หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2816

“หึ! ไปดีกว่า ฉันไม่อยากอับอายขายหน้าตอนที่คุณล้มเหลว!” จูจูพูดเยาะเย้ยก่อนจะออกจากห้องไป

อย่างไรเสียเธอก็เป็นคนที่พาเฉินผิงไปที่นั่น หากเขาทำเบ้าหลอมระเบิดเพราะใช้มันสำแดงวิชาการกลั่นยา เธอคงขายหน้าแย่เลย

เธอจากไปโดยไม่เหลือบแลมองเฉินผิง เธอมั่นใจว่าเฉินผิงไม่สามารถใช้เบ้าหลอมกลั่นยาระดับสูงสุดขั้นห้าได้หรอก

หลังจากเธอจากไปแล้ว เฉินผิงก็หยิบเบ้าหลอมขึ้นมาแล้วเริ่มการกลั่นยา

เมื่อจูจูออกจากห้องแล้ว เธอที่ผุดยิ้มเกลื่อนใบหน้าก็วิ่งเข้าไปหาเมิ่งเหอ “พี่เมิ่ง พี่มาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ? พี่มีสหายที่เข้าร่วมการทดสอบด้วยหรือ?”

“เปล่าหรอก ฉันตั้งใจมาหาเธอที่นี่” เมิ่งเหอกล่าวขึ้นมา

“ฉันเหรอ? พี่ตามหาฉันทำไมกัน?” จูจูรู้สึกตื่นเต้น

“ไม่มีเหตุผลก็เจอเธอไม่ได้งั้นรึ?” เมิ่งเหอยิ้มให้

เมื่อจูจูเห็นรอยยิ้มของเขา เธอก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังจะหลอมละลาย “พี่เมิ่ง แน่นอนว่าพี่อยากจะเจอฉันเมื่อไหร่ก็ได้!”

“อ้อ จริงสิ เธอพาเฉินผิงมาเข้ารับการทดสอบที่นี่ไม่ใช่เหรอ? เป็นยังไงบ้างล่ะ?”

“เอ่อ อย่าเอ่ยถึงเขาเลยดีกว่า เจ้าหมอนี่ช่างไม่ประมาณกำลังของตัวเองเลย เขามาที่นี่เพื่อเข้ารับการทดสอบระดับสูงสุดขั้นห้าและโชคดีพอที่จะผ่านรอบแรกไปได้ ตอนนี้กำลังทดสอบรอบที่สองอยู่เลย เจ้าหมอนี่ขี้โม้สิ้นดี แทนที่จะใช้เตากลั่นยา เขากลับใช้เบ้าหลอมในการกลั่นยาระดับสูงสุดขั้นห้า พี่เชื่อเรื่องแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ? ฉันไม่อยากถูกคนอื่นหัวเราะเยาะก็เลยออกมาก่อน”

“เขาใช้เบ้าหลอมในการกลั่นยาระดับสูงสุดขั้นห้างั้นรึ?” เมิ่งเหอขมวดคิ้ว “เขาอยู่ห้องไหนงั้นเหรอ? พาฉันไปดูทีสิ ฉันอยากเห็นทักษะฝีมือที่แท้จริงของเขา”

“พี่เมิ่ง เขาย่อมสู้พี่ไม่ได้อยู่แล้ว! ไม่ว่าจะในแง่ของพลังหรือทักษะวิชาการกลั่นยา เขาไม่ใช่คู่ประมือของพี่เลย”

ถ้าหากเฉินผิงมาได้ยินเรื่องนั้น เขาคงได้หายใจขัดอีกครั้งเป็นแน่

“บางทีเขาอาจจะทำได้จริงๆ ก็ได้ พาฉันไปดูทีเถอะ” เมิ่งเหอยิ้มให้

จูจูผงกศีรษะ “ก็ได้”

แทนที่เมิ่งเหอจะพูดอะไร เขากลับเอาแต่จับจ้องมาที่เฉินผิง

เมื่อเวลาผ่านไปทั้งห้องก็ตกอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด ตอนที่เบ้าหลอมตรงหน้าเฉินผิงระเบิดออก เทียนไขกำลังจะเผาไหม้จนหมดเล่มแล้ว

หลังจากนั้นควันสีขาวก็ลอยขึ้นมาจากเบ้าหลอม

“พี่เมิ่ง ระวัง!” จูจูเอาร่างตนเองมาบังให้เมิ่งเหอ

ผู้ทดสอบเองก็รีบก้าวถอยหลังไปเช่นกัน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยโทสะ

นับตั้งแต่เบ้าหลอมระเบิด พวกเขาก็ปักใจเชื่อว่าเฉินผิงต้องล้มเหลว

หลังจากควันสีขาวจางหายไป จูจูก็ตรวจดูเมิ่งเหอด้วยความเป็นห่วง “พี่เมิ่ง เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ฉันไม่เป็นไร” เมิ่งเหอกล่าวขึ้น