หลังจากที่สวนกลับเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดโดยใช้ฝ่ามือฟาด หนิงไฉ่เฉินก็เหลือบมองไปทางฉีเถี่ยเฉา
เขาโมโหขึ้นมาเมื่อเห็นว่าฉีเถี่ยเฉาและผู้บำเพ็ญเพียรของเขาแทบจะไม่ได้เอาจริงเลย
การที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับเจ็ดและสัตว์อสูรระดับต่ำสู้กันได้อย่างสูสีนั้นชี้ให้เห็นว่าพวกเขาแค่แสร้งทำเป็นสู้เท่านั้น
ในทางกลับกัน คนของตระกูลหนิงมีบาดแผลทั่วตัว ในตอนแรกมีหลายสิบคน แต่มีเพียงห้าหรือหกคนเท่านั้นที่ยังมีชีวิตอยู่
หนิงไฉ่เฉินโกรธมากจนกระโดดขึ้นไปในอากาศและร่อนลงตรงหน้าฉีเถี่ยเฉา
“พวกคุณกำลังทำบ้าอะไรอยู่? ทั้งที่พาคนมาตั้งมากมาย แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่เอาจริงเอาจังเลย?” หนิงไฉ่เฉินถามด้วยความโกรธ
“เหลวไหลน่ะ คุณหนิง! เป็นพวกเรานะที่ฆ่าสัตว์อสูรส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...