ช่วงหลายวันมานี้ที่อยู่กับเว่ยเทา เกิ่งซานซานก็รู้สึกว่าฐานะทางสังคมของเธอสูงขึ้น จึงไม่แยแสเซียวเหล่ยอีก
เซียวเหล่ยมองท่าทางของเกิ่งซานซานอย่างมึนงง แต่ก็ส่งเบอร์ของซูอวี่ฉีให้เธอ
เมื่อได้เบอร์ของซูอวี่ฉี เกิ่งซานซานก็โทรศัพท์ไปหาทันที
ขณะนั้นซูอวี่ฉีกำลังนั่งเหงาๆ อยู่ที่ลานบ้าน หน้าตาบอกบุญไม่รับ “ไอ้บ้าเฉินผิง ตั้งกี่วันแล้ว ไม่คิดจะโผล่มาสักวัน หรือว่าโกรธที่ครั้งก่อนฉันว่าเขา?”
ในใจของซูอวี่ฉีรู้สึกสับสน เธออยากจะไปหาเฉินผิง แต่ก็แอบหวังว่าเฉินผิงจะเป็นฝ่ายมาหาเธอเอง ความขัดแย้งภายในจิตใจเช่นนี้ทำซูอวี่ฉีหงุดหงิด
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซูอวี่ฉีหลงคิดว่าเป็นสายจากเฉินผิง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างดีใจ แต่กลับพบว่าเป็นเบอร์แปลก
“ “ฮัลโหล?” ซูอวี่ฉีรับสาย
“ซูอวี่ฉี ฉันคือเกิ่งซานซาน ตอนนี้ฉันอยู่ที่ถนนเฟิ่งหวงที่สิบเจ็ด อยากจะเจอเธอสักหน่อย มาคุยกันเรื่องเฉินผิง”
เมื่อปลายสายกดรับ เกิ่งซานซานก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ ราวกับไม่สนใจซูอวี่ฉีเลยสักนิด
หากเป็นเมื่อก่อนที่เกิ่งซานซานขี้ขลาด เธอคงไม่กล้าพูดแบบนี้กับซูอวี่ฉี
ตอนนี้เธอติดตามเว่ยเทา ความกล้าของเกิ่งซานซานก็เพิ่งขึ้นมาก
“เธอบอกให้ฉันไป แล้วฉันต้องไปหรือไง เธอเป็นใครฮะ!”
ซูอวี่ฉีโมโหน้ำเสียงของเกิ่งซานซานที่พูดกับเธอ
“ซูอวี่ฉี ถ้าเธอกลัว งั้นก็ไม่ต้องมา!”
เกิ่งซานซานพูดจบ ไม่รอให้ซูอวี่ฉีตอบ เธอก็กดวางสายทันที
ซูอวี่ฉีที่ได้ยินเสียงในโทรศัพท์ถูกตัดไป ใบหน้าก็แดงก่ำขึ้นมาทันที
“เหวี่ยงอะไรนัก ฉันล่ะอยากจะรู้ว่าเธอจะเจ๋งขนาดไหนเชียว”
ซูอวี่ฉีลุกขึ้น ก่อนจะขับรถไปที่ถนนเฟิ่งหวง
เมื่อซูอวี่ฉีมาถึงถนนเฟิ่งหวง ก็เห็นเกิ่งซานซานรอเธออยู่
“พูดมา เธอจะคุยเรื่องอะไรของเฉินผิง”
ซูอวี่ฉีลงจากรถ เอ่ยถามเกิ่งซานซานด้วยใบหน้าเย็นชา
“ฉันอยากจะบอกเธอว่า เฉินผิงน่ะใกล้จะตายแล้ว!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...