หลินเทียนหู่ไม่กล้าถามอะไรมาก ก็รีบส่งคนทั้งสำนักจวี้อี้และกลุ่มมังกรแดงที่เพิ่งรวบรวมได้กว่าพันคนกระจายไปทั่วหงเฉิงเพื่อตามหาซูอวี่ฉีทันที
ไม่นานเฉินผิงก็มาถึงวิลล่าตระกูลซู ซูเหวินจนกำลังเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อเห็นเฉินผิง เขาก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที
“คุณลุง อย่าเพิ่งเครียดไป ผมให้หลินเทียนหู่ส่งคนออกไปตามหาแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะได้ข่าว”
เฉินผิงปลอบซูเหวินจง “ไม่แน่ว่าเธออาจจะแค่ออกไปเที่ยวเล่นก็ได้ แล้วก็ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ”
ซูเหวินจงทำได้แค่ปลอบตัวเอง แต่ในใจกลับมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ
ไม่นาน หลินเทียนหู่ก็โทรมา บอกกับเฉินผิงว่าเจอรถแล้ว อยู่ที่ถนนเฟิ่งหวง แต่ไม่เจอคน รอบข้างก็ไม่มีกล้องวงจรผิด หลินเทียนหู่ไปถามคนแถวนั้นก็ได้ความว่ามีคนพาตัวซูอวี่ฉีไป
ตูม…
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินเทียนหู่พูด หัวสมองของเฉินผิงก็ราวกับใกล้จะระเบิดทันที ไอสังหารก่อตัวขึ้นมาทันที เฉินผิงในตอนนี้ดูเหมือนกับเทพเจ้าแห่งการฆ่า ดวงตาสองข้างแดงก่ำ
“เฉิน…เฉินผิง เกิดเรื่องอะไรกับอวี่ฉีใช่ไหม”
เมื่อเห็นเฉินผิงเป็นเช่นนั้น หัวใจของซูเหวินจงก็เต้นไม่ตรงจังหวะ
“คุณลุง ตอนที่อวี่ฉีออกไป มีใครเห็นบ้างไหม”
เฉินผิงเอ่ยถามซูเหวินจง
“มี ลูกน้องของผมบอกว่าหลังจากที่อวี่ฉีคุยโทรศัพท์เสร็จ ก็โมโหตึงตังออกไปเลย”
ซูเหวินจงตอบ
“คุณลุง คุณอยู่พักผ่อนที่บ้าน เดี๋ยวผมจะไปตามหาอวี่ฉีเอง”
เฉินผิงพูดจบ ก็เดินออกจากวิลล่าตระกูลซูไปทันที
เป็นจังหวะที่หลินเทียนหู่มาถึงพอดี เฉินผิงจึงขึ้นไปบนรถของเขาก่อนจะตรงไปที่โถงธุรกิจ เฉินผิงต้องการตรวจสอบว่าสายล่าสุดที่โทรมาหาซูอวี่ฉีคือใคร สายนั้นต้องเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปขอซูอวี่ฉีแน่นอน
ด้วยการอาศัยชื่อเสียงของหลินเทียนหู่ ไม่นานก็ตรวจสอบเจอว่าเบอร์โทรศัพท์สายล่าสุดที่โทรเข้ามาหาซูอวี่ฉี เมื่อเห็นตัวเลขที่คุ้นเคย ดวงตาของเฉินผิงก็เต็มไปด้วยแววสังหาร
“ประมุข นี่เบอร์ใคร”
หลินเทียนหู่ถาม
“ไปที่บ้านของเกิ่งซานซาน!” เฉินผิงพูดจบ เขาเอนหลังพิงเบาะก่อนจะหลับตาลง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...