หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2753

“เราจำเป็นต้องรีบออกเดินทางเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้ามันไกลขนาดนั้น ทำไมเราไม่ลองใช้อาคมเคลื่อนย้ายล่ะ?” เฉินผิงรู้ว่าอาคมชนิดนี้มีอยู่อาณาจักรนิรันดร์

ทันทีที่เขาพูดจบ หลิ่วหรูเยี่ยนและผู้อาวุโสสามต่างก็มองดูเฉินผิงด้วยความงุนงง

"คุณเฉิน คุณไม่รู้หรือว่าอาคมเคลื่อนย้ายไม่สามารถพาคุณไปได้ทุกที่ที่คุณต้องการ? ต่อให้เราจะสามารถใช้อาคมเคลื่อนย้ายเพื่อไปที่เมืองเจียหลิงได้ก็จริง แต่เราจำเป็นต้องมีทรัพยากรจำนวนมหาศาลเพื่อเปิดใช้งานแต่ละครั้ง ผู้คนส่วนใหญ่จึงมักจะใช้อาคมเคลื่อนย้ายในตอนที่จำเป็นจริงๆ เท่านั้น” ผู้อาวุโสสามชี้แจง

เฉินผิงหัวเราะอย่างงุ่มง่ามทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “แล้วเราจะเดินเท้าไปที่นั่นอย่างนั้นเหรอครับ?”

เฉินผิงและคนอื่นๆ มีความสามารถเพียงพอที่จะเหาะไปที่นั่นได้ แต่การทำเช่นนั้น พวกเขาจะสูญเสียพลังวิญญาณมากเกินไป ถ้าพวกเขาเหาะไปเพียงเพื่อจะไปถึงที่หมายให้ได้เร็วขึ้นเพียงเล็กน้อย มันก็คงไม่คุ้มค่า

เมื่อระดับของพลังเพิ่มขึ้น การฝึกบำเพ็ญฌานก็จะยากขึ้นตามไปด้วย เนื่องจากจำเป็นต้องใช้ทรัพยากรมากขึ้น หากพวกเขาเลือกที่จะเหาะไปในระยะทางสองพันกิโลเมตร พวกเขาคงจะใช้พลังงานทั้งหมดจนสิ้น

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก สำนักเฟ่ยเทียนอยู่ไม่ไกลจากสำนักอวี้ติ้ง และพวกเขาก็มีเรือเหาะว่างอยู่สองสามลำ เราสามารถไปที่นั่นได้โดยการนั่งเรือเหาะไป” หลิ่วหรูเยี่ยนกล่าว

“เรือเหาะ?” เฉินผิงรู้สึกสับสน มีของแบบนี้อยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ด้วยงั้นเหรอ? เรือเหาะมาจากโลกมนุษย์ไม่ใช่เหรอ? ถึงยังไง ผู้คนในโลกมนุษย์ก็เลิกใช้เรือเหาะไปนานแล้ว เดี๋ยวนี้พวกเขาใช้เครื่องบินกันหมดแล้ว!

หลิ่วหรูเยี่ยนพูดต่อ “ถูกต้อง สำนักเฟ่ยเทียนสร้างรายได้ด้วยการให้บริการขนส่งทางเรือเหาะ เมื่อเราจ่ายเหรียญวิญญาณแล้ว เราก็จะสามารถขึ้นเรือเหาะได้ อย่างไรก็ตาม การสร้างเรือเหาะนั้นจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก พวกเขาจึงไม่บินไปยังสถานที่ที่อยู่ใกล้เคียง อันที่จริงแล้ว พวกเขาไม่บินไปที่เมืองเจียหลิงที่ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงแค่สองพันกิโลเมตรหรอก แต่ต้องบอกว่าสำนักเฟ่ยเทียนจะจัดเตรียมเรือเหาะสองลำไปยังเมืองเจียหลิงทุกครั้งที่มีการจัดงานสมาคมนักกลั่นยาเท่านั้น”

“ผมเข้าใจแล้ว มันก็เหมือนกับเครื่องบินสินะ ใช่มั้ย?” ในที่สุดเฉินผิงก็เข้าใจ เรือเหาะก็เหมือนกับเครื่องบินในโลกมนุษย์! แน่นอนว่าเครื่องบินไม่ได้บินไปยังสถานที่ใกล้เคียงเช่นกัน เนื่องจากมันไม่สามารถลงจอดได้ภายในไม่กี่นาทีหลังจากที่เครื่องขึ้น

"เครื่องบิน? มันคืออะไร?" ความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิ่วหรูเยี่ยน

"โอ้! ไม่มีอะไรหรอก ผมเข้าใจแล้ว ผมไปเตรียมตัวเดินทางวันพรุ่งนี้ก่อนนะ!”

จากนั้นเฉินผิงจึงกลับไปที่ห้องเพื่อบอกยี่เหอให้เก็บข้าวของและร่วมเดินทางไปด้วยกัน ใครจะรู้? บางทีเราอาจพบวิธีรักษายี่เหอได้ตอนที่เราไปถึงเมืองเจียหลิง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน