เฉินผิงก้าวขึ้นไปจิกผมเกิ่งซานซาน หน้าตาอาฆาต “อวี่ฉีอยู่ที่ไหน”
เกิ่งซานซานถลึงตาจ้องเฉินผิง แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “เฉินผิง นายกล้าตบฉัน คุณชายเว่ยไม่ปล่อยนายไปแน่!”
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะ!
เฉินผิงจบหน้าเธออีกหลายที จนใบหน้าของเกิ่งซานซานบวมช้ำ ฟันหลุดร่วงจนเหลือไม่กี่ซี่
“ฉันจะพูดอีกรอ อวี่ฉีอยู่ที่ไหน”
เวลานี้เกิ่งซานซานมองเห็นแววตาสังหารของเฉินผิง ก็เริ่มกลัว “ฉัน…ฉันไม่รู้ ฉันจะไปรู้ว่าอวี่ฉีอยู่ที่ไหนได้ไง”
เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าเกิ่งซานซานจะปากแข็งขนาดนี้
“หลินเทียนหู่ จัดการ!”
เฉินผิงปล่อยมือจากเกิ่งซานซาน ก่อนจะหันไปสั่งหลินเทียนหู่
หลินเทียนหู่พยักหน้า เขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วเตะเกิ่งซานซานจนลงไปกองกับพื้น ก่อนจะปล่อยหมัดและเตะซ้ำ จนใบหน้าของเกิ่งซานซานไม่เหลือเค้าโครงเดิม
“ฉันพูด ฉันพูด…”
เกิ่งซานซานถูกทุบตีจนปางตาย ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล แขนขาก็หักหมด
เฉินผิงค่อยๆ ย่อลง มองเกิ่งซานซานที่มีแต่รอยแผล แววตาไร้ซึ่งความเห็นใจ
“ฉันรู้แค่ว่าซูอวี่ฉีถูกเซียวเหล่ยเอาตัวไป ฉันเป็นคนโทรเรียกให้ซูอวี่ฉีออกมาเอง คนที่อยู่เบื้องหลังคือเว่ยเทา แต่ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเขาพาซูอวี่ฉีไปที่ไหน”
เกิ่งซานซานพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เพราะเธอรู้แล้ว ว่าถ้าเธอไม่พูด เฉินผิงจะทุบตีเธอจนตาย
เฉินผิงขมวดคิ้วแน่น ซูอวี่ฉีถูกเซียวเหล่ยกับเว่ยเทาพาตัวไป แล้วจะเป็นอย่างไรต่อนั้น เฉินผิงไม่กล้าคิดต่อ
“เซียวเหล่ย ฉันอุตส่าห์ไว้ชีวิตแก แต่แกกลับรนหาที่ตายเอง!”
ทั่วทั้งร่างขอเฉินผิงเต็มไปด้วยไอสังหาร แม้แต่เกิ่งซานซานเองก็ยังสัมผัสได้ จนตัวเธอสั่นไปทั้งร่าง
“คุณเฉิน ต่อไปจะทำอย่างไรต่อ”
หลินเทียนหู่ถาม
“ส่งคนไปล้อมตระกูลเซียวไว้ ห้ามให้หนีไปได้แม้แต่คนเดียว!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...