“นายสามารถ...” ลี่ซิงกระซิบข้างหูของหู่ป้าน
หู่ป้านหน้าเผือดสีพลางกล่าวว่า “ข้าจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน? เป็นกบฎมีโทษถึงตายเชียวนะ”
เขาส่ายหน้าสุดแรงเกิด
“พี่ใหญ่หู่ ต่อให้นายไม่ทำแบบนั้น นายคิดเหรอว่าราชายี่เหอจะปล่อยนายไปจริงๆ น่ะ? นายไม่มีความสำคัญอะไรกับเขาแล้วเพราะเขาปฏิบัติกับเจ้ามนุษย์นั่นดีกว่านายพลอย่างนายเสียอีก! ยิ่งไปกว่านั้น หากนายทำตามที่ฉันบอกล่ะก็นายไม่เพียงจะกลายเป็นราชาองค์ใหม่ แต่ยังทำให้องค์หญิงยี่ชาเป็นของนายได้อีกด้วย นายจะเป็นผู้ชนะคนสุดท้ายในการต่อสู้ครั้งนี้ เมื่อนายกลายเป็นราชา นครหมิงลี่ก็จะเป็นพันธมิตรกับนครแห่งจักรวรรดิอสูร หลังจากนั้นก็จะไม่มีอสูรเผ่าใดกล้าท้าทายพวกเราอีก!” ลี่ซิงเกลี้ยกล่อมหู่ป้าน
คำพูดของลี่ซิงทำให้หู่ป้านหวั่นไหว เขาไม่สนใจเรื่องของอำนาจหรือแม้แต่การได้เป็นราชาเลยสักนิด มีแต่องค์หญิงยี่ชาเท่านั้นที่เขาลืมไม่ลง
สิ่งที่สำคัญสำหรับเขาคือการทำให้เธอเป็นของเขา เพราะเขาฝันว่าได้หลับนอนกับเธอมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว อันที่จริงแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไรโดยไม่มีนาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...