หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2755

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดเหล่านั้น ดูเหมือนว่าพวกมนุษย์และเผ่าพันธุ์อสูรนั้นไม่แตกต่างกันเลยสักนิด พวกเขาล้วนเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายและผลประโยชน์สูงสุดของตนเอง ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเป็นสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในหัวของพวกเขาเลย

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่อาจทนดูมังกรอี้หลงทั้งสามตัวทนทุกข์ทรมานได้ แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้พบกับพ่อของเขามาก่อน แต่เขาก็รู้ดีว่าในตัวของเขามีสายเลือดมังกรไหลเวียนอยู่

มังกรอี้หลงพวกนี้อาจไม่ใช่ชาวสายเลือดมังกรบริสุทธิ์ แต่ก็นับได้ว่าเป็นหนึ่งในสายเลือดมังกรเช่นกัน นั่นคือข้อเท็จจริงที่ทำให้เฉินผิงต้องจัดการ

“เอาล่ะ เนื่องจากยังมีเวลาก่อนที่เราจะออกเดินทางกัน พวกเราไปเดินชอปปิงแถวๆ นี้กันก่อนดีกว่า” หลิ่วหรูเยี่ยนแนะนำ

การชอปปิงเป็นกิจกรรมยอดนิยมของผู้หญิงทุกคน ไม่ว่าจะเป็นในอาณาจักรนิรันดร์หรือโลกมนุษย์ แม้แต่หลิ่วหรูเยี่ยนที่เป็นถึงเจ้าสำนักอวี้ติ้งก็ไม่มีข้อยกเว้น

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงและพรรคพวกจึงเดินผ่านเข้าไปยังสำนักเฟ่ยเทียน ที่ซึ่งเต็มไปด้วยร้านขายยา แก่นอสูร สมุนไพร หรือแม้กระทั่งอักขระยันต์ต่างๆ

เนื่องจากผู้ฝึกบำเพ็ญฌานส่วนใหญ่ไม่รู้วิธีใช้คาถาเวทย์ พวกเขาจึงสามารถซื้อแผ่นหยกสื่อสาร ยันต์อัคคีและยันต์วารีที่นั่นได้ ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าเป็นคาถาเวทย์ทั่วไปไม่ว่าปรมาจารย์เวทย์คนใดก็สามารถเสกมันได้อย่างง่ายดาย

“เฉินผิง คุณไปซื้อสมุนไพรที่คุณชอบได้เลย ฉันจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เอง” หลิ่วหรูเยี่ยนเสนอ

ในฐานะเจ้าสำนักอวี้ติ้ง หลิ่วหรูเยี่ยนจึงมีฐานะที่ร่ำรวยมาก ยิ่งไปกว่านั้น สำนักยังได้รับรายได้ส่วนหนึ่งจากเหรียญวิญญาณที่ลูกศิษย์ของสำนักได้รับผ่านค่ารักษาพยาบาลต่างๆ

“คุณกำลังพยายามทำให้ผมกลายเป็นแฟนเก็บอย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงหยอกล้อ

"อะไร? เป็นแฟนเก็บแล้วไม่ดีตรงไหน? คุณไม่อยากเป็นเหรอ?” หลิ่วหรูเยี่ยนตอบพร้อมกับหรี่ตาลง

เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มทะเล้นๆ “ผมก็อยากเป็นอยู่ แต่ผมยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ ดังนั้นผมยังไม่สามารถเป็นได้หรอกนะ”

"คุณเฉิน ผมยังพอมีเหรียญวิญญาณอยู่กับตัว ถ้าคุณต้องการอะไรละก็บอกผมได้เลยไม่ต้องลังเล” ยี่เหอกระซิบ

ในฐานะราชาแห่งนครแห่งจักรวรรดิอสูร ยี่เหอจึงมีความมั่งคั่งและเงินทองที่มากมายนับไม่ถ้วน ถึงแม้ว่าเขาจะหนีออกจากเมืองมาแล้ว แต่เขาก็ยังคงมีเหรียญวิญญาณอยู่ในกระเป๋าของเขาไม่น้อย

“ผมชมเท่านั้นแหละครับ ยังไงก็ไม่มีอะไรดึงดูดสายตาของผมอยู่แล้ว”

“พวกผู้ชายเนี่ยก็เหมือนกันหมด คุณเลิกจู้จี้จุกจิกระหว่างที่ฉันซื้อของไม่ได้หรือไง” หลิ่วหรูเยี่ยนบ่นด้วยสีหน้าบูดบึ้งเหมือนกับผู้หญิงทั่วไป

เฉินผิงงุนงงกับท่าทียอมแพ้ของหลิ่วหรูเยี่ยนอย่างกะทันหัน เขาจึงได้แต่สะบัดหัวเร็วๆ เพื่อเรียกสติตัวเอง

“พวกเราไปกันดีกว่า อย่ามัวเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกเลย”

พูดตามตรง เฉินผิงกำลังคิดถึงวิธีที่เขาจะช่วยมังกรอี้หลงพวกนี้ก่อนออกเดินทาง

แม้ว่าเขาจะตั้งใจทำเช่นนั้น แต่เขาก็รู้ดีว่าการช่วยเหลือพวกมันอย่างเปิดเผยคงจะไม่ได้ผล การที่สำนักเฟ่ยเทียนปล่อยมังกรอี้หลงและเรือเหาะทิ้งไว้กลางตลาดเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการถูกโจรกรรมเลยแม้แต่น้อย

“ก็ได้ ไปกันเถอะ”

หลิ่วหรูเยี่ยนทำได้เพียงจากไปกับเฉินผิงอย่างไม่เต็มใจ