หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2787

“หึ คุณมันก็แค่คนเขลาที่ไม่รู้จักเพลิงปีศาจฉบับต้นตำรับ คุณกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นผู้สืบทอดมารอเวจีได้ยังไง?” เฉินผิงเยาะเย้ย ดูท่าเขาจะไม่ได้โกหก

ชิงโฉวขมวดคิ้วและพูดว่า “แกมีเพลิงปีศาจจริงๆ งั้นเหรอ? หรือแกเองก็สืบเชื้อสายมารอเวจี ด้วย? แต่ฉันไม่รู้สึกถึงรัศมีมารในตัวแกเลย นี่แกกินยาระงับรัศมีหรือยังไง?”

คำพูดของชิงโฉวทำเอาเฉินผิงชะงัก เขาไม่รู้ว่ายาระงับรัศมีคืออะไร

เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิง สั่วซิงเยว่ก็อธิบายว่า “ยาระงับรัศมีเป็นยาพิเศษที่ผลิตขึ้นโดยสำนักประตูตันหยาง มีจุดประสงค์เพื่อซ่อนรัศมีของผู้ใช้และป้องกันไม่ให้ถูกตรวจพบ เนื่องจากสามารถใช้เพื่อดับรัศมีมารได้ ผู้ใช้วิชามารจึงใช้มันเพื่อที่จะใช้ชีวิตได้ตามปกติ เป็นเหตุผลที่ผู้ใช้วิชามารจับตัวผมและบังคับให้ผมทำยาที่ว่าให้พวกเขา ยังไงก็ตาม เพราะฝีมือของผมยังไม่ถึงขั้นจึงทำให้ยาไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควร พวกเขาถึงได้หยุดอยู่ที่นี่เพื่อให้ผมผลิตยาเพิ่ม ฤทธิ์ยาที่พวกเขากินเข้าไปใกล้จะหมดลงแล้ว”

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของสั่วซิงเยว่ ในที่สุดเฉินผิงก็เข้าใจว่าทำไมผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นจึงสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในที่แจ้ง

“สำนักประตูตันหยางมักจะทำงานให้ผู้ใช้วิชามารงั้นเหรอครับ?” เฉินผิงเอ่ยถาม

เนื่องจากยาระงับรัศมีเปรียบดั่งยาวิเศษสำหรับผู้ใช้วิชามาร พวกเขาจึงย่อมเป็นลูกค้ารายใหญ่ของยาไปโดยปริยาย

สั่วซิงเยว่ที่ดูละอายพยักหน้า “เป็นเรื่องจริงที่ยาระงับรัศมีมักจะถูกขายให้กับผู้ใช้วิชามาร แต่พวกเราก็รู้จักคัดกรองลูกค้าของเราอยู่ เราไม่ได้สักแต่จะทำงานให้ผู้ใช้วิชามารที่ไหนก็ได้ โดยเฉพาะพวกที่ทำร้ายผู้อื่นเช่นคนเหล่านี้ เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงได้หันมาจับตัวผม”

เฉินผิงจึงได้รู้ในเวลาต่อมาว่าสำนักประตูตันหยางไม่เหมือนกับสำนักอื่นๆ ที่ต้องการกำจัดมารอย่างไม่เลือกหน้า

มารดีๆ ก็ยังพอมีอยู่บ้าง อย่างเช่นเหล่าโปเป็นต้น ผู้ซึ่งเปิดเผยตัวเองเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นและยังมอบลูกประคำปีศาจให้เขาอีกด้วย

“ในเมื่อแกไม่รู้ว่ายาระงับรัศมีคืออะไร งั้นแกก็ไม่ใช่มารแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นแกเป็นใคร? ทำไมถึงได้ครอบครองเพลิงปีศาจของมารอเวจี?” ชิงโฉวถามหลังจากฟังการสนทนาของสั่วซิงเยว่และเฉินผิง

“ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอก เรื่องที่สำคัญคือผมจะส่งคุณสู่ลานประหาร!” เฉินผิงป่าวประกาศอย่างเรียบๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน