หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2818

“จูจู ยังไม่ออกมาอีกงั้นเหรอ?” หลังจากเฉินผิงก้าวออกมานอกห้องกลั่นยา เขาก็ร้องตะโกนเมื่อรู้ว่าจูจูยังอยู่ข้างใน

“เลิกแหกปากได้แล้ว ฉันมาแล้วๆ” จูจูกล่าวพลางมองเมิ่งเหอ

ในที่สุดเธอก็ก้าวออกมาจากห้องกลั่นยา

จูจูรู้ว่าขืนเธอไม่ตามเฉินผิงกลับไปล่ะก็ เธอคงถูกสั่วซิงเยว่ลงโทษเป็นแน่

“จูจู เธออยู่ต่ออีกสักหน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันก็แค่อยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้มากขึ้นเท่านั้นเอง” เมิ่งเหอกล่าวขึ้น

เสียงที่เต็มไปด้วยแววเว้าวอนของเขาทำให้จูจูหยุดเดิน ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือมากุมมือเธอเอาไว้

“พี่เมิ่ง ฉันก็ไม่อยากไปเหมือนกัน แต่ถ้าฉันไม่กลับไปล่ะก็อาจารย์ของฉันจะต้องลงโทษฉันแน่ๆ เลย” จูจูเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ

“จูจู ฉันไม่เจอเธอมาตั้งหลายวันรู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอมากขนาดไหน?” เมิ่งเหอกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง “เธออยู่กับฉันต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ?”

เมื่อจูจูเห็นสายตาวิงวอนของเมิ่งเหอก็รู้สึกใจละลาย เธอผงกศีรษะพลางกล่าวว่า “ก็ได้ ฉันจะอยู่กับพี่อีกสักหน่อยก็แล้วกัน”

เมิ่งเหอสีหน้าเปล่งประกาย ความสุขโอบล้อมตัวเขาพลางจับมือของจูจูเอาไว้ราวกับเกรงว่าเธออาจจะหายไป

“เฉินผิง คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย” จูจูกล่าวขึ้นมา

เฉินผิงเพียงแค่เหลือบมองจูจูก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป

เขารู้ว่าเมิ่งเหอไม่ได้รู้สึกอะไรกับจูจู เมิ่งเหอก็แค่เล่นสนุกกับเธอเท่านั้น แต่จูจูกลับไม่รู้ตัวและยังคงถูกเมิ่งเหอหลอกลวงต่อไป

ส่วนสาเหตุที่ทำให้เมิ่งเหอทำเช่นนี้ เฉินผิงไม่รู้และไม่อยากจะรู้ด้วย

ถ้าหากจูจูจะโดนหลอกก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตน เขาแค่มั่นใจว่าผู้หญิงของตัวเองภักดีกับเขาก็พอ

“จูจู ฉันไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะได้เลย ทักษะวิชาการกลั่นยาของฉันไม่ใช่คู่ประมือของเฉินผิงเลย ฉันไม่สามารถกลั่นยาระดับสูงสุดขั้นห้าสมบูรณ์แบบในชั่วเวลาอันสั้นแบบนั้นได้หรอก” เมิ่งเหอยอมรับ

เขารู้ตัวเองดี ก่อนที่เขาจะได้เห็นทักษะวิชาการกลั่นยาของเฉินผิง เขามั่นใจว่าต้องชนะ แต่ยามนี้ความมั่นใจของเขาเกิดสั่นคลอนขึ้นมาเสียแล้ว

“อ้อ งั้นพวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะ?” เสียงของจูจูสั่นเครือด้วยความกังวลใจ

“มีเพียงทางเดียว ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะช่วยฉันหรือเปล่า...”

“พี่เมิ่ง บอกฉันมาได้เลย ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อพี่เอง” จูจูเอ่ยขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยว

เมิ่งเหอใบหน้าเปล่งประกายแล้วกระซิบแผนการของตนข้างหูของจูจู

สีหน้าของเธอกลับซีดเผือด “พะ พี่เมิ่ง ทะ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ถ้าหากอาจารย์ของฉันรู้เข้าล่ะก็ ฉันตายแน่ๆ เลย”