จูจูหันกลับไปมองเฉินผิงที่ลุกขึ้นแล้ว “คุณจะคุยโวโอ้อวดเรื่องใช้เบ้าหลอมไปทำไมกัน? โชคดีที่มันไม่ทำร้ายพี่เมิ่งเข้า ไม่งั้นล่ะก็ฉันจะทำให้คุณต้องชดใช้”
เฉินผิงไม่พอใจที่ได้ยินเช่นนั้น
แต่เพราะเห็นแก่สั่วซิงเยว่ เขาจึงสะกดกลั้นความไม่พอใจลงไป
“เอาล่ะ ในเมื่อเบ้าหลอมระเบิด การทดสอบของคุณก็สิ้นสุดลงแล้วแถมคุณยังกลั่นยาไม่ได้สักเม็ดเดียว คนหนุ่มอย่างคุณควรจะฝึกฝนอย่างจริงๆ จังๆ แทนที่จะเอาแต่คุยเขื่องไปเรื่อยนะ” ผู้ทดสอบขมวดคิ้ว
อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนที่ตอบตกลงให้เฉินผิงใช้เบ้าหลอมกลั่นยา เขาจึงไม่อาจหลีกหนีความรับผิดชอบต่อของที่ระเบิดไปได้
“ใครว่าผมล้มเหลวกันเล่า?” เฉินผิงยิ้มจางๆ
“เตาหลอมระเบิด ยังไม่นับว่าล้มเหลวอีกงั้นเหรอ?” ผู้ทดสอบเอ่ยถาม
“ไม่อยู่แล้ว!” เฉินผิงแบมือเผยให้เห็นยาสีเขียวระดับสูงสุดขั้นห้าบนฝ่ามือของเขา
กลิ่นหอมของยาลอยฟุ้งไปทั่วห้อง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...