หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2920

“แกบ้าไปแล้วเหรอ ไอ้หนู? เราเหลือเวลาไม่มากแล้ว แต่แกกลับคิดจะปล่อยวิญญาณผู้ฝึกวิชามารจากผนึกออกมาอย่างนั้นเหรอ? แกคิดจะฆ่าพวกเราทั้งหมดหรือไง?”

"ถูกต้อง ที่แคบๆ แบบนี้จะซ่อนตัวที่ไหนก็ไม่ได้ พวกวิญญาณผู้ฝึกวิชามารได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่งและพวกเขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว!”

“ฉันก็ไม่เห็นด้วย แกคิดจะล้อเล่นกับชีวิตของเราอย่างนั้นเหรอ? นอกจากนี้ แกจะแน่ใจได้ยังไงว่าพวกเขาจะเชื่อฟังแก?”

ฝูงชนเริ่มวิพากษ์วิจารณ์เฉินผิง

อย่างไรก็ตาม หว่ากังและหลิ่วหรูเยี่ยนได้ให้การสนับสนุนเขา ในขณะที่จี้อวิ๋นนั้นยังคงรู้สึกสับสน เพราะการปลดปล่อยวิญญาณผู้ฝึกวิชามารนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่อันตรายอยู่ดี

“นี่เป็นแผนการเดียวที่เรามีอยู่ในตอนนี้ ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย เราก็จะตายกันหมด” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา

"ฉันเห็นด้วย ฉันศรัทธาในตัวนาย"

เหล่าซุนเข้าข้างเฉินผิง

“ฉันก็เห็นด้วยเหมือนกัน อย่างน้อยก็ดีกว่ายอมตายอยู่ที่นี่โดยไม่ทำอะไรเลย”

เกาฉี่เจี๋ยเดินนำลูกน้องของตระกูลเกาไปยืนอยู่ข้างเฉินผิงด้วย

และเมื่อจี้อวิ๋นเข้าข้างพวกเขา เฉินผิงก็ได้รับการสนับสนุนจากคนส่วนใหญ่

เมื่อเหตุการณ์พลิกผัน หลาวข่งและจั่วชิงจึงไม่มีข้อโต้แย้งใดอีก

“ตามที่นายว่ามา คือเราต้องปล่อยให้พลังปราณสัมผัสของเราถูกดูดไปเพื่อสร้างแก่นโลหิตให้อสูรวิญญาณน้ำแข็งในโลงศพใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้นใครจะเป็นคนอาสาทำล่ะ?” หลาวข่งถามขึ้น

เนื่องจากการบาดเจ็บของพลังปราณสัมผัสนั้นเป็นสิ่งที่ยากต่อการฟื้นตัว จึงไม่มีใครเต็มใจที่จะยอมมอบพลังปราณสัมผัสของตน

"ไม่มีใครทั้งนั้น ผนึกกำลังจะแตกได้ทุกเวลา ผมสามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ด้วยตัวผมเอง พวกคุณทุกคนควรไปหลบที่นอกวังก่อน!” เฉินผิงสั่ง

เมื่อได้ยินว่าเฉินผิงอาสาทำคนเดียวก็ไม่มีใครคัดค้าน พวกเขารีบเดินออกจากวังน้ำแข็งในทันที ขณะที่หลิ่วหรูเยี่ยนเริ่มรู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับเฉินผิง

เมื่อชีวิตของพวกเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย หลายคนจึงรู้สึกกระวนกระวายและความหวาดหวั่นจนแทบทนไม่ไหว

ตู้ม...ตู้ม...

เสียงที่ดั่งสนั่น อีกทั้งภายในถ้ำก็เริ่มสั่นสะเทือน พวกเขาทั้งหมดก็ได้เห็นหมอกสีดำถูกปล่อยออกมาจากพระราชวังจนลอยเต็มไปทั่วทั้งอากาศ

วิญญาณผู้ฝึกวิชามารจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังปีนออกมาจากผนึก เช่นเดียวกับม้าป่าที่หลุดออกจากบังเหียน เหล่าวิญญาณร้ายได้ส่งเสียงร้องคำรามอันน่ากลัวออกมาหลังจากถูกผนึกไว้เป็นเวลานาน

เสียงร้องอันโหยหวนของพวกเขาทำให้ทุกคนต่างขนหัวลุก

เหล่าวิญญาณในวังพุ่งเข้าใส่เฉินผิง พวกเขาทั้งหมดจำเป็นต้องค้นหาร่างต้นใหม่รวมทั้งยาและสมุนไพรที่สามารถฟื้นฟูร่างกายของพวกเขาได้เพื่อความอยู่รอด มิฉะนั้น พวกเขาก็จะดำรงอยู่ในร่างของวิญญาณต่อไป

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงจึงดึงแส้ปราบมารออกจากแหวนเก็บของของเขา และเฆี่ยนตีเข้าใส่พวกวิญญาณที่บุกเข้ามา