหรูเยี่ยนขึ้นมาจริงๆ เธอคงได้ตกอยู่ในอันตรายไปด้วย เขาไม่อาจทำเรื่องเห็นแก่ตัวพรรค์นั้นได้ เฉินผิงจึงตัดสินใจชักมือออกจากมือเธอ

จากนั้นเขาก็เก็บตราสำนักงามประณีตลงในกระเป๋า

ขณะที่พวกเขาปล่อยมือจากกัน ผู้อาวุโสสามก็เดินเข้ามาในห้อง

เมื่อเห็นหลิ่วหรูเยี่ยนหน้าแดง เขาก็รีบผุดยิ้มเก้อๆ พลางกล่าวว่า “ขอโทษที ข้าคงจะเข้าห้องผิดน่ะ”

ผู้อาวุโสสามคิดว่าเฉินผิงกับหลิ่วหรูเยี่ยนตามมาพูดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ จึงไม่อยากจะรบกวนพวกเขา

“ผู้อาวุโสสาม มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” เมื่อผู้อาวุโสสามกำลังจะจากไป หลิ่วหรูเยี่ยนก็ขวางเขาไว้

“เจ้าสำนัก ข้ามาที่นี่เพื่อบอกให้คุณรู้ว่าเนื่องจากคุณเพิ่งจะครองตำแหน่งเจ้าสำนัก วันแรกคุณก็ควรจะไปประชุมกับบุคคลระดับสูงในสำนักอวี้ติ้ง” ผู้อาวุโสสามตอบ

“เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” หลิ่วหรูเยี่ยนผงกศีรษะ

“คุณเฉิน คุณก็สามารถเข้าร่วมการประชุมได้เหมือนกัน เนื่องจากตอนนี้สถานะของคุณในสำนักอวี้ติ้งสูงกว่าผู้อาวุโสอย่างข้าเสียแล้ว” ผู้อาวุโสสามกล่าวกับเฉินผิง

“ผมน่าจะเข้าร่วมไม่ได้เพราะผมคงต้องขอตัวแล้ว” เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มให้

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา อาณาจักรนิรันดร์กว้างใหญ่เกินไปแล้วจริงๆ คงเป็นเรื่องยากมากๆ ที่ฉันจะหาอวี่ฉีกับคนอื่นๆ เจอ ถึงกระนั้นฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก!

เฉินผิงเหลือบมองเธอและเอาแต่พยักหน้าอยู่เงียบๆ

“ฉันไม่แปลกใจเลยที่คุณไม่ยอมอยู่ต่อ ที่แท้คุณกำลังตามหาแฟนสาวของคุณอยู่นี่เอง แต่ถึงกระนั้นฉันก็จะรักษาคำพูดของตัวเอง ฉันจะรอคุณตลอดไป” หลิ่วหรูเยี่ยนเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น

เฉินผิงไม่กล้าสบตาเธอ เพราะเขาเกรงว่าจะใจอ่อนจนไม่ยอมจากไป

“เอาล่ะ ผมควรจะไปได้สักทีแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ติดต่อหาผมได้เลยไม่ต้องเกรงใจ” เมื่อเฉินผิงพูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง เพราะเกรงว่าจะมัวแต่อ้อยอิ่งต่อไป

หลิ่วหรูเยี่ยนมองดูเงาร่างที่จากไปจากทางด้านหลังแล้วพึมพำกับตัวเองว่า “เฉินผิง ฉันจะรอคุณตลอดไป...”

เมื่อผู้อาวุโสสามที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าของหลิ่วหรูเยี่ยน เข้าก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าขณะที่เดินออกไป