หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2919

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงและเพื่อนๆ ของเขายังไม่สามารถค้นพบวิธีหลบหนีออกมาได้ การถูกขังอยู่ข้างในส่งผลให้ทุกคนต่างรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ดูดซับพลังงานของศิลาผลึกน้ำแข็งเข้าไป แต่พลังปราณสัมผัสของพวกเขาก็ยังคงค่อยๆ ถูกดึงออกไปอย่างต่อเนื่อง

แก่นโลหิตของพวกอสูรวิญญาณน้ำแข็งยังคงไหลออกมาจากโลงน้ำแข็งทั้งห้า

“เราจะนั่งรอความตายอยู่แบบนี้น่ะเหรอ?” หลาวข่งโวยวายออกมาเมื่อความตื่นตระหนกเริ่มเข้าครอบงำเขา

“ทำเหมือนกับว่าพวกเรามีทางเลือกอย่างนั้นล่ะ? เราทุกคนก็ติดอยู่ในนี้ด้วยกัน ไม่ใช่นายคนเดียวหรอกนะที่กังวล!” เหล่าซุนตอบกลับ

เนื่องจากทั้งสามคนแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม จึงไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

“บ้าเอ้ย! พวกเราไม่น่ามาที่นี่ตั้งแต่แรกเลย ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของนายที่คิดจะมาตามหาไอ้สมบัติบ้าๆ นี่ มันเป็นความคิดของนายคนเดียว” หลาวข่งตะคอกใส่เหล่าซุน

“ความคิดของฉัน แต่นายก็ไม่จำเป็นต้องตามมาด้วยก็ได้นี่ นายต่างหากที่ตั้งตารอสมบัตินี้มากกว่าใครทั้งนั้น ตอนนี้เราติดอยู่ข้างในแต่กลับลงเอยด้วยการที่นายมาโทษฉันคนเดียวเนี่ยนะ” เหล่าซุนตอบกลับอย่างไม่พอใจ

ขณะที่การทะเลาะกันระหว่างคนทั้งสองกำลังจะเริ่มขึ้น จั่วชิงก็เข้ามาห้ามพวกเขาทันที

ช่วงเวลาแห่งการรอคอยความตายนี้เป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดและตึงเครียดที่สุด

เฉินผิงยังคงศึกษารูปแบบของอย่างละเอียดพร้อมกับใช้สมองเพื่อคิดหาวิธีแก้ปัญหา

น่าเสียดายที่แม้แต่พลังของพวกเขารวมกันก็ยังไม่เพียงพอที่จะเปิดมันออกไปได้

หากพวกเขาใช้กำลังทำลายมัน พวกเขาอาจจะลงเอยด้วยการทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บจากแรงสะท้อนกลับที่รุนแรง

แต่หากพวกเขาเอาแต่นั่งรอโดยไม่ทำอะไร พวกเขาจะต้องตายเนื่องจากถูกดึงพลังปราณสัมผัสออกไปจนหมด

ในขณะที่ทุกคนกำลังหมดหนทาง แก่นโลหิตหยดหนึ่งก็ไหลออกมาจากโลงศพน้ำแข็งและหยดลงบนผลึกน้ำแข็ง

ผลึกน้ำแข็งเริ่มเรืองแสงก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าสีแดงของเลือดหยดนั้นกลับดูสว่างสดใสมากขึ้น

เฉินผิงไม่มีทางออกคำสั่งพวกวิญญาณผู้ฝึกวิชามารได้อย่างแน่นอน

ถึงพวกเขาจะสูญเสียร่างกายไปและพลังของพวกเขาจะลดลงก็ตาม แต่พวกเขายังคงมีความมุ่งมั่นที่จะเป็นอิสระ

"คุณเฉิน คุณลืมแส้ปราบมารไปแล้วเหรอ? บรรพบุรุษของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลใช้มันเพื่อกดขี่ผู้ฝึกวิชามารให้สร้างสมบัติพวกนั้น ดังนั้นมันจะไปยากอะไรสำหรับคุณในการใช้มันควบคุมพวกเขา?”

เจ่อเยี่ยนรู้ดีว่าเฉินผิงนั้นขาดความเข้าใจเกี่ยวกับแส้ปราบมารซึ่งทำให้เขาลืมเรื่องนี้มาโดยตลอด

ความคิดนี้ทำให้ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย "จริงด้วย ผมสามารถใช้แส้ปราบมารเพื่อทำให้พวกวิญญาณผู้ฝึกวิชามารเชื่อฟังผม”

เขารู้สึกเต็มไปด้วยความสุขเมื่อตระหนักได้ว่ามันเป็นแผนการที่ดีอะไรเช่นนี้

แต่น่าเสียดายที่เมื่อเขาบอกแนวคิดนี้กับคนอื่นๆ ทุกคนต่างคัดค้านเพราะเฉินผิงไม่เคยบอกพวกเขาเกี่ยวกับแส้ปราบมารมาก่อน